Και αυτόν τον μήνα πραγματοποιηθήκαν μια σειρά από δημοσκοπήσεις τις οποίες και διαβάσαμε και… ναι, τα πράγματα είναι τραγικά. Κάπως όπως οι διαπραγματεύσεις που διεξάγει η κυβέρνηση, αλλοπαρμένα.
Προφανώς και δεν αναφέρομαι στο προβάδισμα της ΝΔ. Και προφανώς δεν αναφέρομαι ότι μπορεί εάν ποτέ γίνουν εκλογές να τις κερδίσει. Τι νόημα θα έχει, άλλωστε, όταν θα έχει καταστραφεί το σύμπαν και όταν οι ζωές μας θα έχουν υποθηκευθεί μέχρι το 2060! Δηλαδή, όχι ακριβώς οι ζωές μας, αλλά η σκόνη μας.
Ωστόσο αναφέρομαι στο τραγικό ότι σήμερα, ακόμη, μετά από 7 χρόνια γεμάτα, στασιμότητας, υπανάπτυξης, οπισθοδρομισμού και γενικότερα γκρεμίσματος δημοκρατικών αρχών, αξιών και θεσμών, εξακολουθεί και υπάρχει ένα πολύ μεγάλο, κατά τη γνώμη μου, ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, γύρω στο 35% συνολικά που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στηρίζει και διαδίδει αυτές τις αντιδημοκρατικές ενέργειες και φαντασιώνει με βάση αυτή την παρακμιακή πραγματικότητα. Ειδικότερα εκείνο το ποσοστό του σχεδόν 20% που στηρίζει τις κυβερνητικές επιλογές.
Για το χώρο της κεντροαριστεράς τι να πούμε, κάτι λίγο παραπάνω από το 10%. Πολιτικά συμπεράσματα για το συγκεκριμένο χώρο; Μόνο ένα: κάθε προσπάθεια για τον σχηματισμό οποιουδήποτε κεντροαριστερού ή σοσιαλδημοκρατικού σχηματισμού θα πέσει στο κενό. Πρώτον γιατί τα πρόσωπα, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, που προτάσσουν αυτά τα νοήματα δεν φέρνουν κάτι το καινούργιο και γι’ αυτό τσακώνονται μεταξύ τους για τις «καρέκλες». Εκπροσωπούν το παλιό και δεν το έχουν καταλάβει. Δεύτερο γιατί οι πλειονότητα όλων αυτών των «φορέων» των συγκεκριμένων ιδεολογημάτων, έχουν βρει, εδώ και καιρό, «ζεστή αγκαλιά» στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος. Τρίτο και σημαντικότερο, γιατί τα πράγματα πια έχουν προχωρήσει πολύ παραπέρα και είναι πέραν της αντίθεσης σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, βρίσκονται μπροστά στο αναπάντητο, μέχρι στιγμής, ερώτημα: βαρβαρότητα ή δημοκρατία. Αυτή τη διαρκή αντίθεση που χρόνια ολόκληρα οι «προοδευτικές» ιδεολογίες λοιδορούν ασύστολα και οι λαϊκιστές δημαγωγοί φοβούνται, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Γιατί σε μια δημοκρατία ποτέ μια τάξη ή ένας ηγέτης δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι είναι υπεράνω όλων των άλλων, αποτελεί αντινομία.
Αυτό το ερώτημα δεν υπάρχει σε κανένα από τα μυαλά όλων αυτών των επίδοξων σωτήρων ενός λαού που όμως και αυτός θέλει να παραμένει, αλαζονικά, διαπλεκόμενος.
Δηλαδή έχουν κερδίσει η διαφθορά, η υποκρισία, ο καιροσκοπισμός, η διαπλοκή, η αυθαιρεσία, η διαστροφή, κλπ, κλπ, κλπ;
Έτσι φαίνεται και μάλιστα κάτω από το μανδύα μεγάλων επαναστατικών ιδεολογικών αφηγημάτων.
Φυσικά η δημοσκόπηση αφορά σ’ εκείνο το ποσοστό των πολιτών που δηλώνουν ότι θέλουν να ψηφίσουν, γιατί υπάρχει ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό αποχής. Αποχή από ένα αφασικό πολιτικό παρών το οποίο όμως συμβαδίζει με μια ψυχοκοινωνική διαπλοκή. Είναι ένας τρόπος πολιτικής αντίδρασης ενάντια σε μια κατάσταση που δείχνει τι είμαστε ως κοινωνία, αλλά και ως προσωπικότητες και πόσο διαστρεβλωμένα σκέψη και συναισθήματα αναδεικνύουμε στις συγκεκριμένες συνθήκες.
Κάπως έτσι διαμορφώνονται ένα πολιτικό και ένα ψυχοκοινωνικό αδιέξοδο στη διασταύρωση των οποίων καταρρέει ένα ολόκληρο κράτος.
Κάπως έτσι θα συνεχίσουν να βγαίνουν και οι επόμενες δημοσκοπήσεις, μέχρι να πάμε σε εκλογές και ξανά απ’ την αρχή, μέχρι ότου μας βγει η ψυχή, μέχρι το τέλος.
