Όταν είδα την ομάδα της Ενωτικής Αριστεράς να καταψηφίζει το ψήφισμα για την Βενεζουέλα, δεν παραξενεύτηκα. Ήταν ίσως πολύ για τη λαϊκιστική αριστερά μας που θεώρησε πως έπρεπε να καταψηφίσει. Η ελευθερία της γνώμης είναι σεβαστή, εξάλλου δεν δίστασαν να καταψηφίσουν και τη συμφωνία με την Τουρκία, αυτήν που κατά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (και σωστά) έχει σώσει την Ελλάδα. Στο ΕΚ οι ευρωβουλευτές της έχουν ακόμη την πολυτέλεια να θεωρούν τις αυταπάτες τους πραγματικότητα, αλλά βέβαια αναλαμβάνουν το βάρος των επιλογών τους.
Αυτό που με ξένισε όμως είναι η ανάρτηση στο ΑΠΕ ότι «Εκ παραδρομής έτσι, φάνηκε, όπως κατεγράφη στην ηλεκτρονική ψηφοφορία, ότι οι ευρωβουλευτές Δ. Παπαδημούλης, Στ. Κούλογλου και Κ. Κούνεβα καταψήφισαν το σχετικό ψήφισμα, ενώ στην πραγματικότητα επέλεξαν να απόσχουν». Εδώ τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή: είτε το ΑΠΕ προσπαθεί (ως δίαυλος της κυβέρνησης) να «διορθώσει» την ψήφο των ευρωβουλευτών, είτε οι ίδιοι δεν αντέχουν το βάρος που ανέφερα παραπάνω και καταθέτουν θεωρίες μαζικής και επιλεκτικής αστοχίας των μηχανημάτων ή επίσης μαζικής σύγχυσης.
Για μεν το πρώτο ενδεχόμενο, δεν θα ήταν η πρώτη φορά που το ΑΠΕ λειτουργεί ως βραχίονας της κυβέρνησης, κάτι πολύ λυπηρό γιατί διαθέτει πολλούς και έξοχους δημοσιογράφους που εξομοιώνονται με τους στρατευμένους κυβερνητικούς υπαλλήλους.
Η δεύτερη επιλογή μου φαίνεται η πιο πιθανή. Εάν δει κανείς τις ψήφους, 20 μέλη της GUE καταψήφισαν (με πρώτη πρώτη την πρόεδρο της ομάδας Zimmer και τον αντιπρόεδρό της Δημ. Παπαδημούλη), 3 ψήφισαν υπέρ και 16 έκαναν αποχή. Και η Ομάδα τους είχε καταθέσει παράλληλο ψήφισμα (που φυσικά δεν τέθηκε σε ψηφοφορία) σύμφωνα με το οποίο «Το ΕΚ καταγγέλλει τις αιτιάσεις για “υποτιθέμενη ανθρωπιστική κρίση” στη Βενεζουέλα, οι οποίες αποσκοπούν στην αύξηση της εξωτερικής ανάμειξης και στη στήριξη μιας εκστρατείας υπέρ της παρέμβασης στη χώρα (...) και καταγγέλλει την κίβδηλη χρήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως προσχήματος για την επίτευξη πολιτικών στόχων από την ΕΕ».
Θα έλεγα πως τα πράγματα είναι απλά και κατανοητά, αρκεί ο καθένας να αντέχει τις επιλογές του τις οποίες προσωπικά σέβομαι απόλυτα. Το ότι για εμένα η στήριξη στον «κεντρώο» δικτάτορα της Αργεντινής Βιντέλα από το κυρίαρχο κομμάτι της αριστεράς το 1978 ήταν πιο επώδυνη ακόμη και από το γκολ του Κέμπες στον τελικό, οφείλεται πιθανώς σε δική μου παραξενιά.
