Όσο περνούν οι μέρες και οι μήνες και τα χρόνια της αριστερής (με λίγο από κεντροακροδεξιά) κυβέρνησης του Αλέκση, νομίζω πως η μόνη ερώτηση που μένει να τεθεί στον πρωθυπουργό τούτο είναι μια τόση δα ερωτησούλα: «Πόσα;». Αν θέλουμε να προσθέσουμε και λίγο συναίσθημα, να δώσουμε έναν φιλικό τόνο στην ερώτηση, μπορεί να την διατυπώσουμε και ως «πόσα, ρε μπαγάσα;».
Για να προλάβω τα πονηρα μυαλά, να τονίσω πως στην κυβέρνηση έχουμε ανθρώπους αριστερούς οπότε η συγκεκριμένη ερώτηση έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με την επιθυμία μου να μάθω πόσα είναι τα χρήματα τα οποία κέρδισε η χώρα από τη νέα κυβερνητική επιτυχία. Από τη νέα διαπραγμάτευση, η οποία οδήγησε σε μια συμφωνία που –όπως τόνισε και ο σύντροφος Τσικελώτος– όχι μόνο δεν είναι το τέταρτο μνημόνιο, αλλά είναι «η πρώτη συμφωνία για την επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα». Επαναλαμβάνω πως σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ πως τα οφέλη της εξουσίας είναι τόσα πολλά που ο Αλέκσης και οι σύντροφοί του θα έκαναν τα πάντα μόνο και μόνο για να παρατείνουν λίγο την παραμονή τους σ’ αυτήν. Δεν μου το επιτρέπει το ήθος της αριστεράς για το οποίο μιλά όλος ο πλανήτης και ιδιαίτερα εκείνα τα μέρη του που η αριστερά ήταν στην εξουσία από τα μέσα του περασμένου αιώνα μέχρι σχεδόν το τέλος του.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που θέλω να μάθω και δεν είναι η μόνη απάντηση που περιμένω. Το «πόσα;» θέλει απάντηση και για το πόσα είναι τα οφέλη που αποκομίζει η χώρα από τη σχέση της με τη Βενεζουέλα. Δεν είναι ότι εκπλήσσομαι από τη στήριξη αριστερών σε δολοφονικά καθεστώτα. Κάθε άλλο. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, για να φτάνουν οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να καταψηφίζουν το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού του Κοινοβουλίου για τη συλλογή νεκρών διαδηλωτών που έχει ξεκινήσει ο σύντροφος Μαδούρο, το ποσό πρέπει να είναι μεγάλο. Φυσικά εννοώ το ποσό το οποίο κερδίζει η χώρα από τις διμερείς σχέσεις με τη δημοκρατία, στην οποία ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης είναι φυλακή, και σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζω τον ΣΥΡΙΖΑ στο επίπεδο άλλων λαϊκιστικών κομμάτων της Ευρώπης που χρηματοδοτήθηκαν από το καθεστώς των Τσάβες και Μαδούρο. Νομίζω πως ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρους την αριστερή τους σεμνότητα και να πουν ορθά κοφτά: «Τόσα, ρε γατάκια, κερδίζει η χώρα από τη φιλία με την κυβέρνηση της Βενεζουέλας». Να ξέρουμε κι εμείς πόσο να χειροκροτήσουμε.
Ακόμα, όμως, κι αν μάθουμε το κέρδος της χώρας από τις λατινοαμερικάνικες περιπέτειες του Αλέκση και της παρέας του, η ερώτηση «πόσα;» δεν θα έχει απαντηθεί πλήρως. Γιατί η απάντηση θα πρέπει να περιλαμβάνει και το ποσό που κερδίσαμε από την τροπολογία η οποία κατατέθηκε προκειμένου ο Ιβάν ο Σαββίδης να μη γίνει κατά μερικά εκατομμύρια φτωχότερος. Όταν λέω «κερδίσαμε» φυσικά εννοώ ως χώρα. Το γράφω για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις και γιατί πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα που να κάνει η κυβέρνηση του Αλέκση που να μην είναι σε όφελος της χώρας και που να μην μπορεί να μεταφραστεί σε οικονομικό όφελος για τους κατοίκους της. Ή κάποιους από αυτούς (εννοώ τους ασθενέστερους οικονομικά).
Για την περίπτωση της τροπολογίας για τον Ιβάν, βέβαια, η απάντηση στο «πόσα;» (κερδίζει η χώρα) μοιάζει να γίνεται κάπως ξεκάθαρη μετά τη συνένεντευξη του επιχειρηματία στο Πρώτο το Θέμα. Εκεί ο σύντροφος Σαββίδης, αφού δηλώνει τη στήριξή του στην αριστερή κυβέρνηση (λογικό, αλλιώς τι επιχειρηματίας θα ήταν;), υπογραμμίζει το πόσο του θυμίζει ο Αλέκσης τον σύντροφο πρόεδρο Πούτιν.
Κάποιοι, βέβαια, μπορεί να θεωρούν πως το να σε συγκρίνουν με έναν άρρωστα ομοεχθρικό, πρώην πράκτορα μιας από τις πιο δολοφονικές μυστικές υπηρεσίες του πλανήτη και νυν ημιδικτάτορα δεν είναι και ό,τι τιμητικότερο. Ανοησίες. Ο Ιβάν όπως και ο Αλέκσης δεν απευθύνονται σε ξενέρωτους φιλελέδες. Απευθύνονται σε αυτιά αριστερά, για τα οποία κανένα από τα χαρακτηριστικά του Ρωσσάρχη Βλαδίμηρου δεν αποτελεί μειονέκτημα.
Και με την απάντηση για την τροπολογία, βέβαια, πάλι η απάντηση στο «πόσα;» δεν θα είναι πλήρης. Πρέπει πολλά άλλα να απαντηθούν και να προστεθούν. Πόσα από την καθυστέρηση στο Ελληνικό, πόσα από την καθυστερηση στα της ΔΕΗ, πόσα από την καθυστερηση στην υπόθεση της ΑΕΠΙ, πόσα από όλες τις καθυστερήσεις... είναι πολλά τα «πόσα» και αν τα αθροίσουμε, θα καταλάβουμε το οικονομικό όφελος που έχει για τη χώρα η αριστερή διακυβέρνηση. Μιλάμε για όφελος τιτάνιο. Εθνικό όφελος. Σχεδόν τόσο μεγάλο όσο το όφελος από τα αποκαλυπτήρια της παράταξης που απέδειξε και στους πιο αφελείς πως ο βασικός λόγος για τον οποίο εδώ και δεκαετίες κουνούσε το δάκτυλο ήταν για να πει «να κάνω κι εγώ λίγο;». Και μπράβο της.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
16°
