Συνεχίζουμε και επιμένουμε, η βία είναι ουσιωδώς αντεπαναστατική. Ας λένε οι περισσότεροι το αντίθετο. Όταν ένα Δόγμα περιβάλλεται με «δίκαιη» βία, τότε γίνεται φασισμός (εις βάρος των Άλλων που την εισπράττουν). Τέλειωσε το παραμύθι: «άλλο η ναζιστική βία, άλλο η δίκαιη, επαναστατική βία». Ναι, είναι διαφορετικές, αλλά εξίσου άθλιες. Ναυάγησαν οι Απόλυτες Αλήθειες (Α.Α.), τράβηξαν μαζί στον πάτο και τις Απόλυτες Βίες τους…
Χυδαία έπαρση, παροιμιώδης αλαζονεία και αυτοπεποίθηση χαρακτηρίζουν κάθε στόκο φορέα της Α.Α. Και ο ηλίθιος εγωισμός του γίνεται χειρότερος, όταν μετουσιώνεται σε αυταρχική εξουσία, όταν ασκεί βία σε όποιον δεν δέχεται την αυθαίρετη δική του Α.Α… Είναι ναζί, Μ-Λ, μουτζαχεντίν; Είναι «αντεξουσιαστής», σταυροφόρος, φορέας κάθε άλλης επιθετικής και βίαιης Α.Α.; Δεν έχει σημασία! Ο ξελιγωμένος εξουσιαστικός εγωισμός του είναι πάντα το ίδιο άθλιος: θεωρεί την ελευθερία του αξιότερη από την ελευθερία των Άλλων. Ωθείται τάχα από «ταξικό» ή κάθε άλλο ιδεολογηματικό μίσος, αλλά πρακτικά δεν είναι παρά επίκτητο προσωπικό μίσος, εναντίον όποιου «κακού» διαφωνεί μαζί του. Ο χαζός μανιχαϊσμός είναι κακός σύμβουλος, καίει το λογισμικό μας, γεννάει νόθο μίσος… Και όμως, η ταξική αντίφαση ολοκληρώνεται και χωρίς μίσος!!!
Κάποτε λόγω ανάγκης, το προκρούστικο θεώρημα των ποιοτικών αλμάτων του Ιστορικού Υλισμού, απέφερε την αφελή δοξασία περί αναγκαίας Βίας, στηριγμένη στην εμπειρία του Ανθρώπινου Πολιτισμού. Παρατηρούσε το παρελθόν, δεν υπολόγιζε το μέλλον… Η εμπειρία του 20ού αιώνα διέλυσε διπλά αυτό το ιδεολόγημα. Έδειξε ότι πρώτον, κάθε βίαιη ανατροπή δεν φέρνει καλό, ασφαλές, σταθερό και διαρκές αποτέλεσμα και δεύτερον, όπου δοκιμάστηκαν οι μη βίαιες ανατροπές είχαν σταθερότητα και διάρκεια.
Η εξήγηση είναι ότι η «επαναστατική βία» έχει στενό και περιορισμένο υποκείμενο, την «πρωτοπόρα εργατική τάξη» (πρακτικά την ηγεσία «του κόμματός της»), ή κάτι ανάλογο. Άρα οι κατακτήσεις της είναι ασταθείς: μόλις εξαφανιστεί η βία, το δεκανίκι που βίαια τις υποβαστάζει, καταπίπτουν (υπαρκτός σοσιαλισμός)… Αντιθέτως, η «επαναστατική ειρήνη» έχει διευρυμένο υποκείμενο και φέρνει ισχυρότερες και ανθεκτικότερες κατακτήσεις (βορειοευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία). Βέβαια, η Ειρήνη χτίζει βραδύτερα από την Βία, αναθεωρεί τα σχέδια, δοκιμάζει, χαλάει, ξαναφτιάχνει προσεκτικά. Αλλά οικοδομεί με καλά επιλεγμένα στέρεα υλικά. Και με των περισσότερων τη συμμετοχή και τη βούληση, κάτι που συνιστά ισχυρό συγκολλητικό υλικό. Όπως στο παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια. Η «βία» χτίζει σαν την καλύβα από άχυρο του πρώτου, ενώ η «ειρήνη» σαν το καλοχτισμένο από πέτρες και λάσπη σπίτι του τρίτου από τα γουρουνάκια. Το πρώτο σπίτι, ο λύκος το κάνει ό, τι θέλει. Το τρίτο απόρθητο σπίτι κάνει το λύκο να πεινάσει…
Συνάμα αποκαλύφθηκε και ένας ακόμα πρακτικός λόγος κατά της βίας. Ο κάθε φορέας επιθετικής και βίαιης Α.Α. φτιάχνει τη λίστα του με όλα τα μιάσματα που πρέπει να «καθαρίσει», ώστε να φτιάξει τον «σωστό» κόσμο. Ο Άραβας τζιχάντ θα θέλει να καθαρίσει τους Εβραίους και την Αμερικίγια, ο χριστιανός σταυροφόρος τους Ισλαμιστές, ο εργάτης τους αστούς, ο αντεξουσιαστής τους κρατιστές, ο κάθε καλός όλους τους (Άλλους) κακούς. Αν οικουμενικώς αφεθούν ελεύθεροι και αμετάπειστοι όλοι αυτοί οι στόκοι, θα ξεκληριστεί η ανθρωπότητα και θα μείνουμε κανένας… Όθεν και επινοήθηκε η αρχή της ανοχής στον Άλλον και η Δημοκρατία.
