«Οι αγώνες σου, τους έδινες μέρα και νύχτα. Ο πρώτος ήτανε νίκη, ο δεύτερος ήτανε νίκη, ο τρίτος, ο τέταρτος και ο πέμπτος σίγουρες απαράγραπτες νίκες. Πώς διάβολο βγήκες έτσι χαμένος, καταποντισμένος;» Τάκης Σινόπουλος: Ο χάρτης
Ακριβώς πριν ένα χρόνο, όταν έμπαινε το 2015, ο Αλέξης Τσίπρας είχε κερδίσει τις ευρωεκλογές και κάλπαζε προς την εξουσία. Μέσα στη χρονιά κέρδισε δύο βουλευτικές εκλογές και το δημοψήφισμα. Οι νίκες αυτές έκαναν αρκετούς να τον θεωρούν ανίκητο και μάλιστα στη Νέα Δημοκρατία ορισμένοι αναζητούν τον ηγέτη εκείνον που θα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει.
Οι νίκες του Αλέξη Τσίπρα στηρίχτηκαν σε μια καλοσχεδιασμένη εξαπάτηση των πολιτών που περιελάμβανε αμέτρητες υποσχέσεις, την ηθική σπίλωση των αντιπάλων με αντίστοιχη ηθικολογική προβολή του ΣΥΡΙΖΑ ως φορέα του δικαίου και την παρουσίαση ενός δήθεν σχεδίου διαπραγμάτευσης και «κοινωνικής σωτηρίας». Με όλα αυτά πέτυχε την -κυρίως συναισθηματική- ταύτιση μεγάλου μέρους των πολιτών με το λόγο και τις πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Το πακέτο αυτό υπήρξε εξαιρετικά αποδοτικό και έδωσε τόσες εκλογικές νίκες.
Η νίκη στις εκλογές υποτίθεται ότι δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσο για την άσκηση πολιτικής. Ας δούμε, λοιπόν, τις πολιτικές μάχες που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας μετά την κατάκτηση της εξουσίας και τα αποτελέσματα που έφεραν. Η αποδέσμευση της χώρας από το μνημόνιο ήταν ο κεντρικός πολιτικός στόχος και εκεί βασίστηκε η επιθετικότητα των προηγούμενων χρόνων. Η υπογραφή του νέου μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους σούπερ αντιμνημονιακούς ΑΝΕΛ αποτελεί μία ήττα κολοσσιαίων διαστάσεων.
Ο Αλέξης Τσίπρας εμφάνιζε τον εαυτό του σαν το ισχυρό μέρος της διαπραγμάτευσης, με τα περίφημα νταούλια και τους ζουρνάδες και με το γνωστό ισχυρισμό «δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να πει όχι η Μέρκελ». Έτσι καθησύχαζε τους φοβισμένους και ανήσυχους ψηφοφόρους και ταυτόχρονα έλεγε ότι η αδυναμία σθεναρής διαπραγμάτευσης των Σαμαροβενιζέλων ευθύνεται για την κατάσταση της χώρας. Με αυτά τα δεδομένα κέρδισε και το δημοψήφισμα και αμέσως ο ίδιος μετέτρεψε τη νίκη του σε ήττα. Μέσα σε μία εβδομάδα αντέστρεψε το αποτέλεσμα και παρακαλούσε για την παραμονή στην Ευρωζώνη.
Το επόμενο διάστημα περιέφερε στη χώρα τον δικό του εξευτελισμό σαν ταπείνωση της Ελλάδας. Ισχυριζόταν ότι δεν έφταιγε η καταστροφική διαπραγμάτευσή του αλλά οι κακοί ξένοι που τιμώρησαν στο πρόσωπό του τη μικρή Ελλάδα. Ο νταής κατέληξε καρπαζοεισπράκτορας, αλλά πάλι βρήκε τον τρόπο να δώσει στον εαυτό του την ηθική υπεροχή. Ήταν νικημένος, αλλά ήθελε να συμβολίζει τους αδύναμους και τους ταπεινωμένους αυτού του άδικου κόσμου και να ζητήσει έτσι μια νέα συναισθηματική ταύτιση των ψηφοφόρων με το αδικημένο παλικάρι.
Επί πολλά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του υιοθετούσαν κάθε αίτημα και κάθε διεκδίκηση όλων των κοινωνικών ομάδων. Πάντα υπήρχαν λεφτά για όλους και έφταιγαν οι κακές κυβερνήσεις που αρνούνταν να ικανοποιήσουν τα «δίκαια αιτήματα». Το 2012, που τα ελλείμματα του προϋπολογισμού ήταν τεράστια και η χώρα έμενε όρθια χάρη στα χρήματα των δανειστών, ο Αλέξης Τσίπρας εξήγγειλε αποκατάσταση μισθών και συντάξεων στα επίπεδα του 2009 με το περιβόητο «ένα άρθρο σε ένα νόμο». Το 2015 ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός της κρίσης που παρέλαβε πλεόνασμα. Όχι μόνο δεν έδωσε τίποτε από όσα υποσχέθηκε, αλλά μείωσε τα διαθέσιμα εισοδήματα με τις περικοπές στις συντάξεις και την αύξηση του ΦΠΑ.
Αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε κερδίσει τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015, σήμερα θα εμφανιζόταν ακόμη σαν πολέμιος της λιτότητας, σαν εκείνος που είχε τις λύσεις και με τη σκληρή διαπραγμάτευση θα μοίραζε στο λαό τα χρήματα που του στερούσαν οι «μερκελιστές». Οι νίκες του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές τον έφεραν μπροστά σε τεράστιες ήττες. Η σύγκρουση του δημαγωγικού λόγου με την πραγματικότητα ήταν σφοδρή. Η αλήθεια πήρε την εκδίκησή της. Θα υπήρχε ένα αίσθημα δικαίωσης σε όσους επεσήμαναν έγκαιρα την καλοστημένη απάτη, αν η κατάρρευση των μύθων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τόσο καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα, την οικονομία και τους πολίτες, ιδιαίτερα τους αδύναμους, τους άνεργους και τους νέους.
Ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνουν να ανησυχούν για το κακό που έχουν κάνει. Τους ενδιαφέρει η διατήρηση της εξουσίας με κάθε τρόπο και κάθε μέσο. Αυτοί που για χρόνια κατήγγειλαν με τον πιο επιθετικό τρόπο τα μνημόνια, τώρα όχι μόνο εφαρμόζουν το πιο αχρείαστο μνημόνιο, αλλά ανησυχούν μήπως και χάσουν την εξουσία και δεν θα είναι αυτοί που θα περάσουν τα μέτρα. Ηττημένοι, εξευτελισμένοι, ηθικά καταρρακωμένοι,κυνικοί δίνουν τα πάντα για διασώσουν την εξουσία τους, ώστε να διασωθούν και οι ίδιοι μέσα από αυτή.
Αυτοί που πριν ένα χρόνο έλεγαν, χωρίς ίχνος αυτοσυγκράτησης, ότι έρχονται να αλλάξουν την Ευρώπη, σήμερα παρακαλούν τον Λεβέντη να γίνει δεκανίκι της εξουσίας τους. Αυτό δεν είναι απλώς ήττα, είναι πανωλεθρία.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
14°
