Για το τελευταίο κείμενό μας («Τοτέμ και ταμπού») στην Athens Voice, έφτασαν πολλά μηνύματα, όχι εδώ, αλλά στην προσωπική μου διεύθυνση (κακώς, γιατί αυτή η συζήτηση είναι δημόσια και όχι ιδιωτική). Πολλοί μου έκαναν μια κοινή κριτική, άρα υπάρχει θέμα. Ένας νεότερος -ο Μ.Α., τριάντα πλην- συνόψισε το κοινό ερώτημα ως εξής: «Δύσκολα διαφωνεί κανείς με την ουσία της ανάλυσης, αλλά γιατί ασχολείσαι ακόμα με ΠΑΣΟΚ, Αντρέα, Βενιζέλο, αφού κανέναν δεν ενδιαφέρει, μια που είναι εντελώς ντεμοντέ; Μας ενδιαφέρει κάτι για την Χρυσή Αυγή». Του αφιερώνω αυτό το κείμενο.
Της μόδας είναι το οργουελλικό new speak, η ‘Νέα Ομιλία’, που η σαραντάχρονη κυριαρχία της μας έφερε στη σημερινή κατάντια. Το να σπάσεις αυτή τη μόδα ήταν και είναι εντελώς ντεμοντέ. Συχνά συμβαίνει αυτός που τα λέει τώρα να ήταν αυτός που τα ‘λεγε και τότε. Και τότε ήταν αποσυνάγωγος και εκτός μόδας, γιατί χάλαγε τη γιορτή. Και τώρα είναι αποσυνάγωγος και εκτός μόδας, γιατί τώρα σκοτίζει τη βολή όσων θέλουν να ξεχάσουν ότι πάνω στην πλάτη τους σερφάριζε το Τοτέμ, όταν αυτός τους έκραζε τη μόδα. Κόντρα στη μόδα, θα πει κόντρα στο ρεύμα. Βερμούδα οι πολλοί; Speedo εγώ, σου λέει. Δεν είν’ κακό. Όπως, Αμνήμονες οι πολλοί; Μνήμων εγώ! Όχι βέβαια από βλακώδες γινάτι και αντιδραστικότητα. Απλώς γιατί είναι επαναστατικό. Δεν είν’ κακό. Άντε να ‘ναι λίγο κουραστικό. Γιατί σταδιακά σε ανεβάζει στα κεραμίδια, αφού βλέπεις ότι το να είσαι a la mode, αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για να έρθει ο λαϊκιστής και να σε βάλει στο κεζί του. Άρα είναι τιμητικό σήμερα να είναι κανείς ντεμοντέ, να ‘σπάει’ τις μόδες.
Πέρα από αυτό το τεχνικό ζήτημα, όμως, υπάρχει και το σοβαρότερο (για την κουβέντα μας) πολιτικό ζήτημα. Ανησυχώ για το ΠΑΣΟΚ, γιατί καλώς ή κακώς, ανεξαρτήτως της ηγεσίας του και των γενικών προσανατολισμών της, αποτελεί τον κύριο παράγοντα σταθερότητας μέσα στο πυροβολημένο πολιτικό μας σύστημα. Ο θεμελιωτής της ανωμαλίας είναι παράγοντας σταθερότητας; Ναι, απλώς γιατί είχε το θάρρος να αναλάβει αποξαρχής, ανελλιπώς μάλιστα έως τώρα, την ευθύνη του Μνημονίου, που κρατάει ζωντανή τη χώρα, κάτι που από μέσα τους συνομολογούν κρυφά και σχεδόν όλοι οι Αμνήμονες... Χωρίς το ΠΑΣΟΚ, η μπες βγες Νέα Δημοκρατία δεν είναι αρκετή να στηρίξει το Μνημόνιο, αν και πρώτο κόμμα. Αφού τώρα αρχίζουν συναυλίες των αμνημόνων αντιπάλων της, που θυμούνται τι έλεγε ο Σαμαράς Ι -'Κάτω το μνημόνιο'- και τι ο Σαμαράς ΙΙ - 'Διαπραγμάτευση των όρων του'- και πολλά άλλα αντιστασιακά του Σαμαρά ΙΙΙ, του Σαμαρά IV, του Σαμαρά V. Και βλέπουν τι ακριβώς κάνει τώρα (ευτυχώς) ο Σαμαράς VI... Επί πλέον το ΠΑΣΟΚ έχει και για λόγους 'γεωγραφικούς' και 'γεωπολιτικούς' τέτοια θέση στο πολιτικό σύστημα, που κάνει πιο σημαντική την σύνδεσή του με τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις.