Ας περάσουμε στο δράμα του αντικρατικού μπάτσου, που νομίζει ότι είναι επαναστάτης, ενώ είναι ένας φασιστάκος. Ο επαναστάτης πρέπει να ξέρει εκ προοιμίου ότι τα δόγματα είναι κακό κόλλημα. Μπαίνεις στο Ιντιμίντια (Ιστοσελίδα του «χώρου») και «διαβάζεις» αμέσως το λυσσαλέο μίσος για τους Άλλους, τους κακούς… «Κανείς δεν θα μας στερήσει αυτά που μας ανήκουν! Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις!». «(Η κατάληψη) …αντιστέκεται στα δολοφονικά σχέδια των κυρίαρχων, προωθώντας το ζήτημα της συνολικής κοινωνικής απελευθέρωσης». Ψεκασμένες καταστάσεις…
Έτσι εξηγείται γιατί τους πνίγει το δίκιο, γιατί είναι τόσο βέβαιοι, γιατί κάνουν «λυτρωτικές» τρομοκρατικές ενέργειες… Αυτές οι οραματικές καταδηλώσεις, αποκαλύπτουν θρησκευόμενους ζηλωτές. Εύκολα θα σκότωναν κάποιον για να έλθει επί γης κάτι σαν τη Βασιλεία των Ουρανών…
Οι τύποι υποβάλλονται θρησκευτικά στην ομολογία πίστεως ότι κάποτε θα υπάρχουν άνθρωποι, που θα πάψουν να είναι αντιφατικοί και θα είναι «κοινωνικά απελευθερωμένοι». Προετοιμάζουν ενεργητικά τον «Κατακλυσμό» και θα διαλέξουν αυτοί σαν τον Νώε, ποιοι «καλοί» χωρούν στην κιβωτό και ποιοι «κακοί» όχι. Θέλουν στο λιβάδι να ανθίζουν μόνο όσα «καλά» λουλούδια τους αρέσουν. Τα άλλα ξεριζώνονται...
Όλα τα παραπάνω εξηγούν το πόσο βαθειά εξουσιαστές είναι οι «αντεξουσιαστές» αντικρατικοί μπάτσοι. Ασκούν αυταρχικότατη εξουσία, όταν ελεγχόμενα δια του τρόμου επιβάλλουν αιφνίδια την ανομιμοποίητη βούλησή τους. Ασκούν αυτή την εξουσία για το καλό μας, θέλουμε δεν θέλουμε… Μέσα στην αισθητική τους για τις τρομοκρατικές ενέργειες, καπάκι έχουν και το πνεύμα Κλουζώ. Έχουν γούστο οι ανορθόγραφες προκηρύξεις, όταν οι τρομοκράτες κανακεύονται ότι κατασκόπευσαν και πρόβλεψαν τις κινήσεις του «ταξικού αντιπάλου» και πώς του την έφεραν… Την πατάνε, όμως. Έτσι αποκαλύπτεται ότι ρουφιανεύοντας τον ‘εχθρό’, γίνονται το θλιβερό που μισούν και βρίζουν: μπάτσοι, αντικρατικοί, αλλά μπάτσοι.
Υπάρχουν αντεξουσιαστές ενδιαφέροντες, διαλεκτικοί, που θέλουν να πάψει να είναι πλάστικ η ζωή μας. Υπάρχει και η κοινοβιακή συλλογικότητα, που δεν είναι κακό πράμα. Ίσα ίσα που προσθέτει υπεραξία στην ηθική και αισθητική συγκρότηση της κοινωνίας. Φτάνει να σέβεται κάποιους στοιχειώδεις κανόνες. Ένα αυτοδιαχειριζόμενο πολιτιστικό κέντρο, μπορεί να λειτουργεί ελεύθερα, με δημόσιο έλεγχο, προάγοντας τη δημιουργία των μελών του, σεβόμενος θέματα υγιεινής και δημόσιας ασφάλειας. Δεν δρα εκτός της κοινωνίας και εναντίον της, είναι προσιτό και προσβάσιμο σε όλους. Χωρίς τσαμπουκάδες, πολλώ δε μάλλον χωρίς τραμπουκάδες.
