Όταν μιλάμε για πολιτικό πόλεμο εννοούμε τη χρήση όλων των διαθέσιμων μέσων (εκτός των όπλων) για να επιβάλουμε τη θέλησή μας. Ο πολιτικός πόλεμος είναι καθαρά κοινωνικός πόλεμος. Η προπαγάνδα, οι φήμες, τα ψέματα, η σπίλωση και ο διχασμός του αντιπάλου είναι μερικά από τα πυρομαχικά που χρησιμοποιούνται σε αυτό τον αγώνα. Ο πολιτικός πόλεμος είναι μία εξαιρετικά ακριβή τέχνη, δεν μπορούν να την εφαρμόσουν όλες οι πολιτικές παρατάξεις. Μπορούν να την εφαρμόσουν παρατάξεις που θα τις χαρακτηρίζαμε μονολιθικές, δογματικές που έχουν καθεστωτικές αντιλήψεις και επιβάλουν στα κομματικά τους έντυπα κατευθυνόμενες ειδήσεις. Οι παρατάξεις αυτές εφαρμόζουν όλες τις μεθόδους που επιτρέπουν την αυστηρά προγραμματισμένη συγκέντρωση όλων των προσπαθειών τους προς ένα στόχο και την έγκαιρη πάταξη κάθε φυγόκεντρου τάσεως.
Το καλύτερο παράδειγμα πολιτικού πολέμου στην σύγχρονη ελληνική (αλλά και ευρωπαϊκή) ιστορία είναι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρώτος κύκλος αυτής της ιδιότυπης μορφής πόλεμου ήταν το χρονικό διάστημα από το καλοκαίρι του 2010 έως και τον Ιανουάριο του 2015. Ήταν η μεγαλύτερη και καλύτερα οργανωμένη εκστρατεία πολιτικής επιβουλής που είχε γίνει στην Ευρώπη από την εποχή της πτώσης του τείχους του Βερολίνου. Η ελληνική κοινωνία στο μεγαλύτερο της μέρος ήταν ξένη προς στις συνθήκες του πολιτικού πολέμου, δεν άργησε όμως να εθιστεί σε αυτόν. Τον δεύτερο κύκλο πολιτικού πόλεμου τον ζήσαμε το καλοκαίρι του 2015 με τον βίαιο και βάρβαρο διχασμό που υπέστη η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Μέσα από αυτό τον διχασμό κατάφεραν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να επιβιώσουν, να κάνουν την κυβίστηση και να γίνουν κυρίαρχοι στο πολιτικό σκηνικό.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να επιβιώσει ξέροντας ότι αν κάνει το λάθος να πάει σε εκλογές θα καταποντιστεί, προσπαθεί να διεξάγει ένα νέο κύκλο πολιτικής επιβολής που ως στόχο θα έχει την παράταση ζωής της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Στη φάση όμως αυτή η κυβέρνηση είναι στριμωγμένη από πολλές μεριές και δεν έχει πολλές επιλογές διεξαγωγής μίας νέας εκστρατείας πολιτικού πόλεμου. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εφαρμόσει την κλασική και ευφυέστατη τακτική του διχασμού του αντιπάλου. Την οποία ήδη έχει θέσει σε εφαρμογή. Μία τακτική που δεν θα την εφάρμοζε αν δεν τον ευνοούσαν οι ευρωπαϊκές συνθήκες.
Πως θα το καταφέρει αυτό;
Στον ΣΥΡΙΖΑ προφανώς έχουν φτάσει οι φήμες που θέλουν την Α. Μέρκελ και τον Β. Σόιμπλε να ζητούν επίμονα από τον Κ. Μητσοτάκη να ψηφίσει τα όποια μέτρα φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή πριν ή μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης. Στη ΝΔ είναι φυσικό η στάση αυτή της γερμανικής πλευράς να έχει προκαλέσει μεγάλο αναβρασμό που θα γίνει πιο έντονος τις ήμερες που θα έρθει το νομοσχέδιο με τα μέτρα στη Βουλή. Επιπλέον δεν τους διαφεύγει η δήλωση (που καθόλου τυχαία δεν είναι) του κ. Α. Γεωργιάδη στην πρωινή εκπομπή του Αντ1 (17/2/2017) ότι: «Δεν θα ψηφίσω συμφωνία που θα φέρει ο Τσίπρας στη Βουλή». Γνωρίζουν ότι αν η ΝΔ ακολουθήσει τις παροτρύνσεις των Γερμανών και συνεχίσει να εμμένει σε αυτή του τη στάση ο κ. Γεωργιάδης θα δημιουργηθεί διχασμός στο κόμμα της αντιπολίτευσης. Διχασμός που δεν θα είναι μόνον μεταξύ προσώπων, αλλά θα επηρεάσει και θα χωρίσει σε στρατόπεδα τα «εσωκομματικά ρεύματα». Με το «ρεύμα» του κ. Γεωργιάδη να είναι από τα πολυπληθέστερα και πιο δυναμικά.
Τα ξέρουν όλα αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ, η μπάλα εκ των πραγμάτων είναι στα δικά τους πόδια και αυτό που έχουν βάλει σαν στόχο να κάνουν είναι να στοχοποιήσουν τον αντιπρόεδρο της ΝΔ όχι για να τον εξουδετερώσουν αλλά για να τον αναδείξουν. Δεν θέλουν να καταστρέψουν φιλοδοξίες, θέλουν να φουντώσουν φιλοδοξίες. Τι μας κάνει να το συμπεραίνουμε αυτό; Μα η προσπάθεια του πρωθυπουργού να αναδείξει τον αντιπρόεδρο της ΝΔ σε νούμερο ένα αντίπαλό του. Ακούστε την ομιλία του κ. Τσίπρα στη συζήτηση στη Βουλή που έγινε στην ώρα του πρωθυπουργού στις 17/2/2017, όπου έκανε συνεχείς αναφορές και επιθέσεις στον κ. Γεωργιάδη οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα όχι την απαξίωση αλλά την ηρωοποίησή του στο εσωκομματικό ακροατήριο της ΝΔ .
Μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ σαν άλλος τζογαδόρος πόνταρε στον ενδεχόμενο εσωτερικό διχασμό της ΝΔ για να πάρει παράταση ζωής. Το ερώτημα είναι αν η αξιωματική αντιπολίτευση έχει τον τρόπο να αμυνθεί σε αυτό το νέο γύρο πολιτικού πολέμου. Η εμπειρία από τα προηγούμενα χρόνια έδειξε πως δεν έχει, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το μέλλον…
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
