«Στις 18 το μνημόνιο δεν θα υπάρχει», δήλωσε ο κ. Τσίπρας στον «Σκάι». Πρόκειται για προχειρολογία. Ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει 100% στα εκλογές του Ιουνίου, πράγμα ελαφρώς απίθανο, και πάλι για να καταργηθεί το μνημόνιο (ακριβέστερα: τα μηνμόνια) θα πρέπει πρώτα να σχηματιστεί κυβέρνηση, να συγκληθεί η βουλή, να συγκροτηθεί σε σώμα, να συνταχθεί νομοσχέδιο, να γίνει η επεξεργασία του στην οικεία επιτροπή, να περάσει από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, να κατατεθεί στη βουλή, να γίνει η σχετική συζήτηση και να ψηφιστεί.
Και πάλι είναι ζήτημα νομικής ερμηνείας το αν θα πάψει να ισχύει το μνημόνο, γιατί έχει υπογραφές και άλλων πλευρών, που είναι αρκετά πιθανό ότι θα προσβάλουν τη μονομερή απόσυρση της ελληνικής υπογραφής σε διεθνή δικαστήρια. Συνεπώς το ζήτημα θα πάρει βδομάδες και μήνες, μπορεί και χρόνια. Και στο μεταξύ θα πρέπει κάπως να λειτουργεί το μαγαζί, κάπως να πληρώνονται οι συντάξεις (πώς;), κάπως να πληρώνονται οι μισθοί (πώς;) κάπως να καταβάλλοντια τα επιδόματα ανεργίας (πως;) και πάει λέγοντας.
Αυτά ο κ. Τσίπρας τα ξέρει πολύ καλά. Ξέρει όμως ότι δεν τα ξέρουν (όλοι) οι ψηφοφόροι. Οπότε γίνεται αρεστός στο σήμερα, για να κερδίσει το αύριο, κρύβοντας την αλήθεια για το μεθαύριο. «Ας βγούμε πρώτοι στις εκλογές κι ύστερα βλέπουμε»: αυτή φαίνεται να είναι η σκέψη του κ. Τσίπρα. Με δυο λόγια, επειδή στο οικονομικό είμαστε φάουλ, μεταθέτουμε το θέμα ούτε καν στο πολιτικό, μα στο θυμικό, στο συναισθηματικό. Αλλά το θέμα -και οι πέτρες το ξέρουν- είναι πάντα η οικονομία.
Δεν μπορεί παρά να θυμηθεί κανείς το «Στις 18, σοσιαλισμός», του οικονομικά «αξέχαστου» Ανδρέα Παπανδρέου, που λεγόταν πριν τις εκλογές της 17ης Οκτωβρίου 1974.
Ως αντι-ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται στο άλλο άκρο της πολιτικής σκηνής ο έτερος μονομάχος, ο Αντώνης Σαμαράς. Ποντάρει στα αντιαριστερά αντανακλαστικά της πλειοψηφίας των Ελλήνων, προβάλλει σταυρωμένες Αγιοσοφιές με ολίγη από Ελύτη, βγάζει και κάμποσο αντιμεταναστευτισμό. Αυτά.
Υπό κανονικές συνθήκες και με δεδομένη την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, θα έπρεπε να παίρνει διπλάσια δημοσκοπικά ποσοστά. Δεν τα παίρνει, όμως (ενώ σαφώς θα τα έπαιρνε το κόμμα αυτό με επικεφαλής έναν πολιτικό σαν τον παλιό Καραμανλή ή τον παλιό Μητσοτάκη).
Η αιτία δεν είναι μόνο ότι ίδιος είναι παλαιός δεξιός, παλαιοτάτης κοπής, με ελάχιστη απήχηση πέραν του στενού συντηρητικού πυρήνα. Δεν είναι ότι ως υπουργός των εξωτερικών υπήρξε case study προς αποφυγή σε όλα όσα καταπιάστηκε, από τα μυστικά κονδύλια και το μακεδονικό, μέχρι το μεταναστευτικό και τις σχέσεις με την Τουρκία. Δεν είναι ότι έριξε την κυβέρνηση του κόμματος τού οποίου ηγείται τώρα (φαινόμενα ψυχοπαθολογικά, δυσερμήνευτα από απλά μυαλά σαν το δικό μου). Δεν είναι καν ότι ως υπουργός πολιτισμού έσπασε όλα τα κοντέρ διορίζοντας τους Μεσσήνιους ψηφοφόρους του.
Είναι, ιδίως, το ότι ούτε σήμερα πείθει. Μέχρι χτες δεν ήταν παρά ήταν ένας φανερός και περήφανος Ελληναράς εθνικιστής, μέχρι χτες οι συνεργάτες του απειλούσαν τους προδότες με εκτέλεση στο Γουδί. Μέχρι χτες στεκόταν κόντρα σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, στα πρόθυρα της αποβολής από το «Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα». Μέχρι χτες ο λόγος του ήταν ο λόγος του κ. Καμμένου. Μέχρι χτες ζητούσε μετά μανίας εκλογές, και μετά ξανά μανά εκλογές μέχρι να πλειοψηφήσει. Πώς και ποιον να πείσει τώρα ότι είναι μεταρρυθμιστής και ρεαλιστής και φιλοευρωπαίος; Πώς και ποιον να πείσει ότι είναι … μετριοπαθής;
14°