Όταν, όμως, τέτοια «κοινωνικά κέντρα» αυτοαποκαλούνται «εστίες αντίστασης», τύπου «Βίλα Αμαλία», αλλάζει και δυσκολεύει η κατάσταση. Εδώ σου λένε, έπιασα στασίδι επαναστατικώ δικαίω και δεν το κουνάω ρούπι. Έτσι ο «κοινωνικός» χώρος γίνεται βιαίως ιδιωτικός… Σαν το ιδιωτικό πελατειακό παρακράτος: βρίσκεις κατάλληλο ιδεολόγημα, δίνεις ηθικό έρεισμα στην ανήθικη πράξη σου…
Χωράνε οι δικοί τους μόνο, αποκλείονται οι άλλοι, γιατί απλώς εδώ είναι «εστία αντίστασης» και πολεμικής προπαρασκευής κατά της «κρατικής επίθεσης», στο όνομα της οποίας στρατευμένοι ζουν, για να της «αντιστέκονται». Εδώ, μέσω των «κοινωνικών αγώνων» χαλκεύεται το αντικρατικό τους αίσθημα. «Ένα είναι το σύνθημα, που όλους μας ενώνει, μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!» λένε. Και ζουν για να καίνε την πόλη, ξεκολλώντας μάρμαρα στο Σύνταγμα, σπάζοντάς τα σε κεφάλια μπα-γου-δολ, απόλυτα αντικείμενα του λυσσασμένου μίσους τους. Αγνοούν το σύνθημα «κάνετε έρωτα όχι πόλεμο». Κάνουν πόλεμο, όχι έρωτα. Δεν έχουν άλας της ζωής, έχουν τζιχάντ. Δεν διαβάζουν, δεν αγαπούν, δεν σέβονται. Ρέβονται.
Βγαίνουν απ’ ευθείας από τη μήτρα του παπανδρεϊκού λαϊκισμού, γονιμοποιημένοι από τον χουλιγκανισμό μιας κοινωνίας, που νομίζει ότι είναι απόγονη των αρχαίων ελλήνων, αλλά κατατρύχεται από το πνεύμα μπουλούκ ασκέρ μπαλκάν κομμουνίστ. Επικαλούνται τον Ρήγα, τον Σολωμό, τον Κοραή, αλλά δεν σέβονται την ελευθερία του Άλλου, είναι ραγιάδες.
Πολεμάνε λυσσαλέα τους παρακρατικούς ναζί μπάτσους από τη μια και τους κρατικούς μπάτσους από την άλλη. Όλοι τους όμως, μαυροντυμένοι, είναι ίδιοι απ’ έξω κι από μέσα. Τυχαίο; Νομίζετε; Νομίζουν; Τους διαφεύγει ότι οι ναζί είναι άθλιοι επειδή θέλουν να κάνουν κάθαρση της κοινωνίας από τους «κακούς». Μα και οι ίδιοι (σταλινικοί, «αντεξουσιαστές», αναρχοαυτόνομοι, ή νετσαγιεφικοί, δεν έχει σημασία) μια «άλλη» κάθαρση δεν θέλουν, από τους «δικούς τους» κακούς; Αλλιώς γιατί πολεμάνε;
Μόνο διεστραμμένος νους μπορεί να συλλάβει το σκεπτικό της απόπειρας δολοφονίας κατά του Κεδίκογλου - και όχι της οικογένειας του αδελφού του, σύμφωνα με την προκήρυξη στο Ιντιμίντια. Λες κι έχει σημασία, το ποιον δολοφονείς και όχι το αν δολοφονείς.
