Θέλω να μπορούν οι ομοφυλόφιλοι να παντρεύονται, θέλω το κράτος χώρια από την Εκκλησία, θέλω τα μαλακά ναρκωτικά να πουλιούνται νόμιμα και φορολογημένα
Στο τηλέφωνο φίλη που είχα λίγο καιρό ν’ακούσω, σκασμένη στα γέλια. “Τί έγραψες βρε μαλάκα και σ'έκραζαν κάτι φίλοι μας χτες βράδυ στη Σίφνο?”. Αφορμή ένα κείμενο που δημοσίευσα πριν λίγες μέρες, όπου κατέθεσα την άποψή μου πως η πιο φρέσκια αντιπολίτευση εκ μέρους της ΝΔ παραδόξως εκφράζεται κυρίως από πρόσωπα που θεωρούνται “δεξιά”, παλιομοδίτικα σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη. Αναφερόμουν ειδικά στους λίγους εκπροσώπους του κόμματος που συνδυάζουν δύο κρίσιμες ιδιότητες. Είναι αρκούντως συγκεκριμένοι στις προτάσεις τους, ώστε να πείθουν πως κατέχουν τα θέματα ενδιαφέροντος, ενώ ταυτόχρονα δεν πτοούνται από τους συνήθεις αριστερούς πατερναλισμούς, δηλαδή δεν ζαρώνουν ενοχικά όποτε κάποιος Συριζαίος ισχυρίζεται πως μιλά για τον λαό. Οι φίλοι της φίλης μου απορούσαν ειδικά πώς είναι δυνατόν να εκφράζει θετική άποψη για τέτοιους “δεξιούς“ κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται ως φιλελεύθερος. Πρόσθεσαν μάλιστα πως λόγω τέτοιων προσώπων αμφιταλαντεύονται για το αν θα ψηφίσουν ΝΔ στο μέλλον, ή αν θα επιμείνουν στην στήριξη κάποιου μικρού σχηματισμού, θεωρούμενου… υγειούς.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν κατατάσσομαι στους πούρους φιλελεύθερους. Θέλω να μπορούν οι ομοφυλόφιλοι να παντρεύονται, θέλω το κράτος χώρια από την Εκκλησία, θέλω τα μαλακά ναρκωτικά να πουλιούνται νόμιμα και φορολογημένα, θέλω να πάψει ο αργός στραγγαλισμός των ιδιωτών από το κράτος, θέλω έναν δημόσιο τομέα μικρότερο, σβέλτο και αξιόπιστο. Θέλω όμως και σοβαρή αστυνόμευση, και έλεγχο των μεταναστευτικών ροών, και προστασία από την αναπόφευκτη ασυδοσία των μεγάλων οικονομικών παραγόντων, και στήριξη της εξωστρεφούς εγχώριας παραγωγής, θέλω ακόμη και μια σεμνή και ακομμάτιστη δημόσια τηλεόραση, που να προσφέρει ενδιαφέρουσα ενημέρωση και ψυχαγωγία χωρίς την επιδίωξη του κέρδους. Με αυτά που πιστεύω οι φιλελεύθεροι με θεωρούν δεξιό κι οι δεξιοί φιλελεύθερο. Μήπως όμως είμαι απλά ένας κεντρώος που προσπαθώ να σκέφτομαι πρακτικά?
Επειδή λοιπόν ο τελευταίος χαρακτηρισμός είναι αυτός που μάλλον μου ταιριάζει περισσότερο, με αυτό το πνεύμα επιδιώκω να δω και την τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση. Έχουμε σήμερα την πλέον ανίκανη κυβέρνηση της νεώτερης εποχής, όπως επίσης και την πιο επικίνδυνη μετά την Χούντα. Είμαστε υπό την εξουσία ατόμων αδίστακτων, θρασύτατων, επιπόλαιων, διχαστικών, ατόμων που βάζουν το κομματικό συμφέρον πάρα πολύ πιο πάνω από το εθνικό. Είναι αυτά τα φαινόμενα καινοφανή ? Ασφαλώς και όχι, καινοφανής είναι η έκτασή τους. Ήταν οι προηγούμενοι καλύτεροι? Ασφαλώς και ναι, επειδή παρά τα πάμπολλα στραβά τους διέθεταν στοιχειώδη τσίπα, και δεν ρίσκαραν την συμμετοχή της χώρας ανάμεσα στα προηγμένα δυτικά κράτη. Οι “προηγούμενοι” απέδειξαν μετά το ’74 την προσήλωσή τους στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υμνούσαν τον Κάστρο κι επιμένουν να αβαντάρουν τον δολοφόνο Μαδούρο. Με συγχωρείτε, μα εγώ δε βλέπω να υφίσταται σύγκριση.