Εδώ κολλάει και το επόμενο θέμα της κριτικής που μας έγινε, αφού το ΠΑΣΟΚ είναι συνάμα ο αντιφατικός θεμελιωτής του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού. Αυτός ο λαϊκισμός ήταν και παραμένει μήτρα και κοίτη του ακροδεξιού φαινομένου. Όταν μας είχαν ενθυλακώσει στην κωλότσεπη ο Άκης και ο Μένιος και τα άλλα τα παιδιά, στο απίστευτο ακροδεξιό φαινόμενο του Κου-τσοχ-αυριανο-τομπρισμού, τότε όλα της μόδας είχαν γούστο. Τότε ο Σαββόπουλος εμπνεύσθηκε τους ‘Κωλοέλληνες’ και έφαγε πολύ ηθικό ‘ξύλο’ από το Ακροδεξιό Φαινόμενο για να συνετισθεί, ώστε από τότε τα παράτησε, έχασε την κορυφαία δυναμική του, έπαψε να είναι Δημιουργός Επιρροής.
Δεν νοείται λοιπόν να μιλάμε σήμερα για τη Χρυσή Αυγή, αν δεν έχουμε κατανοήσει τη διαχρονία του Ακροδεξιού Φαινομένου. Όχι βέβαια επειδή έκλεψε ο Μιχαλολιάκος το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» από το Τοτέμ. Εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι προεκλογικά είχαμε αφιερώσει δύο κείμενα πάνω στο ευρύ αυτό ζήτημα. Τότε που ακόμα το θέμα ήταν εκτός μόδας, αφού τότε της μόδας ήταν να κολλάμε τη λέξη μνημονιακός σε κάθε τι που θέλαμε να το βγάλουμε εκτός ‘μόδας’… Ήταν (6/6/12) «Το ποικιλόχρουν ακροδεξιό φαινόμενο» και (11/6/12) «Το ποικιλόχρουν ακροδεξιό φαινόμενο ΙΙ και η Αυγή μιας Χρυσής παρεξήγησης.
Με λίγα λόγια περιγράφαμε αυτό που ο Αντρέας χρόνια έχτιζε για την βολή του, για να μπορεί να κάνει έρωτα με τις μάζες στις πλατείες. Τον λαϊκισμό του εκμαυλισμού και της εξαγοράς συνειδήσεων. Δώσε ψήφο, πάρε επίδομα. Δώσε ανοχή για τις στραβωμάρες μας, πάρε ανοχή για τις στραβωμαρίτσες σου. Και στου λαού την καρδιά δεν χωρά η Δεξιά, γι αυτό κανονίστε. Όθεν λαστιχάρανε οι συνειδήσεις, λαστίχαραν και τα μάτια της πολιτείας, διευρυνόταν η ανομία και η ασέβεια στην κοινότητα και στον Άλλο. Άνοιγε ο δρόμος και για αυτό που θεωρείται (και τώρα) ‘αριστερό’: «η σημασία της ανυπακοής ως υπέρτατης πολιτικής πράξης» (χε, χε)…
Όλα αυτά μάλιστα, χωρίς οι εντάσεις να οδηγούν σε σοβαρά κρούσματα βίας (Παρά τους Καλαμπονέρες, τους Κολλάδες, τα Μακεδονισμένα, τα λάβαρα του Μακαριστού). Ώσπου ήρθε το 2008 με τα Δεκεμβριανά και με τους μουεζίνηδες που τα εκθείαζαν ανοίγοντας σιγά σιγά το κουτί της Πανδώρας. Έτσι, το κλίμα ήταν έτοιμο, με το που ήρθε το ο μη γένοιτο της βαριάς οικονομικής κρίσης, δεν θα αργούσε να εκδηλωθεί και το Τρελοκομείο της Αυτοδικίας.