Σε τι διαφέρει ο ερασιτέχνης τρομοκράτης, που κάνει δολοφονική απόπειρα κατά Κεδίκογλου, ή κατά των «κακών» δημοσιογράφων, από τον επαγγελματία, που χτυπάει τα γραφεία της Ν.Δ. στη Συγγρού; Παρά τις επί μέρους ιδεολογικές τους διαφορές, ουσιωδώς είναι όλοι εξουσιαστές αντικρατικοί μπάτσοι. Απλώς, άλλες ομάδες πουλάνε τα βίαια τρομοκρατικά τους προϊόντα σαν μπακάλικα και άλλες σαν σουπερμάρκετ…
Οι αντικρατικοί μπάτσοι δεν χάνουν ποτέ: πάντα με δύο μέτρα και δύο σταθμά, τα φέρνουν όλα κατά το δοκούν. Όταν ο χουλιγκανισμός «πιάσει» και καεί το «Αττικόν», τότε είχαμε «εξεγερσάρα». Όταν ξεφύγει και έχουμε νεκρούς (ΜΑΡΦΙΝ), τότε ήταν προβοκάτσια, οπότε και ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ αμήχανα αναμασούσαν τα ίδια…
Το 2008 ο κ. Τσίπρας δήλωσε (μαοϊκά) ως Νέρων μπροστά στην καιγόμενη Αθήνα: «Μεγάλη αναστάτωση, θαυμάσια κατάσταση!»… Το 2011, ως άφρων Πανδώρα, άνοιξε το κουτί με τα σκουλήκια, ταυτίζοντας (δολίως και αθλίως) την οργή με τον βάρβαρο φασιστοτραμπουκισμό. Σε κάθε δολοφονική επίθεση, όπως κατά Κωστή Χατζηδάκη, έλεγε «Δεν θα λογοκρίνουμε την οργή του λαού!»… Έτσι βγήκαν νομιμοποιημένοι οι σκελετοί από τις ντουλάπες και στέργιωσε για καλά το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο. Και ο αγώνας συνεχιζόταν: τους έλεγες «καταδικάστε τη βία» σου έλεγαν «βία είναι τα μνημόνια».
Τώρα που οι αντικρατικοί μπάτσοι (τα αγαπημένα «παιδιά» ΤΟΥ Συστήματος) ξεσάλωσαν, «έκοψε» το γάλα. Με την τελευταία πανικόβλητη στροφή του ο ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλει (μόνο) τους επαγγελματίες τρομοκράτες κατά της ΝΔ στη Συγγρού (και μάλιστα –τώρα ξαφνικά– ως ακροδεξιούς πράκτορες της Ν.Δ…). Τα βάζει με τα σουπερμάρκετ και αθωώνει τα μπακάλικα, που για την ώρα περιμένει να δει τι θα κάνουν… Απρόσκλητος συνήγορός τους ο κ. Τσίπρας, δόλια κρύβοντας τον ψηφολάτρη λαϊκισμό του, τώρα που το κόλπο στράβωσε και πάει «ανάδρομα», κάνει τον Αλέκο… Μην πούμε και για τη θλιβερή ΠΟΕΣΥ των δημοσιογράφων, που στοχοποιούσε πρόσφατα (ως ηθική αυτουργός) τα ‘παπαγαλάκια’ συναδέλφους της και τη «Γερμανίδα»… Και τώρα καταδικάζει τους φυσικούς αυτουργούς, σφυρίζοντας ένοχα, χωρίς αιδώ…
Λένε «τα παιδιά» (λέει το ίδιο και ο ΣΥΡΙΖΑ): 25 χρόνια καταλήψεις, τώρα σας μάρανε η Βίλα Αμαλία; Μα αυτή ακριβώς είναι η απόδειξη ότι είναι κυρίαρχοι οι αντικρατικοί μπάτσοι. Δηλώνουν πρόμαχοι της αντι-συστημικότητας, αλλά είναι μέρος ΤΟΥ Συστήματος. Είναι το μακρύ χέρι του Τέρατος. Εδώ και δεκαετίες θα μπορούσε η πολιτεία να έχει ελέγξει τη διακίνηση μολότωφ –από τις «Βίλες» προς τις διαδηλώσεις– και δεν τολμούσε να το κάνει. Και η Αθήνα καιγόταν…
Τραμπουκίζουν και δεν κωλώνουν: έχουν την ηθική κάλυψη της κοινωνίας που τα κανακεύει, γιατί «τα παιδιά» είναι εντάξει… Τους «κλείνει ματάκι» και το πολιτικό σύστημα, η μεν Δεξιά γιατί φοβάται να τα βάλει μαζί τους (θυμηθείτε τον υπουργό Πάκη στα Δεκεμβριανά), η δε Αριστερά γιατί είναι δομικός επικοινωνιακός της μοχλός.
Το δημόσιο αίτημά μας για ένα μαζικό σιωπηλό συλλαλητήριο κατά της βίας του Π.Α.Φ. «ζυμώνεται» σταθερά. Και περιμένουμε. Σιμώνει «Η ώρα της θετικής αγανάκτησης»...
