Ποιος θα το βάλει στο ξεροκέφαλο μας;

Η Ισλανδία, η Ταϊβάν, η Δανία, το Ισραήλ, η Νότια Κορέα στην δεκάδα των χωρών με τις πιο ακμάζουσες οικονομίες. Το ότι όλες είναι μικρές και με ποικίλα πιεστικά προβλήματα προφανώς δεν έχουν σταθεί εμπόδια. Στην Κίνα τα πετρελαιοκίνητα ταξί αντικαθίστανται άμεσα από ηλεκτροκίνητα, η δε παραγωγή ηλιακής ενέργειας εκτινάχθηκε το 2016. Στον ίδιο δρόμο κι η Ινδία, όπου σύντομα όλοι οι σιδηροδρομικοί σταθμοί θα ηλεκτροδοτούνται από τον ήλιο. Μια καναδική start up σχεδιάζει νέα ρομπότ, ικανά για λεπτούς χειρισμούς. Η Microsoft, από κοινού με ερευνητές του Κέμπριτζ, ετοιμάζει προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης με ικανότητες αυτόβουλης ανάπτυξης κώδικα. Στις ΗΠΑ απελευθερώνεται μερικώς η ανθρώπινη επέμβαση σε έμβρυα. Η αξιοποίηση των big data αποκαλύπτει ποιά έργα του Σαίξπηρ είναι αυθεντικά.

Συνάντησα αυτά τα ολίγα σε μια ημίωρη περιήγηση μου στο ίντερνετ, και είναι όλα σημερινά. Φυσικά και δεν πάνε όλα πρίμα στα ξένα όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους όπως ο Τραμπ, ο Πούτιν, η Λεπέν κι ο Κιμ, δεν κολυμπούν όλοι στην τρελή χαρά όταν υπάρχει σημαντική οικονομική και κοινωνική αβεβαιότητα. Όμως, όσο κι αν αγωνιούν οι συνάνθρωποί μας σε άλλα προηγμένα κράτη, διαβάζουν τέτοιες ζωογόνες ειδήσεις καθημερινά και πείθονται πως και τα παιδιά τους θ’ ακολουθήσουν τα βήματα τους, ζώντας καλύτερα από τους γονείς τους. Στον αντίποδα, η αυτιστική ελληνική επικαιρότητα κυριαρχείται από την απεργία των κρατικών ΜΜΜ, από το ξεμπρόστιασμα της απάτης «ασφαλιστικό Κατρούγκαλου», από την συνεχιζόμενη εκκρεμότητα της Β’ Αξιολόγησης, από τις ανησυχητικές διαπιστώσεις της Eurobank για την εθνική οικονομία, κι από μια κρούση για νέα δανεικά.

Ναι, ο καταχρεωμένος ελληνάρας του Μαξίμου, βλέποντας πως τρώει πόρτα από παντού, απλώνει τώρα το χέρι για τράκα στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού, στο όργανο των ιμπεριαλιστών με το όνομα Παγκόσμια Τράπεζα. Αγνοώ αν γνωρίζουν πως ο εν λόγω καπιταλιστικός βραχίονας δεν χρηματοδοτεί προσλήψεις κηπουρών. Όμως, ακόμη κι αν το γνωρίζουν, λίγο τους ενδιαφέρει. Με φρέσκα κεφάλαια μπορούν να δώσουν δουλειές σε κολλητούς ή να στηρίξουν κοινωνικοποιημένες βιομηχανίες… αιχμής όπως η ΕΒΖ, ο Λαναράς και η Φίλκεραμ. Μπορούν επίσης να πετάξουν λεφτά σε άχρηστα φαραωνικά δημόσια έργα και σε δομές αλληλεγγύης ημετέρων. Ας βάλουν χέρι στον παρά, και θα βρεθεί η άκρη. Ο στρατηγικός αναπτυξιακός σχεδιασμός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει πάρει στροφές λέμε. Το ότι είναι μάλλον απίθανη η έξωθεν αποδοχή της επιβάρυνσης της χώρας με ακόμη περισσότερα δάνεια είναι ασήμαντη λεπτομέρεια για τέτοια τζιμάνια, ίσως μάλιστα και να επιθυμούν την αντίδραση για να ‘χουν να κλαίγονται.

