Όχι αυτή των Εξαρχείων βέβαια, αλλά αυτή της δεξιάς. Με άγνωστη ακόμη την ακριβή ημερομηνία των εκλογών, ο χορός των δημοσκοπήσεων καλά κρατεί. Το πολιτικό τοπίο γίνεται όλο και πιο συγκεχυμένο, με αποτέλεσμα όλοι, πολιτικοί και πολίτες, να αναζητούν κάποιον μπούσουλα για το πού πάει το πράγμα. Από την άλλη, αυτή ακριβώς η ρευστότητα επιβάλλει ιδιαίτερη προσοχή στην ανάγνωση των δημοσκοπήσεων και στην εξαγωγή αντίστοιχων συμπερασμάτων. Και μόνο η συνεχής προσθήκη νέων κομμάτων και σχηματισμών στον εκλογικό χάρτη επιτάσσει να είναι κανείς ιδιαίτερα επιφυλακτικός στις εκτιμήσεις του.
Αυτό, πάντως, που φαίνεται να επιβεβαιώνεται είναι κάτι για το οποίο αυτή εδώ η στήλη επιμένει εδώ και καιρό: αυτοδυναμία γιοκ. Η Νέα Δημοκρατία όχι μόνο δεν αυξάνει το ποσοστό της, ώστε να μπορεί να ισχυριστεί ότι βρίσκεται κοντά στο στόχο της αυτοδυναμίας, αλλά αντίθετα το βλέπει να μειώνεται. Γενικώς, το κόμμα του κ. Σαμαρά «δεν τραβάει». Πώς να τραβήξει, άλλωστε; Επί περίπου ενάμιση χρόνο είχε βρει την εύκολη λύση να κερδίζει ψήφους και έδαφος πουλώντας αντιμνημονιακή αδιαλλαξία.
Πώς, λοιπόν, να συσπειρώσει σήμερα το ίδιο, εθισμένο στον ανέξοδο αντιμνημονισμό, ακροατήριο. Από τον Νοέμβριο του 2011 ο Σαμαράς έχει αναγκαστεί να αλλάξει –ευτυχώς– γραμμή πλεύσης. Όσο κι αν δεν του αρέσει, ως διατύπωση ή ως πραγματικότητα, το κόμμα του συγκυβερνά. Έπαψε, έτσι, ο αρχηγός της Ν.Δ. να κάνει λόγο για «επαναδιαπραγμάτευση», για «λάθος συνταγή», για «εκλογές εδώ και τώρα».
Όπως έπαψε και να επισείει την απειλή –γιατί, υπό τις παρούσες συνθήκες, περί απειλής πρόκειται– ότι, αν δεν έχει αυτοδυναμία, αν δεν τον κάμουμε πρωθυπουργό, θα προκαλεί συνεχώς εκλογές, μέχρι που να κουραστούμε, να ιδρώσουμε, να τον ψηφίσουμε. Έτσι κάπως, και για την ακριβή ημερομηνία των εκλογών δεν χάλασε ο κόσμος, και ο σεβασμός στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα θεωρείται δεδομένος (λες και θα μπορούσε να μη θεωρείται), και σε διαγραφή όσων καταψήφισαν τη νέα δανειακή σύμβαση δεν δίστασε να προχωρήσει ο κ. Σαμαράς.
Κάπου εκεί, βρήκαν κενό οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και τρύπωσαν. Με λόγο ωμό και μπρούτο, γηπεδικής χροιάς, χρησιμοποιώντας κάποια από τα πιο σκοτεινά αρχέτυπα ενός προγλωσσικού λαϊκισμού, βλέποντας και αποκαλύπτοντας παντού συνωμοσίες, κινούμενος σε έδαφος που είχε ήδη προλειανθεί από τους Τραγκοαυτιάδες, μόνος αρχικά, πλαισιωμένος από πολιτικούς ογκόλιθους όπως ο κ. Μαρκόπουλος και η κ. Κουντουρά εν συνεχεία, ο Καμμένος άπλωσε την πραμάτεια του. Λίγη σημασία έχει αν πρόκειται για χάντρες του ευτελέστερου είδους. Οι καιροί είναι τέτοιοι που ευνοούν τις κάθε είδους δαιμονολογίες και τερατολογίες, τον καταγγελτισμό και το μαύρο-άσπρο. Άντε τώρα ο Σαμαράς να μαζέψει τους αντιμημονιακούς ανέμους που έσπειρε.
Αλλά και το κόμμα του άλλου ένοικου (και νονού) της πολυκατοικίας, του Καρατζαφέρη, δεν αισθάνεται πολύ καλά τώρα τελευταία. Στην πιάτσα άνοιξαν καινούργια μαγαζιά ή επεκτάθηκαν κάποια παλαιότερα. Πλέον δεν αρκούν οι εξυπνακίστικες ατάκες για να ταΐζουν το πεινασμένο για καταγγελίες και συνωμοσίες ακροατήριο. Ο Καμμένος έχει φέρει πιο φρέσκο εμπόρευμα.
Χρειάστηκε έτσι ο Καρατζαφέρης να ξανανοίξει τα σεντούκια, εκεί όπου είχε κρύψει την πραμάτεια του όσον καιρό προσπαθούσε να πλασαριστεί ως «υπεύθυνη δύναμη». Τι Δίστομα και Καλάβρυτα, τι επικλήσεις στα άγια των αγίων της φυλής! Ακόμα και για όπλα ακούσαμε, που όχι μόνο θα μπορεί να αποκτήσει κάθε πολίτης (με κρατική επιδότηση, μάλιστα!), αλλά και που θα τα χρησιμοποιεί με την πρώτη ευκαιρία κατά λαθρομεταναστών και άλλων παραβατικών! Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, πενιχρή κι εδώ η συγκομιδή από το ψάρεμα στα θολά νερά. Άλλωστε, και σε αυτό το πεδίο, του σκληρού ακροδεξιού λόγου και των δυναμικών λύσεων, ο Καρατζαφέρης έχει να αντιμετωπίσει, με «μειονέκτημα έδρας» τα καλόπαιδα της Χρυσής Αυγής, που κι αυτά έχουν αρχίσει να ξερογλείφονται κοιτώντας τη Βουλή.
14°