Το ποιοτικό άλμα λοιπόν ήρθε όταν οι πολιτιστικές και πολιτικές καθοδηγήσεις αποενοχοποίησαν τον τραμπουκισμό λέγοντας ψευδώς ότι αποενοχοποιούν την οργή… Άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και βγήκανε με φούρια φρίκες και φρικιά. Αγαναζισμένοι λεβεντοβούβαλοι με κοντάρια από σημαίες και βυσσοδομούντες χαγάνοι ορνεοκέφαλοι γέμισαν τις πλατείες τσιρίζοντας «Κάτω τα χέρια από το Πελατειακό κράτος», το οποίο πια δεν είχε να τους λαδώσει το αντεράκι. Περισσότερα σχετικά θα βρείτε στα δύο κείμενα.
Ας τονίσουμε μόνο, πώς από την παλιά Αντρεϊκή φάση του απλού ανομικού τσαμπουκά, λόγω της έντασης της κρίσης, αλλά και της βλακώδους καθοδήγησης, περάσαμε μέσα σε λίγην ώρα στο χρονίως προετοιμαζόμενο κακό. Στην εποχή του τραμπουκά δηλαδή. Όπου τραμπουκάς, είναι ο τσαμπουκάς μετά σφαλιάρας. Ο τσαμπουκάς του τραμπούκου, που εξ ίσου τον ανέδειξε ως αξία το ΠΑΜΕ στα λιμάνια και στις εισόδους κτηρίων, όσο και οι ποικιλώνυμες ηγετικές φιγούρες του ευρέος λαϊκού ρεπερτορίου, που έπαιζαν χρόνια τώρα το ρόλο της Πανδώρας… Δύο λοιπόν είναι οι φάσεις του ακροδεξιού φαινομένου, μια με τσαμπουκά και μια με τραμπουκά.
Η πρώτη δεν έχει βία, έχει άσκηση πίεσης που φτάνει μέχρι απειλής, άντε και λίγη λεκτική βία, αλλά ως εκεί: η κατάκτηση της πολιτισμένης συνεννόησης μεταξύ συνανθρώπων παρέμενε δεδομένη.
Όταν άνοιξαν οι μάγκες το Κουτί της Πανδώρας ξελευτερώθηκε κυρίως το κακό τζίνι της ηλίθιας κτηνωδίας, που λέει «Εγώ νομίζω ότι… όποιος νομίζει κάτι άλλο, διαφορετικό από αυτό που νομίζω εγώ, ας πρόσεχε…». Αυτή η αρχή της βλακώδους βίας μέχρι τώρα στην Ελλάδα ήταν προνόμιο των ‘αριστερών’. Τώρα τους αγκαλιάζουν και οι υπόλοιποι εν ακροδεξιώ φαινομένω αδελφοί τους. Οι μαύροι που ζουν (όσο διαρκεί, για πόσο ακόμα;) την απόλυτη πλάνη τους: να νομίζουν ότι είναι ελληνολάτρεις, ενώ αντιθέτως είναι Σπαρτιατολάτρεις και να νομίζουν ότι είναι χριστιανοί, ενώ αντιθέτως είναι μισαλλόδοξα αντίχριστοι, που ζούνε για ‘αίμα και τιμή’… Αυτή λοιπόν η δεύτερη φάση του τραμπουκά έχει και βία: η άσκηση πίεσης περνάει τα όρια της ανθρώπινης τάξης του αλληλοσεβασμού. Έχει και ψιλές προς συνετισμό, όταν δεν πιάνουν τα ‘λόγια’, που γίνονται και χοντρές, όταν δεν πιάνουν οι ψιλές, γίνεται σκληρό πορνό.
