Την ώρα που η κυβέρνηση έστελνε «στα τσακίδια» την επένδυση στη Χαλκιδική, έσκαγε το σκάνδαλο με τη σύζυγο του πρώην υπουργού Αριστείδη Μπαλτά. Τα δύο ζητήματα αποκαλύπτουν τι θέλει και τι δεν θέλει η κυβέρνηση Τσίπρα.
Αν η υπόθεση της Χαλκιδικής ήταν η εξαίρεση, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε την κυβερνητική στάση. Όμως η Χαλκιδική δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας. Σε κάθε μεγάλη ξένη επένδυση μπαίνουν εμπόδια και οι καθυστερήσεις είναι τεράστιες.
Η συμπεριφορά της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι χωρίς συνέπειες. Αξιολογείται στο εξωτερικό και έχει επιπτώσεις στη μελλοντική προσέλκυση επενδύσεων. Οι πιθανοί επενδυτές θα προσθέσουν την κυβερνητική τακτική σε άλλα αντικίνητρα που βλέπουν στη χώρα. Και κάθε ματαιωμένη επένδυση σημαίνει συνέχιση της ανεργίας και της φτώχειας.
Αν η υπόθεση Μπαλτά ήταν εξαίρεση θα μπορούσαμε να τη θεωρήσουμε σαν μεμονωμένη ενέργεια εύνοιας σε έναν συγγενή. Όμως όλος ο κυβερνητικός βίος των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι γεμάτος από ευνοϊκές ρυθμίσεις, συνήθως νομότυπες, για τα μέλη των οικογενειών των υπουργών και των στελεχών των δύο κομμάτων.
Η εύνοια της κυβέρνησης δεν σταματά στους συγγενείς. Επεκτείνεται και σε ομάδες δημοσίων υπαλλήλων. Μέσα σε ένα ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο, όπου μεγάλο μέρος των πολιτών να δυσκολεύεται να πληρώσει τους φόρους, οι υπουργοί βρίσκουν τους πόρους να μοιράζουν μικρά προνόμια σε πιθανούς ψηφοφόρους των κυβερνητικών κομμάτων.
Αυτή είναι πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εμπόδια στους επενδυτές, αδιαφορία για τις θέσεις εργασίας, περιφρόνηση για την παραγωγή. Και από την άλλη μοίρασμα προνομίων στα μέλη των οικογενειών των στελεχών μαζί με παροχές σε φιλικές ομάδες του δημοσίου.
Η κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία με την εξαγγελία ότι θα προσφέρει στους πολίτες τον πλούτο που τους στέρησε η χρεοκοπία. Είχαν πολλές ιδέες για το πώς θα μοιράσουν χρήματα, αλλά δεν είχαν καμία ιδέα για το πώς παράγεται ο πλούτος.
Η Ελλάδα χρεοκόπησε επειδή το κράτος ξόδευε δανειζόμενο όλο και περισσότερα τη στιγμή που η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας βυθιζόταν. Υποσχέθηκαν ότι θα υπερβούμε την κρίση ξοδεύοντας και όχι παράγοντας. Υποσχέθηκαν ότι θα ξεπεράσουμε την χρεοκοπία ξανακάνοντας όσα μας οδήγησαν σε αυτή.
Σήμερα ξέρουμε τι απέγιναν όλες εκείνες οι υποσχέσεις. Αυτά που έταξαν για να πάρουν την εξουσία δεν τα έδωσαν. Αντίθετα, είχαμε την παράταση της κρίσης, το πάγωμα της ανάπτυξης, τη συνέχιση της φτώχειας, την επιβολή νέων φόρων.
Αφού όμως κατέκτησαν την εξουσία, θα ήταν κρίμα να μη δώσουν κάτι. Καθώς δεν υπήρχε τίποτε για τους πολλούς, αποφάσισαν να δώσουν μόνο στους δικούς τους. Στα τσακίδια λοιπόν οι επενδύσεις, στα τσακίδια και οι θέσεις εργασίας. Εμείς έχουμε το δημόσιο για να κάνουμε τις δουλειές μας.
16°
