Υπάρχουν διαφωνίες επί της διαδικασίας (ειδικά για την ηλεκτρονική ψηφοφορία), ασάφειες ως προς τον ιδεολογικό προσανατολισμό (Κεντροαριστερά ή Κεντρο-αντι-αριστερά), συνωστισμός προσωπικών φιλοδοξιών (εξ ου και οι δέκα υποψήφιοι αρχηγοί), εκκρεμότητα σε σχέση με τη δομή του νέου φορέα (πολυκομματικός ή πολυτασικός), παραδοξότητα στο σχεδιασμό (πρώτα εκλογή ηγεσίας, μετά ιδρυτικό συνέδριο), όμως έχει ήδη συμβεί κάτι εξαιρετικά σημαντικό: Τα δύο κοινοβουλευτικά κόμματα του ενδιάμεσου χώρου (Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι) επέλεξαν, επιτέλους, μια κοινή πορεία, η πιστοποίηση των διαδικασιών ανατέθηκε σε μια αξιόπιστη και ανεξάρτητη επιτροπή υπό τον Ν. Αλιβιζάτο και στις 12 Νοεμβρίου (ή λίγο αργότερα αν υπάρξει μικρή αναβολή λόγω του μαραθώνιου που είναι προγραμματισμένος στην Αθήνα εκείνη την Κυριακή) θα ξέρουμε με ποια ηγεσία θα συγκροτηθεί ο νέος πολιτικός φορέας που θα προσπαθήσει να εκφράσει την κοινωνική βάση της Κεντροαριστεράς.
Έχει μεγάλη σημασία η συμμετοχή (άλλο 100 και άλλο 200.000), έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία η κινητοποίηση μαζικού ενδιαφέροντος για μια πολιτική μάχη που αφορά περισσότερο τη χώρα παρά το χώρο. Γιατί αν συγκροτηθεί μια ισχυρή παράταξη της σοσιαλδημοκρατίας ο δικομματισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ θα πιεστεί και θα υποχρεωθεί σε αναθεωρήσεις αναχρονιστικών συνταγών συσπείρωσης (πελατειασμός, λαϊκισμός, σκανδαλολογία κοκ). Ήδη προεξοφλείται αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων στις δημοσκοπήσεις και επανακαθορισμός των κανόνων του δημόσιου διαλόγου. Γιατί αν η νέα Κεντροαριστερά τα καταφέρει να βγει ισχυρή μέσα από τη διαδικασία της επαναθεμελίωσής της δεν θα αρκεί ο πειρασμός για τη νομή της εξουσίας προκειμένου να εξασφαλιστεί η συγκατάθεση και η συνεργασία της.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ έχουν να χάσουν από την ενδυνάμωση της Κεντροαριστεράς: Έχουν να χάσουν και ψήφους και βαθμούς ελευθερίας. Οι προοδευτικοί πολίτες που σκέφτονταν να ψηφίσουν ΝΔ κλείνοντας τη μύτη για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν στο εξής επιλογή, όπως και εκείνοι που θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ από απελπισία, για να μη γίνει παλινόρθωση της αδιόρθωτης σκληρής Δεξιάς.
Υπάρχουν κίνδυνοι και εμπόδια στο δρόμο:
-Θα υπάρξουν ή όχι φυγόκεντρες τάσεις μετά την εκλογή ηγεσίας; Με άλλα λόγια, θα υποστούν οι Ποταμίσιοι τη Φώφη ή τον Ανδρουλάκη και οι παλαιοΠΑΣΟΚοι τον Καμίνη ή τον Θεοδωράκη; Μπορεί να δυσκολευτούν αλλά η συγκρότηση των ψηφοδελτίων είναι αρχηγικό προνόμιο και γι’ αυτό ακόμη και τα σκυλιά που γαβγίζουν μένουν πολλές φορές δεμένα προεκλογικά.
-Και τι θα γίνει με τα χρέη του ΠΑΣΟΚ; Δεν γίνεται να εξαφανιστούν μέσα από ένα νέο ΑΦΜ ούτε είναι αυτός λόγος για να παραμείνει το ΠΑΣΟΚ κράτος εν κράτει σε ένα νέο συμμαχικό σχήμα, όμως αν υπάρχει βούληση βρίσκονται λύσεις.
-Θα ξέρουμε αν ψηφίζουμε κυβερνητικό εταίρο του Μητσοτάκη ή του Τσίπρα; Όχι και δεν είναι αυτό το θέμα γιατί η προσπάθεια αφορά μια παράταξη που θα θέτει πολιτικούς/αξιακούς όρους για να συνεργαστεί στο κυβερνητικό επίπεδο και δεν θα αρκείται στη μοιρασιά τύπου 4-2-1.
Αυτό που έχει νόημα να ξέρουμε είναι αν ψηφίζουμε για την ηγεσία μιας προοδευτικής πολιτικής δύναμης που προτάσσει τη μείωση των ανισοτήτων και την κοινωνική δικαιοσύνη ή έναν ακόμη εκπρόσωπο του συστήματος εξουσίας που βούλιαξε τη χώρα με πιο ευαίσθητο προσωπείο από τους νεοφιλελεύθερους και πιο ρεαλιστικό λόγο από τους «αριστερούς».
Αν δει κανείς πώς τα μεγάλα μιντιακά συμφέροντα προβάλλουν την Κεντροαριστερά, τη δοξάζουν προεξοφλώντας ότι την επόμενη μέρα θα υπηρετήσει τη συντήρηση του κατεστημένου, θα καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να γίνει μια πραγματική ρήξη με το παρελθόν, δηλαδή να συγκρουστεί με ό,τι την καταρράκωσε και πρώτα απ’ όλα με την ευαλωτότητά της στις πιέσεις των ιδιοκτητών της - υπαρκτών και επίδοξων.