Εφόσον λοιπόν κάποιος υιοθετεί το παραπάνω σκεπτικό, τότε δε μπορεί παρά να επιθυμεί διακαώς την ταχεία απομάκρυνση των ανθρώπων αυτών από την Ηρώδου του Αττικού, αλλά και το ξερίζωμα εκείνων των στρεβλών κοινωνικών και πολιτικών δομών, πάνω στις οποίες πάτησε ο Τσίπρας για να ανελιχθεί και για να γαντζωθεί στην καρέκλα. Αυτά όμως τα ωραία δε γίνεται να πέσουν από τον ουρανό, θα πρέπει να εκλεγεί μια νέα ισχυρή πλειοψηφία, που θα θέλει και -κυρίως-θα μπορεί να τα πραγματοποιήσει. Κι εδώ φτάνουμε στο ζουμί. Σήμερα, το Πάσχα του 2017, η μόνη οντότητα φαινομενικά ικανή να διασώσει την Ελλάδα από μια τέλεια καταιγίδα πολιτικής απαξίωσης και οικονομικής κατάρρευσης είναι η Νέα Δημοκρατία. Η γνωστή Νέα Δημοκρατία, αυτή με τους… αντιπαθείς “δεξιούς“. Και για να το επιτύχει αυτό χρειάζεται την στήριξη πολλών περισσότερων πολιτών απ’όσους την επιλέγουν στα γκάλοπ, χρειάζεται την στήριξη των πολιτικοποιημένων άτεγκτων φιλελεύθερων μα και των απογοητευμένων απολιτίκ, όσων το Σεπτέμβριο προτίμησαν τις εκδρομές από την κάλπη. Κοινώς αυτούς που αποτελούν το μεγάλο μυστήριο των εξελίξεων, τον άγνωστο Χ της πολιτικής εξίσωσης.
Κι έτσι λοιπόν στην Πειραιώς τίθεται το δίλημμα “ποιους από τους δύο θα προσεγγισουμε?”. Οι μεν έχουν σαφείς απόψεις ελαφρά αριστερές, έχουν συνείδηση του κοινού καλού, όμως εκδηλώνουν και υψηλή ευαισθησία απέναντι σε παραπτώματα πολιτικής ορθότητας. Οι δε εστιάζουν στο στενό συμφέρον τους, βρίσκονται σε σύγχυση σχετικά με τις γενεσιουργές αιτίες της κρίσης, όμως στην πλειοψηφία τους διαθέτουν ρεαλισμό και έχουν αποδεχθεί ακεφα την αναγκαιότητα των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων. Οι μεν ακούγονται πολύ λόγω της παιδείας τους και της υψηλής(κατά μέσο όρο) θέσης τους στην κοινωνική πυραμίδα, αν και στην πραγματικότητα αποτελούν μικρή κοινότητα. Οι δε απορρίπτονται ως απρόβλεπτοι παρτάκηδες και αγνοούνται από το πολιτικό σύστημα, όμως είναι πολυάριθμοι. Το κατεστημένο της ΝΔ εστιάζει τα τελευταία χρόνια στην ικανοποίηση των πρώτων, ενώ αδιαφορεί για τους δεύτερους, θεωρώντας τους φορτικούς ρουσφετολόγους. Το ζήτημα όμως είναι πως χωρίς και αυτούς τους δεύτερους δεν μπορεί να επέλθει η ζητούμενη ανατροπή.
Το κενό αυτό έχει γίνει αντιληπτό από κάποιους γαλάζιους πολιτικούς, και σπεύδουν να το καλύψουν, φέρνοντας κάποια αποτελέσματα, τουλάχιστον σε επίπεδο τηλεοπτικών εντυπώσεων, και γι αυτήν τους την προσπάθεια δικαιούνται αναγνώρισης, άσχετα με το όποιο παρελθόν τους ή την όποια ωμή φρασεολογία τους. Αρκεί η προσπάθεια τους? Εννοείται πως όχι, μια ΝΔ με παλιά υλικά θα δυσκολευτεί να πείσει ότι εντόπισε τα λάθη της, ότι διδάχτηκε από αυτά, κι ότι διαθέτει σήμερα τα πρόσωπα εκείνα που το εννοούν όταν, απευθυνόμενοι στους ψηφοφόρους, λένε “σας καταλαβαίνω”. Κι αυτά τα πρόσωπα είναι απολύτως αναγκαία για να προσεγγίσουν ειδικά τους απρόβλεπτους απολιτίκ, εκείνους που άλλοτε εκμεταλλεύτηκαν την εκάστοτε κραταιά κομματική δύναμη επειδή απλούστατα αυτή τους καλούσε να την εκμεταλλευτούν. Ας θυμόμαστε πως η ηθική και ιδεολογική συνέπεια συχνά συνθέτουν μια άπιαστη ποιότητα, ειδικά σ’ έναν τόπο τόσο απρόβλεπτο και ασταθή όσο τον δικό μας.
Έχουν απλά καθημερινά προβλήματα οι κοινωνικά συντηρητικοί απέχοντες των τελευταίων εκλογών, κάποτε προσπαθούσαν με αρκετοί επιτυχία να τα λύσουν με μέσο ή με λάδωμα, μα τώρα λόγω φτωχοποίησης έχουν στριμωχτεί. Οι συνετές ευρωπαϊστικές δυνάμεις οφείλουν να τους επανεντάξουν στο πολιτικό γίγνεσθαι, αλλιώς θα γίνουν βορά των ακραίων, κι αυτό θα είναι καταστροφικό για όλους μας. Παρακαλώ λοιπόν την παρέα των συνειδητοποιημένων πολιτών της Σίφνου να δουν το πράγμα στην ολότητα του, και να εστιάσουν στον μεγάλο στόχο, αυτόν της μετεξέλιξης μας σε “κανονική“ δυτική χώρα. Ας ελπίσουμε μάλιστα πως θα δούμε και μια ανανέωση προσώπων τέτοια, ώστε να μην αμφιταλαντευτούν αν αποφασίσουν να στηρίξουν Μητσοτάκη.
11°
