H δικαστηριοποίηση της πολιτικής μας ζωής και η πολιτικοποίηση της Δικαιοσύνης είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της χρόνιας πρακτικής άμεσης σύνδεσης της κρατικής μηχανής με την εκάστοτε πολιτική εξουσία.
Στην Ελλάδα, Δημόσια Διοίκηση και πολιτική εξουσία είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Από γενέσεως ελληνικού κράτους διατηρούν αλληλεξαρτήσεις και άρρηκτους δεσμούς. Τέτοιους που κανένας πόλεμος, καμία δικτατορία, καμία Μεταπολίτευση και εσχάτως καμία κρίση δεν κατάφερε να κόψει. Είναι άραγε αυτή η αλληλεξάρτηση τόσο συνυφασμένη με την κουλτούρα μας ώστε να αποτελεί εθνικό μας χαρακτηριστικό; Κι αν ναι, είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει;
Η έντιμη και αχρωμάτιστη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα αποτελεί το πρώτο μεγάλο βήμα σε ό,τι ονομάζουμε σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, εθνικό αφήγημα, εθνική στρατηγική κ.λπ. Αν η απάντηση είναι όχι, οφείλουμε να το δούμε κατάματα, να το παραδεχτούμε και να πορευτούμε με αυτό. Να οργανώσουμε τη ζωή μας, τις δουλειές μας, το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, συνυπολογίζοντας αυτή την πραγματικότητα στο σχεδιασμό μας.
Ας μην παριστάνουμε τους έκπληκτους κάθε φορά που η εκάστοτε κυβέρνηση τοποθετεί τα δικά της παιδιά σε θέσεις ευθύνης, που διορίζει Καρανίκες ως Συμβούλους Εθνικού, είναι το φυσικό επακόλουθο της εθνικής μας κουλτούρας.
Κι όταν ένα κόμμα κάθεται πρώτη φορά στους κυβερνητικούς θώκους, ας του αναγνωρίσουμε την άγνοια, τη βουλιμία και τη χοντροκοπιά να παρεμβαίνει και στη Δικαιοσύνη. Έτσι κι αλλιώς για τους πρωτάρηδες της εξουσίας, πρώην επαγγελματίες της γιαλαντζί αριστεροσύνης, Δημόσια Διοίκηση, Νομοθετικό Σώμα, Δικαιοσύνη, Ανεξάρτητες Αρχές είναι ένα: ο εχθρός που πρέπει να συνθλιβεί.
Αν λοιπόν αποδεχτούμε πως η χώρα μας είναι η χώρα όπου όλες οι εξουσίες μπερδεύονται γλυκά, να γνωρίζουμε ότι ταυτόχρονα αποδεχόμαστε πως δεν έχουμε τίποτα κοινό με τα λοιπά κανονικά σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη και συνεπώς κάθε προσπάθεια συμπόρευσής μας είναι καταδικασμένη εξ αρχής σε αποτυχία.
Αν όμως η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι ναι, οι στρεβλές παγιωμένες τακτικές μπορούν να αλλάξουν ξεκινώντας από την αναγνώρισή τους, τότε ας βρούμε το θάρρος να ξεκουνηθούμε από τις βολικές μας πολυθρόνες, ας μαζέψουμε το τεντωμένο δάχτυλο της στείρας αντιπολίτευσης κι ας προτείνουμε λύσεις συγκεκριμένες, σχεδιασμένες με μετρήσιμα αποτελέσματα σε ένα ορατό μέλλον.
Κι αν παρ’ ελπίδα, κάποιες βρουν ανταπόκριση στους βουλιμικούς της εξουσίας που τώρα κυβερνούν και τις κάνουν δικές τους αλλάζοντας τη φίρμα, δεν πειράζει, κέρδος για όλους θα είναι, έτσι κι αλλιώς.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
