Ήταν έκδηλος ο ενθουσιασμός που διακατείχε τα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς τα οποία παραδοσιακά συνευρίσκονται στο «Φίλιον» επί της οδού Σκουφά κάθε Σάββατο, κοντά στο μεσημέρι. Μόλις είχαν κυκλοφορήσει τα αποτελέσματα δημοσκόπησης από την «Καθημερινή της Κυριακής», η οποία έφερε το κόμμα του Φώτη Κουβέλη να καταλαμβάνει την τρίτη θέση στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων ως προς την πρόθεση ψήφου (με αναγωγές) και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής από το ΠΑΣΟΚ.
Στο διπλανό τραπέζι γνωστός κυνικός αναλυτής, το πάλαι ποτέ διαγραμμένος από το ΠΑΣΟΚ, επιχειρούσε να διαπιστώσει αν ο έκδηλος ενθουσιασμός ήταν αποτέλεσμα συλλογικής ευφορίας ή αντίθετα σύμπτωμα συλλογικής παραισθήσεως. Κατέληξε μάλλον στο δεύτερο. Ουδείς εκ των χαρούμενων αναλυτών εξηγούσε ένα ποσοστό, αποτυπωμένο με κόκκινο χρώμα στο χαρτί, το οποίο αναφερόταν στην... αποχή. Ένα μεγαλόπρεπο 32% που συνοδευόταν από άλλο ένα 10% αδιευκρίνιστης ψήφου. Η δημοσκόπηση είχε κάνει τη δουλειά της, όπως προ ετών μία ανάλογη έρευνα της GPO, της οικογενείας Καλογρίτσα, είχε «πείσει» την Κουμουνδούρου και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά πως θα ήταν αξιωματική αντιπολίτευση μετά τις εκλογές του 2009.
Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι εδώ!
Το βράδυ του Σαββάτου που μας πέρασε, τα στελέχη του Γιώργου Παπανδρέου εξηγούσαν με σαφήνεια πως ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν προτίθεται να εγκαταλείψει το πολιτικό σκηνικό ούτε είναι διατεθειμένος να διαδραματίσει ρόλο κομπάρσου στις πολιτικές εξελίξεις. «Οι δημοσκοπήσεις για τον εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων στο ΠΑΣΟΚ καταδεικνύουν πως ο Γιώργος Παπανδρέου ελέγχει ή στηρίζεται από το 70% του υφιστάμενου κομματικού δυναμικού (μηχανισμοί, πρόσωπα, στελέχη, ομάδες κ.λπ.). Το στοιχείο αυτό είναι εις γνώσιν των δελφίνων, του Βενιζέλου προσωπικά και των υπολοίπων που θα επιθυμούσαν ή επιχειρούν ήδη να αναλάβουν ρόλο» εξηγούσε κομματικός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού, προϊδεάζοντας του ακροατές του πως η τελική απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου θα είναι ταυτόσημη με τις θέσεις του κ. Παπανδρέου. Όπως και έγινε. Μετά το πέρας της κουβέντας, παρέμενε έωλη η «απειλή» που είχε εκστομιστεί προηγουμένως περί δυναμικής παραμονής τού μέχρι σήμερα προέδρου του ΠΑΣΟΚ στο προσκήνιο. «Αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα μπορούσε κάλλιστα να συγκροτήσει δική του οργανωτική επιτροπή, χωρίς τα υφιστάμενα πρόσωπα, και να προχωρήσει άμεσα στην “επανίδρυση” και μία νέα ιδρυτική διακήρυξη με νέα ηγετική ομάδα, παραμερίζοντας όλους τους δελφίνους και τους “μικρομεσαίους” στο Πολιτικό Συμβούλιο που λειτουργούν ως παπαγαλάκια των μεγαλοστελεχών. Μεταξύ μας, θα το ήθελε και μάλιστα πάρα πολύ ο Γιώργος» συνέχισε απτόητος ο άμεσος και διαχρονικός συνεργάτης του κ. Παπανδρέου.
Οι αριθμοί δεν είναι αρκετοί
Οι δημοσκοπήσεις σε περιόδους απόλυτης σύγχυσης, όπως η τωρινή, αποτελούν τη χαρά για εκείνες τις πολιτικές εκφράσεις που θερίζουν ψήφους λόγω αοριστολογίας εκ του ασφαλούς. Είναι προφανές πως εκείνος που θα είναι περισσότερο αόριστος θα είναι και αυτός που θα επιλεγεί από μία απελπισμένη κοινή γνώμη. Στιγμιαία έστω. Σε αυτό το παιχνίδι πολιτικού θεάματος έχει εμπλακεί η Αριστερά εκτός ΚΚΕ και για το λόγο αυτό ο Περισσός, βασικός πυλώνας του συστήματος (ο τρίτος κατά σειρά) βλέπει τα ποσοστά του ΚΚΕ να σημειώνουν απώλειες και να χάνουν μιάμιση μονάδα. Αντιθέτως ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατική Αριστερά, ο πρώτος με ένα λόγο επιθετικά απροσδιόριστο αλλά αντιμνημονιακό, η δεύτερη με ένα λόγο ασαφή ως προς το Μνημόνιο αλλά καθησυχαστικό, κερδίζουν τις εντυπώσεις επειδή το απέναντι πολιτικό τοπίο είναι θολό. Ο ψηφοφόρος την ώρα της κάλπης ψηφίζει διαχειριστή με την ελπίδα ότι θα λυθούν ορισμένα από τα προβλήματά του. Δεν ψηφίζει «σχολιαστές ιδεολογημάτων».
Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ζουν σε μία περίοδο κατά την οποία ντρέπονται για τις επιλογές τους. Η «ντροπή» εκφράζεται με απόρριψη, όταν ένας πολίτης καλείται να συμμετέχει σε μία ανώδυνη για τον ίδιο δημοσκόπηση. Μία δεύτερη χαρακτηριστική συμπεριφορά απόρριψης είναι η επιλογή της αποχής. Μία τρίτη εκδοχή είναι η ισοπεδωτική άρνηση και συνολική απαξίωση. Θα ήταν στρατηγικό λάθος (και το δις εξαμαρτείν είναι έγκλημα) να υπολογίζει η Αριστερά εκτός ΚΚΕ πως οι πολίτες θα συμπεριφερθούν ενώπιον της κάλπης όπως συμπεριφέρονται στο σημερινό ομιχλώδες τοπίο. Θα ήταν επίσης εγκληματικό η Αριστερά να ενσωματώνει στην πολιτική συμπεριφορά της ένα ιδιότυπο πολιτικό lifestyle, το οποίο λειτουργεί αποκλειστικά ως «δόλωμα» για συσπείρωση ψηφοφόρων. Είναι προφανές και ο κυριακάτικος Tύπος της εβδομάδας που μας πέρασε βρίθει τέτοιων πληροφοριών. Το πώς δηλαδή η μη κομμουνιστική Αριστερά επιχειρεί να αγκιστρώσει ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιώντας όπλα που στο παρελθόν έχουν αποδειχτεί ότι σε ώρα μάχης παθαίνουν αφλογιστία. Είναι συγκινητικό το φλερτ Τσίπρα-Μίκη και προκαλεί συγκαταβατικά χαμόγελα η «ένωση των δυνάμεων» της ΔΗΜΑΡ με το εναπομείναν σκέλος του «Άρματος Πολιτών» του καθόλα συμπαθή Βασίλη Οικονόμου (διότι ο Δημαράς (;) ή η Σακοράφα επέλεξαν την Κουμουνδούρου). Όπως θα μπορούσε να είναι απλώς «ευχάριστο» ότι επιλέγονται γνωστοί ηθοποιοί, αριστερού ήθους, και δημοσιογράφοι με μικρή και πικρή ιστορία, για να διεκδικήσουν βουλευτικές έδρες στις επερχόμενες εκλογές. Η Ελλάδα ως γνωστόν είναι μικρό χωριό... όσο περίπου μία μεγάλη γειτονιά.
Αν η Αριστερά επιθυμεί πραγματικά να διαδραματίσει σοβαρό ρόλο στη διαχείριση των κοινών, τότε θα ανέμενε κανείς την επιστράτευση όλων των ταλαντούχων και ενημερωμένων τεχνοκρατών που διαθέτει (αν τους διαθέτει), όλων των έμπειρων στελεχών που γνωρίζουν από διοίκηση (αν γνωρίζουν), όλων των επιστημόνων που θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν την οικονομική πολιτική και την παραγωγική ανασύσταση του οικονομικού δυναμικού, όλων εκείνων των μικρών και μεσαίων επιχειρηματιών και πεφωτισμένων τεχνουργών οι οποίοι θα μπορούσαν να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο στην αναμόρφωση του οικονομικού τοπίου.
Δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες και σνομπ αριστερο-δεξιόστροφοι δεν αποτελούν παρά μια ισχνή εφεδρεία την οποία η Αριστερά θα μπορούσε να κινητοποιήσει ως «κερασάκι στην τούρτα», όχι ως κύριο εκλογικό έδεσμα. Υπερήλικοι συνταγματολόγοι και γηραλέα εθνικά σύμβολα, συμπαθείς καλλιτέχνες, «καλά παιδιά» και ταλαντούχοι εκ-φορείς κριτικού λόγου είναι δυνατόν να αποτελούν αναφορές, χρήσιμες βεβαίως, αλλά όχι αιχμές του δόρατος όταν στις επερχόμενες εκλογές παίζεται το στοίχημα της ποιοτικής, ηλικιακής, ηθικής, επιστημονικής και τεχνοκρατικής αναβάθμισης του πολιτικού προσωπικού.
Εκτός αν η Αριστερά επιμένει να λειτουργεί εντός του «ενυδρείου» του δικού της lifestyle, το οποίο κατά καιρούς της επιτρέπει δημοσκοπικούς οργασμούς που καταλήγουν σε εκλογικές αγωνίες για την επίτευξη του θαυματουργού 3%.
11°
