Τις τελευταίες μέρες στην επικαιρότητα των σόσιαλ μίντια βρίσκεται ο υπουργός Υγείας κ. Πολάκης ο οποίος έχει μείνει στην οπισθοφυλακή να μας θυμίζει μια πλευρά της κυβέρνησης Σύριζα που τείνει να ξεχαστεί. Αυτή του τοξικού μίσους των προηγούμενων χρόνων, του φανατισμού, του αγοραίου διχαστικού λόγου τού θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν.
Είναι πολύτιμος ο υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση γιατί εκφράζει τον τσαμπουκά του αγανακτισμένου νεοέλληνα. Το λαϊκό πρότυπο από την ανάποδη, όχι σαν αυτό με το κουστούμι και τη γραβάτα του κομψευόμενου κυβερνητικού εκπροσώπου, που έχει ζήσει και 3 χρόνια στο Αιγάλεω. Ο Παύλος Πολάκης είναι παιδί του λαού, γιατί μιλάει και συμπεριφέρεται με τα πιο ταπεινά λαϊκά ένστικτα.
Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να ερμηνεύσεις ορθολογικά κάτι που στοχεύει στο συναίσθημα, στο να «εκφράσει» τη λαϊκή οργή. Αλλά και πάλι, το να το αποδίδουμε όλο αυτό μόνο στην επικοινωνιακή του, στοχευμένη διάσταση δεν αρκεί. Γιατί κάποιος που απειλεί ότι θα θάψει τους πολιτικούς του αντιπάλους 3 μέτρα κάτω από τη γη σπάζοντας πλάκα στους «φιλελέδες» ότι θα κάνει τη χώρα σοβιετία, δεν απέχει πολύ από τον άλλο που βγάζει φωτογραφίες με γραβάτες με πέη και έχει μυστικές συνομιλίες με ισοβίτες. Οι άνθρωποι αυτοί είναι υπουργοί και έχουν την απόλυτη στήριξη της κυβέρνησης.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε σπεύσει λίγες μέρες πριν να καλύψει τον Πάνο Καμμένο κάνοντας υποδείξεις στον Σταύρο Τσακυράκη, ο οποίος μίλησε για την ανεξαρτησία εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Αν και η συγκεκριμένη υπόθεση μπορεί να αποδειχτεί σοβαρότερη από τις άλλες και να κοστίσει ακριβά στον υπουργό Εθνικής Άμυνας και στην κυβερνητική συνεργασία. Ο Αλέξης Τσίπρας, από την άλλη, έσπευσε προχθές να στηρίξει τον Παύλο Πολάκη, κατά την επίσκεψή του στο Υπουργείο Υγείας, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Εμείς οι αστοιχείωτοι καταφέρνουμε και ξεπερνάμε πολλές φορές, ακόμα και θεσμικά εμπόδια, αυτών που έχουν ιδιαίτερη στοιχείωση και να μας στήνουν τέτοια εμπόδια, θα τα ξεπερνάμε», κοιτώντας με νόημα τον κ. Πολάκη και γελώντας, ενώ το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Είναι γιατί ο πρωθυπουργός, ως μαρξιστής (;), δυσκολεύεται να κατανοήσει τη σημασία της διάκρισης των εξουσιών σε μια δημοκρατία; Γιατί αυτό που προέχει είναι η ταύτιση λαού-κόμματος-κυβέρνησης-κράτους; Για αυτό αντιλαμβάνεται ο πρωθυπουργός της χώρας ως θεσμικά εμπόδια το Σύνταγμα, τις αποφάσεις του ΣτΕ και της δικαιοσύνης; Κι από την άλλη, στο εμείς οι αστοιχείωτοι υπάρχει αυτή η επίκληση στη λαϊκότητα. Δεν έχει σημασία τι λέμε ή τι ψηφίζουμε, αλλά να μπορεί να ταυτιστεί ο «λαός» μαζί μας. Εμείς, τα παιδιά του λαού, δεν μασάμε από τέτοια, θα ήταν το επόμενο που θα μπορούσε να πει ο πρωθυπουργός.
Αυτοί που μας κυβερνούν νομιμοποιούνται πλέον να δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο χωρίς να κρατούν τα προσχήματα. Όμως τελικά αυτή την κυβέρνηση ψηφίσαμε. Πέρα από την αισθητική και ηθική διάσταση του θέματος, πέρα από τα ζητήματα πολιτικού ήθους και δημοκρατίας, η ερώτηση είναι ή πρέπει να είναι αυτή: Η ζωή του «λαού», η ζωή μας, έχει βελτιωθεί έστω και στο ελάχιστο από την πολιτική της κυβέρνησης;
Υ.Γ. Στο μεταξύ, κάπου ανάμεσα στα αστεία για Σοβιετία και θεσμικά εμπόδια, το Υπουργείο Εξωτερικών της Βενεζουέλας ανέβασε στο σάιτ του το μήνυμα συμπαράστασης που έλαβε από τον Σύριζα.
10°
