Τελευταία φορά (αυτή η) αριστερά

Από τον Φεβρουάριο του 2015 γράφαμε ότι ο τρόπος που πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πιθανό να μετατρέψει το «πρώτη φορά αριστερά» σε «τελευταία φορά αριστερά». Δεν ξέρω αν οψέποτε γίνουν εκλογές θα επιβεβαιωθεί αυτή η εκτίμηση, αυτό που βλέπω, όμως, είναι ότι εδώ και καιρό αρκετοί φίλοι και γνωστοί ντρέπονται να αυτοπροδιοριστούν ως αριστεροί, ακόμα και κεντροαριστεροί. Με την έννοια ότι η ιδέα της αριστεράς έχει σχεδόν γελοιοποιηθεί, λοιδορηθεί καθώς έχει ταυτιστεί με το λαϊκισμό, τους διορισμούς ημετέρων, την αναποτελεσματικότητα, το ψέμα, τη στρεψοδικία. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε σε μόλις 15 μήνες να διαψεύσει ή και να ακυρώσει οράματα δεκαετιών. Διότι, απολύτως τίποτα από τα ατέλειωτα που είχε υποσχεθεί δεν κατάφερε να υλοποιήσει. Με κορυφαίο παράδειγμα αυτό του προσφυγικού, όπου αποδεικνύεται η πλήρης ανικανότητα της κυβέρνησης και η εξάντλησή της στα αγαπησιάρικα λόγια. Το μόνο που βλέπουμε είναι ο συμπονετικός λόγος και πέραν τούτου ουδέν. Ά, και ότι φταίει η ανάλγητη Ευρώπη. Όπως έκανε δηλαδή με το μνημόνιο, όπου μπορεί να το ψήφισε αλλά δεν το ήθελε ή δεν το πίστευε ή μας το επέβαλε η (τότε κακιά) Μέρκελ.

Θα αναρωτηθεί κάποιος μα πίστεψες ποτέ ότι θα κάνει αυτά που υποσχόταν; Προφανώς και όχι. Ούτε το 10% από αυτά που έλεγε προεκλογικά δεν πίστευα ότι θα κάνει. Ούτε στις ανοησίες που περιελάμβανε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης πίστευα, ούτε πολύ περισσότερο στο ιδεολόγημα της σκληρής διαπραγμάτευσης, ούτε, βεβαίως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει την Ευρώπη. Αποδείχτηκε στην πράξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε την ΕΕ σαν φράξια ή σαν μια συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, όπου κάνει διάφορα τεχνάσματα στο «σχέδιο απόφασης» για να πάρει την πλειοψηφία του σώματος, αλλάζοντας τους εσωκομματικούς συσχετισμούς.

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής είχα μια αμυδρή ελπίδα ότι κάτι θα προσπαθήσει να κάνει στα θέματα ηθικής τάξεως, αξιοκρατίας, λειτουργίας των θεσμών και ελέγχου του υποκόσμου της δημοσιογραφίας. Ε λοιπόν όχι απλώς δεν έκανε τίποτα, αλλά αντιθέτως ακολούθησε και ακολουθεί τις πλέον σκοτεινές πρακτικές. Διότι έχουμε, όπως αποκαλύπτεται, ωμές παρεμβάσεις στο έργο της δικαιοσύνης και μάλιστα από τον ίδιο τον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης κ. Παπαγγελόπουλο. Έχουμε ακύρωση και απαξίωση των ανεξάρτητων αρχών, όπως προκύπτει από την ακύρωση του ρόλου του ΕΣΡ. Έχουμε στρατιές διορισμών κολλητών, συγγενών και συντρόφων, χωρίς ίχνος αξιοκρατίας. Λες και το κάνουν επίτηδες, εμφορούμενοι από μια λογική τύπου «διορίζουμε και τους κηπουρούς μας», προκαλούν με τις τοποθετήσεις των πλέον απίθανων τύπων. Σαν να θέλουν να εκδικηθούν τους νέους ανθρώπους που κόπιασαν για να πάρουν μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, ενδεικτικές των διαθέσεών τους είναι οι προσπάθειες ελέγχου των ΜΜΕ. Τόσο με τις προσωπικές πιέσεις του κ. Τσίπρα, όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση για να αλλάξουν οι διευθυντές στα «ΝΕΑ» και το «Έθνος», όπως και οι σχολιαστές του δελτίου του ΜEGA, όσο και με το νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες.

Νομίζω, όμως, ότι το αποκορύφωμα της ταύτισης με το... έρεβος είναι για τους γνωρίζοντες το χώρο των ΜΜΕ δύο συγκεκριμένοι διορισμοί. Ο ένας του εκδότη της εφημερίδας το «Χωνί» στο Μαξίμου και ο άλλος του ιδιοκτήτη του ακροδεξιού σάιτ Olympia.gr στο γραφείο Επικοινωνίας του υπουργού Άμυνας. Και όλα αυτά χωρίς να ανοίξει μύτη. Λες και η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ του κ. Καμμένου έκλεισε αυτομάτως την απόσταση(;) που χώριζε τη ριζοσπαστική αριστερά από τη λαϊκίστικη ακροδεξιά.

Με βάση όλα τα παραπάνω, αποδεικνύεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθε στην εξουσία για να… αλλάξει τον κόσμο, αλλά για να γίνει το νέο καθεστώς χρησιμοποιώντας τις μεθόδους των παλαιών. Και μάλιστα σε αγαστή συνεργασία με ό,τι πιο παρακμιακό κυκλοφορεί.