Αυτά, από εκείνα τα δύο προεκλογικά εκτός μόδας τότε κείμενα. Τώρα όμως υπάρχει ένα νέο ποιοτικό στοιχείο, που ανανεώνει την προσοχή μας. Η αποενοχοποιημένη κλιμάκωση του ναζιστικού λαϊκισμού, που ξεφεύγει τελείως από τον Αντρεϊκό ομόλογό του, είναι εξαιρετικά δραστικότερη. Κάποτε το λαμόγιο που ήθελε να κάνει τη ‘δουλειά’ του, πήγαινε στον κλητήρα που είχε ορίσει το σύστημα Κουτσόγιωργα και από κει έμπαινε στον λαβύρινθο και περίμενε να βγει δείχνοντας ανοχές στη χαλαρότητα ΤΟΥ Συστήματος. Και όταν ΤΟ Σύστημα αργούσε, πήγαινες από την άλλη πόρτα του και έλεγες «Θα πάω να σε βγάλω στα κανάλια. Θα πάω στον Μάκη» και έπαιρνες αυτό που ήθελες κουτσά στραβά. Τώρα το κλιμακούμενο Σύστημα Χρυσή Αυγή είναι πιο απαιτητικό. Πάει το λαμόγιο στο κρατικό λαμόγιο και λέει θέλω αυτό, καλά έλα την άλλη εβδομάδα, όχι τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα. Βρε άντε πνίξου. Αν δεν μου τα δώσεις όλα τώρα θα πάω να σε καρφώσω στη Χρυσή Αυγή! ΩΠ!!!! Να το το κουφέτο! Εδώ λοιπόν γεννιέται το ποιοτικό άλμα! Η απειλή λένε ότι πιάνει και με τη μία και δυνατά! Και τη δουλειά εδώ δεν την κάνει ευθέως η Χρυσή Αυγή. Την κάνει το λαμόγιο, που συνάμα και παίρνει αυτό που θέλει, αλλά και διαδίδει τον ‘αντισυστημικό’ (χε, χε) τρομομύθο της Χρυσής Αυγής!
Και η διαφορά έγκειται στο ότι παλιά πηγαίναμε στο Μάκη, ο οποίος έκανε και κάποια έρευνα, έστω και της πλάκας. Τώρα, δεν χρειάζεται καμία έρευνα. Εφόσον την καταγγελία την κάνει ο κολλητός μας, είναι αληθινή, οπότε μαύρο φίδι που σ’ έφαγε, έτσι και κάποιος πάει εναντίον σου στη Χρυσή Αυγή, αν μ’ εννοείτε (προχτές έδειραν γιατρό, επειδή κάποιος φίλος τους το ζήτησε)…
Εδώ έχουμε το τέλειο γελοίο, αλλά τρομακτικό αποκορύφωμα της εθνικής κωμικοτραγωδίας. Το ξεσάλωμα της βλακωδέστερης αυτοδικίας. Θα λέγαμε ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, αν δεν διαφαινόταν από πίσω η επερχόμενη ανθρωπιστική καταστροφή, που θα μας κάνει όλους καπνό…
Όθεν, απλώσαμε τα πίτουρα. Θα κάτσουμε κιόλας να μας φάνε οι κότες; Αν υπάρχει ύστατο έλεος σε αυτό τον τόπο, υπάρχει μια αντίσταση που μας περιμένει να την επιδείξουμε:
Τέλος στο σκότος. Ας ξαναπιάσουμε από την αρχή το κουβάρι του Ορθού Λόγου. Είναι ήδη πολύ αργά. Για κάθε Πολίτη που πλέον ξέρει, στο δικό του χέρι είναι η μοίρα του τόπου που καίγεται. Στο δικό του και κανενός άλλου, να αγνοήσει την βλακώδη απειλή του ποικιλώνυμου ποικιλόχρου ακροδεξιού φαινομένου και να απαιτήσει σταθερή, συνετή, οδυνηρή ανασυγκρότηση, μαζί με όλους τους συμπατριώτες του, σε αναγκαία σύμπνοια όσο ποτέ άλλοτε…
126 πόντους έλαβε η Μαρίνα Σάττι στη Eurovision. Η πλέον αξιομνημόνευτη στιγμή της ήταν η αντίδρασή της στη συνέντευξη Τύπου. Κάποιοι θεώρησαν ότι έκανε απόπειρα πολιτικής δήλωσης με τα χασμουρητά της.
22°
