Αν υπήρχε ένας μετρητής διάδοσης εικόνων από την ημέρα της Εθνικής Εορτής, ώστε να αναδειχθεί αυτή που κυκλοφόρησε, αναδημοσιεύθηκε, φορτίστηκε και συζητήθηκε περισσότερο, η εικόνα με την ξυπόλυτη σημαιοφόρο θα αναδεικνύονταν πρώτη με μεγάλη απόσταση από την επόμενη.
Όλοι έσπευσαν να επενδύσουν στην εικόνα. Το θέμα σήκωνε άλλωστε πολλά «κλικ» και μπορούσε να γίνει εύκολα πιστευτό: Κοπέλα αποφασίζει να βγάλει τα παπούτσια της και να διαμαρτυρηθεί. Από κανενός το μυαλό δεν πέρασε η εκδοχή του σπασμένου τακουνιού ή κάποιου άλλου ακούσιου ατυχήματος. Έστω κι αν ήταν προφανές ότι οι ξυπόλυτες διαμαρτυρίες δεν γίνονται με καλσόν. Έστω κι αν δεν υπήρξε καμία δήλωση ή άλλος υπαινιγμός ότι πρόκειται για διαμαρτυρία.
Ακόμα κι όταν βγήκε και η ανακοίνωση του υπουργείου που μιλούσε για «ατύχημα με τις γόβες», δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έσπευσαν να αμφισβητήσουν την εγκυρότητά της. Εξαντλώντας (παραδόξως) την καχυποψία τους απέναντι στην επίσημη ανακοίνωση. Ενώ (ακόμα πιο παραδόξως) την ίδια στιγμή υιοθετούν, χωρίς παραμικρή σκιά αμφιβολίας, την πλέον ανεπίσημη φήμη.
Κι όμως, δεν έλειπαν τα γεγονότα από τη φετινή 28η Οκτωβρίου. Εδώ οι άλλοι φόρεσαν περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό μέσα σε απαγορευτικό σήμα, δίνοντας καθαρό και άμεσο μήνυμα. Όμως όχι, αυτό δεν συγκίνησε όσο μια διφορούμενη δήθεν συμβολική εικόνα μιας ξυπόλυτης μαθήτριας. Πολύ λιγότεροι μπήκαν στον κόπο να τους αναδημοσιεύσουν, να τους σχολιάσουν και να διαδώσουν την αντιναζιστική εικόνα.
Μάλλον, το μήνυμα των παιδιών που έδιναν (μεταξύ άλλων) την καλύτερη απάντηση στον Αμβρόσιο Καλαβρύτων, που αποκαλούσε τη Χρυσή Αυγή «ελπίδα για το μέλλον» (από το σκοτεινό παρελθόν στο οποίο βρίσκεται εγκατεστημένος), δεν αρκούσε προφανώς. Ίσως γιατί παραήταν ευθύ.
Διότι άμα έχεις συνηθίσει να συνδιαλέγεσαι δημόσια μόνο με σύμβολα και μύθους, (δηλαδή με πράγματα που σηκώνουν πολύ συναίσθημα και ελάχιστο ορθολογισμό) είναι λογικό να προτιμάς την ξυπόλυτη «Υπολοχαγό Νατάσσα» από την ψυχρή αντικειμενικότητα που αποπνέει η Πραγματικότητα.
Δηλαδή, όταν ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται στο συμβολικό επίπεδο των συναισθηματικά φορτισμένων προσφωνήσεων «δωσίλογος» ή «Προδότης», όταν η διαμαρτυρία γίνεται σε επίπεδο «Ντύνομαι-Ναζί-Σαν-Ηθοποιός-του-Κολλάτου» και όταν ο Παύλος Χαϊκάλης γίνεται λαϊκός ήρωας επειδή πόσταρε ένα αγαλματάκι με τεράστιο πουλί, πράγματι, η καθαρότητα μιας αντιναζιστικής διαμαρτυρίας, μοιάζει σχεδόν ξένη.
Χίλιες φορές δηλαδή, οι επικολυρικές λυγμωδίες που αυθαίρετα συνόδεψαν την εικόνα με το σπασμένο τακούνι. Προφανώς διότι αυτά τα έχουμε περισσότερη ανάγκη. Άσε που επιπλέον είναι μακράν πιο επιδραστικά, γιατί δεν επιδέχονται συζήτηση και δίνουν ακαριαία, εύσημα πατριωτισμού και ευαισθησίας.
Στο κάτω-κάτω, πάντα μπορούμε να πούμε ότι το σπασμένο τακούνι, μπορεί να έγινε κατά λάθος αλλά «Ήταν Διαμαρτυρία (κατά το «Ήταν Πρώτος») στην καρδιά μας. Το έχουμε συνηθίσει άλλωστε.
24°