Και φυσικά, εκτός από το να ζητάνε δανεικά απ’ όποιον αναπνέει, οι κυβερνώντες δεν παύουν να παραπλανούν τους ζαλισμένους Έλληνες. Νεοφιλελεύθερος ο Μητσοτάκης για όσα είπε σχετικά με τους συνδικαλιστές. Προδότης ο Γεωργιάδης που απηύθηνε κάλεσμα Buy Greece σε ξένους επενδυτές. Άμεση απειλή η Τουρκία, με το ζόρι τους κρατά ο Πάνος ο παλικαράς. Αντί να κοιτάξουν μπροστά, αντί να κλείσουν την άτιμη την εκκρεμότητα, αντί να επαναφέρουν την ηρεμία, αυτοί το χαβά τους, συνεχίζουν τα πολιτικάντικα σκέρτσα τους ενώ η πραγματική οικονομία- ειδικά η μικρή επιχειρηματικότητα-ξαναβυθίζεται με ρυθμό που θυμίζει 2010. Δεν χρειάζεται να το πει η αντιπολίτευση. Το λέει η Εργάνη με τα στοιχεία της ανεργίας, το λένε οι τράπεζες όταν ανακοινώνουν ραγδαία μείωση των καταθέσεων, το λένε οι στατιστικές όταν υπολογίζουν αύξηση του εμπορικού ελλείμματος λόγω μειωμένων εξαγωγών, το λένε οι δείκτες τιμών ακινήτων και ανέγερσης νέων οικοδομών με την συνεχιζόμενη πτώση τους.

Αν ένα έχουν καταλάβει οι στοιχειωδώς ευφυείς συμπολίτες μας, αυτό είναι πως η πρόταση διεξόδου των συριζαίων ταυτίζεται με χίπικη ουτοπία των τελών του ’60. Μια κλειστή τύποις δημοκρατία, ένα τεράστιο απρόσωπο και ανεξέλεγκτο Δημόσιο με αμέτρητες δραστηριότητες, ένα πλέγμα από ταλαίπωρες κρατικοδίαιτες κολεκτίβες, μια μικροσκοπική ιδιωτική επιχειρηματικότητα δρώσα "κάτω απ' το ραντάρ", και κάποιες μεγάλες ξένες επενδύσεις, επιλεγμένες με κριτήρια στενά πολιτικά. Θα πρέπει λοιπόν να είναι κανείς σαλεμένος για να πιστέψει πως θα μπορούσε να εφαρμοστεί γαλήνια κάποιο ανάλογο μοντέλο σε μια χώρα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, εν μέσω παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, στο συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο, στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Με άλλα λόγια, τα παιδιά δεν διαθέτουν ρεαλιστική λύση, απλά μας ταλαιπωρούν μέχρι να φαλιρίσει τελείως το ταμείο και να σηκωθούν  να φύγουν.

Μαζί τους όμως πρέπει να φύγουν κι άλλα.. μπάζα. Πρέπει να φύγει κι ο κρατισμός. Πρέπει να φύγει και η αντίληψη πως οι ξένοι οφείλουν να μας ταΐζουν. Πρέπει να φύγει και το μίσος για το κέρδος. Πρέπει να φύγει κι η ανοχή απέναντι σε παρασιτικούς ΔΥ-πελάτες. Πρέπει να φύγει και η ασυλία των κάθε λογής τραμπούκων. Πρέπει να φύγει κι η εχθρότητα απέναντι στην κοινή λογική. Κι αυτό επειδή κοινή λογική είναι η εφαρμογή ασφαλιστικού συστήματος σεβόμενου κάθε γενιά, η αξιολόγηση αυτών που έχουν την ευθύνη διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας, η συνεργασία των πανεπιστημιακών ερευνητών  με τις επιχειρήσεις, η λειτουργία καμερών που εντοπίζουν κάθε λογής παραβάτες, ο σεβασμός στα δικαιώματα ελλήνων και νόμιμων μεταναστών του Άγιου Παντελεήμονα, η ιδιωτική αξιοποίηση των παρατημένων δημοτικών παραλιών, η ολοκλήρωση των βιομηχανικών επενδύσεων σε λογικό χρόνο, η έκδοση των δικαστικών αποφάσεων όταν έχουν ακόμη σημασία, η εξίσωση του αφορολόγητου των μισθωτών μ’ εκείνο των αυτοαπασχολούμενων.

Σχετικό Άρθρο

Πολιτικη & Οικονομια Σκέψεις στο μποτιλιάρισμα

Αγγελική Σπανού 06.03.2017, 07:00

Πώς να το κάνουμε, είναι κοινή λογική και το να αποφασίζονται οι απεργίες με απόλυτη πλειοψηφία των εργαζομένων, αντί με προσχηματικές διαδικασίες. Είναι δημοκρατικό και δίκαιο, δεν είναι αντιλαϊκό, ούτε φυσικά νεοφιλελεύθερο. Λογική ζητείται σήμερα, όχι ταμπέλες. Σημιτικοί, καραμανλικοί, γαπικοί, σαμαρικοί, τζημερικοί, ποταμίσιοι, δρασίτες, όλα αυτά είναι ασήμαντα. Μόνο η απλή κοινή λογική θα δώσει τις λύσεις. Ποιός θα το βάλει γλυκά στο συλλογικό ξεροκέφαλο μας;