Αρκούσε η προοπτική μιας επίσκεψης, για να πυκνώσουν τα διασταυρούμενα πυρά, ανάμεσα σε «δοσίλογους» και «λαμόγια». Ανάμεσα σε λαύρους αντιμερκελιστές με ρητορική Πίνδου του ’40 και σε λαύρους καταγγέλοντες της εθνικής μας λαμογιάς. Οι μεν εύχονται να «καούν όλα για να μάθει η παλιοναζίστρια» και οι δε αναρωτιούνται «πόσοι από τους μαϊμού συνταξιούχους θα διαδηλώσουν εναντίον της». Και οι μεν και οι δε, σε ντελίριο αυτοαθώωσης και οργής.
Όμως, πόσο αθώοι μπορεί να είναι, όλοι αυτοί οι επαγγελματίες του «Αντιμερκελισμού» που υποβιβάζοντας το ακροατήριό τους, σε επίπεδο ανήλικου προσπαθούν να του γαργαλήσουν το θυμικό, παρουσιάζοντάς την σα να είναι κάτι ανάμεσα σε «Μπαμπούλα» και Σατανά; Μετατοπίζοντας έτσι το πρόβλημα από επίπεδο οικονομικής σύγκρουσης (και εσωτερικών χυδαίων επιλογών) σε μεταφυσικό επίπεδο δισειδαιμονίας και – γιατί όχι – εξορκισμού;
Μάλλον το ίδιο αθώοι με εκείνους που αγνοούν την πολιτική και οικονομική πρακτική της Μέρκελ, επικεντρώνοντας στους μαϊμού τυφλούς, στον Οργανισμό αποξήρανσης της Κωπαϊδας (ναι, υπάρχει ακόμα) και στις εκατοντάδες κατσαπλιάδικες λαμογιές μας, λες και από μόνες τους οδηγούν στη μείωση των μισθών και των συντάξεων. Ξεχνώντας τι ακριβώς εκπροσωπεί η Άγκελα Μέρκελ και αντιμετωπίζοντάς την σαν τον «Χωροφύλακα-Μπάτμαν» που θα διορθώσει τις εθνικές μας ηθικές «κακοτεχνίες»
Ναι, σύμφωνα με κάποια μεταφυσική καρμική εξίσωση, η λεηλασία του κράτους από Φωτοπουλοειδή και άλλους παρόμοιους πλιατσικολόγους, δίνει στη Γερμανίδα Καγκελάριο και στην πολιτική της, άφεση αμαρτιών! Όπως ακριβώς η ξεκάθαρη οικονομική αποικιοκρατική πολιτική της Γερμανίας και των συνοδοιπόρων της, δίνει άφεση αμαρτιών σε όποιον γκαρίζει δυνατότερα εναντίον της και την καταριέται ενώ καίει σημαίες.
Στην πραγματικότητα όμως, πρόκειται για την ίδια ακριβώς πρακτική ερμηνείας του κόσμου: Δηλαδή, ό,τι βρίσκεται απέναντι από κάτι κακό (π.χ. την Μέρκελ), δεν μπορεί παρά να είναι καλό (π.χ. ο Καμμένος). Μια φιλοσοφία ζωής που υποχρεώνει όποιον έχει διατηρήσει κάποια υπολείμματα νοήμονος κριτικής ικανότητας να τα εγκαταλείψει. Να αφήσει δηλαδή τις πολυτέλειες των «γκρίζων περιοχών» και να ταχθεί είτε με το μέρος του απόλυτου «άσπρου», είτε με το μέρος του απόλυτου μαύρου. Διότι, όπως συμβαίνει πάντα, ο εχθρός ενός φανατικού, δεν είναι ο αντίπαλος φανατικός. Είναι ο ενδιάμεσος μετριοπαθής. Αυτός χαλάει τη συνταγή. Κοινώς, «αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας».
Μόνο που αυτό το δίλημμα, κάτω από τις κραυγές και τη ρητορική που το συνοδεύει, ένθεν και κείθεν, στην πραγματικότητα μεταφράζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: «Έλα να γίνεις δικός μας πελάτης γιατί εμείς θα σε φανατίσουμε καλύτερα από τους απέναντι».
Και ως γνωστόν, ο δρόμος προς την κόλαση, είναι στρωμμένος με άβουλους εξοργισμένους «πελάτες» αγνών προθέσεων.
13°
