Η σκηνή είναι γνωστή: Ξαφνικά, ένα κύμα άναρθρων πιθηκοειδών κραυγών, σαρρώνει τα έδρανα, που αρχίζουν να θυμίζουν κερκίδες μετά από φάλτσο σφύριγμα διαιτητή. Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής αποχωρούν μέσα σε »ιερή αγανάκτηση» χωρίς να έχουν πει ούτε ένα επιχείρημα. Μόνο απειλές και επιθετικούς προσδιορισμούς. Όπως και ο μέσος σχολιαστής ελληνόκαυλου site.
Η σκηνή κινηματογραφείται. Και σε χρόνο ρεκόρ, ανεβαίνει στο youtube. Και μόλις ανεβαίνει, αυτομάτως αναβαθμίζεται από απλό «επεισόδιο» σε ιστορικό ντοκουμέντο.
Κάτω από το video στο youtube (αλήθεια, γιατί κανείς δεν καταγγέλλει το κανάλι της Χρυσής Αυγής, όπως κάνουν εκείνοι με τα άλλα που τους «ενοχλούν»;), τα «like» όπως είναι αναμενόμενο, είναι 4πλάσια από τα «dislike».
Όμως, το σχόλιο κάποιου Mr Gytheio (τι δεν καταλαβαίνεις;) είναι χαρακτηριστικό: «Τα dislikes ερχονται απο "θιγμενους" καθωσπρεπιστες-λαμογια και απο αναρχοαριστεροκομμουνιστο αναθρεμενους που απλα δεν τους συμφερει να αντιδραει καποιος αλλος και δεν εχουν δικο τους πολιτικο συμφερον». Μετάφραση: Όποιος-διαφωνεί-το-κάνει-γιατί-έχει-συμφέρον-και-είνα-λαμόγιο-ενώ-το-δίκιο-είναι-μόνο-το-δικό-μου». Σας θυμίζει τίποτα;
Προφανώς, οι Χρυσαυγίτες ξέρουν ακριβώς πού απευθύνονται: Σε πελάτες δελτίων ειδήσεων. Σε χειροκροτητές του Σεραφείμ Πειραιώς. Σε τηλεθεατές μεσημεριανάδικων και σε ακροατές αθλητικών ραδιοφωνικών εκπομπών. Δηλαδή εκεί όπου το show οι ο τσαμπουκάς του κουραδογκαραζόμαγκα, αποτελούν θεσμοθετημένη μέθοδο επικοινωνίας.
Όσοι επί χρόνια εθίστηκαν σε Τράγκες, Γεωργιάδηδες κι άλλες παρόμοιες μορφές τηλεοπτικής πανίδας (ενίοτε και χλωρίδας), συνήθισαν να περιμένουν τους καυγάδες όπως ο διεστραμμένος θεατής αγώνων το ατύχημα. Και τώρα καταναλώνουν με ενθουσιασμό Κασιδιαροειδή στα έδρανα.
Σε αυτά τα τηλε-προπονημένα «πελατάκια», απευθύνεται η Χρυσή Αυγή. Και ξέρει ότι τους έχει έτοιμους στο πιάτο, γιατί τους προσφέρει ό,τι ακριβώς συνήθισαν τόσα χρόνια: Κραυγές, ηθικολογία, δίκιο του τηλεθεατή και τσαμπουκάδες για το θεαθήναι. Την ουσία δηλαδή της λαϊκής ενημερωτικής τηλεόρασης.
Όσοι λοιπόν αναρρωτιούνται για την απότομη άνοδο της Χρυσής Αυγής, ας αναθεωρήσουν το «απότομη». Η «Χρυσαυγιτίλα» υπήρχε εκεί, στην κοινωνία, εντός και εκτός τηλεόρασης, για δεκαετίες. Μας ανέθρεφε και μας έθιζε σιγά-σιγά στην ευκολία της να περιφρονούμε τον διάλογο να γκαρίζουμε για το δίκιο μας και να αγορεύουμε με τρεμάμενη φωνή σαν τον Πρέκα. Τώρα απλώς κάποιοι βγήκαν να διεκδικήσουν για λογαριασμό τους το έτοιμο από χρόνια πελατολόγιο και να του δώσουν όνομα.
15°
