Αποκαλώ σύνδρομο «Σαρτζετάκης» (στο εξής: σύνδρομο «Σ.») το να έχει κάποιος/α μια αρχικά θετική δημόσια εικόνα αλλά η μετέπειτα πολιτεία του, σε κάποια δεύτερη φάση, να καταστρέφει την αρχική εικόνα, εγκαθιστώντας στη θέση της μια νεότερη αρνητική, η οποία και τελικά επικρατεί. Έχω βαφτίσει έτσι το σύνδρομο γιατί ο κ. Χρήστος Σαρτζετάκης, ενώ αρχικά ήταν ο αμερόληπτος ανακριτής της υπόθεσης Λαμπράκη (1963) και στη συνέχεια πέρασε σκληρότατες διώξεις κατά τη χούντα (1967), έκανε ό,τι μπορούσε από την πρώτη μέρα της εκλογής του στην προεδρία της Δημοκρατίας (1985) μέχρι και τη λήξη της θητείας του (1990), ώστε να διαλύσει την προηγούμενη δημόσια εικόνα του – και το κατάφερε (παραβλέπω σκόπιμα το σύνολο της δικαστικής του σταδιοδρομίας).
Αυτή τη φορά, με μεγάλη προσωπική μου λύπη, βλέπω πως το σύνδρομο «Σ.» που έχω επινοήσει «έπιασε» τον κ. Στέλιο Παππά, πατέρα του υπουργού Επικρατείας κ. Νίκου Παππά. Ο κ. Στέλιος Παππάς ήταν ένας θρύλος για τη γενιά μου, τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου». Στέλεχος πρώτης γραμμής του Ρήγα Φεραίου, πρωταγωνιστής στο Πολυτεχνείο το 1973, με μεγάλες και πολύμορφες διώξεις στη δικτατορία και συνεχή παρουσία στην Αριστερά, συνεργάτης του κ. Τσίπρα στα χρόνια της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, είχε τη μεγάλη προσωπική χαρά –απόλυτα κατανοητή απ’ όποιον είναι πατέρας– να δει τον γιο του Νίκο, ήδη κολλητό φίλο του κ. Τσίπρα, να γίνεται υπουργός και «δεξί χέρι» του πρωθυπουργού. Μέχρι εδώ τίποτα το μεμπτό.
Αλλά μόνο μέχρι εδώ.
Γιατί λίγες μέρες πριν ο κ. Στέλιος Παππάς ανέβασε, σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, το εξής άτιτλο πόνημα, το οποίο αναπαράγω ακριβώς (τα τρία sic το πιστοποιούν).
Το ποίημα είναι αφιερωμένο στον σ. (=σύντροφο) Αλέξη (=Τσίπρα) για τα γενέθλιά του, που ήταν προφανώς στις 28 του Ιούλη.
Πάμε λοιπόν στο τι βλέπουμε και τι καταλαβαίνουμε:
* Πατρίδα και Λαός με κεφαλαίο
* Η Ανατολή που «ροδίζει» (ο βολικότατος Ενεστώτας αφορά την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ)
* οι «πικρές ανάσες» και οι «καημοί» ισοσταθμίζονται από τις «ελπίδες» και το ρήμα «θερμαίνει»
* «Το ταξίδι μακρύ, το φορτίο βαρύ», αφού οι (κυβερνητικές) δυσκολίες είναι μεγάλες
* «Εσείς τιμονιέρηδες» (= Τσίπρας, Νίκος Παππάς κλπ) και ταυτόχρονα «Δρακογενιάς βλαστοί» (= Δράκοι εμείς που σας σπείραμε) κι εμείς κουβαλάμε την τιμή και την περηφάνια των πατεράδων μας
* Κι όλα αυτά «μοναδική κι ανεξίτηλη κληρονομιά» (= αδιάσπαστη συνέχεια: Γενιά της Αντίστασης - Γενιά του Πολυτεχνείου - Γενιά της Πρώτη Φορά Αριστεράς)
* Βέβαιος προορισμός μας: η λευτεριά, η γνώση και το δίκιο (= η Δευτέρα Παρουσία κι ο Παράδεισος της μαρξιστικολενινιστικής εσχατολογίας)
Ξεχάστε, ωστόσο, τις παραπάνω ερμηνείες μου και ξαναδιαβάστε το ποίημα δίχως να υπολογίσετε το ποιος είναι ο πονηματίας και δίχως την αφιέρωση. Τότε θα δείτε πως οποιοσδήποτε παλαιοπασόκος, δεξιός, ελληνορθόδοξος, λεβεντιστής, ανελίτης, λαοσίτης, χρυσαυγίτης, πλευσίτης, λαφαζανιστής, κνίτης και οι περισσότεροι αριστεριστές μπορεί να ικανοποιηθούν από το περιεχόμενο και μόνο, ο καθένας βέβαια με τη φαντασίωση ότι κυβερνάει ο ίδιος.
Γιατί το παππικό αυτό πόνημα λειτουργεί τόσο εύκολα σαν «πασπαρτού»; Επειδή:
* Η γλώσσα του είναι γλυκερή, απλοϊκή, μαθητικά εύπεπτη και υπερσυναισθηματική.
* Το «σχήμα» του είναι «ακλόνητα» απλοϊκό: Πατρίδα και Λαός περνούσαν άσχημη φάση - Τώρα μπήκαμε σε φάση ανάτασης - Οι γενιές των Ελλήνων αγωνίζονται αέναα - Το μέλλον μάς ανήκει με βεβαιότητα.
* Πατάει στο βέβαιο έδαφος που έχουν καλλιεργήσει οι χειρότερες παραδόσεις της ελληνικής εθνικής βερμπαλιστικής έκφρασης –«αριστερής», «δεξιάς» ή χριστιανικής– όντας
αντάξιο του Βαλαωρίτη, του Σικελιανού, του Παλαμά, του κατηχητικού, του Ρίτσου, του Λειβαδίτη, του Ελύτη, του Χριστόδουλου κλπ κλπ κλπ.
Αλλά εδώ υπάρχει και κάτι επιπλέον: Ότι δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ποιητής είναι ο κ. Στέλιος Παππάς, ότι γιος του είναι ο κ. Νίκος Παππάς, ότι το ποίημα αφιερώνεται στο «σ. Αλέξη» κι ότι ο γιος του ποιητή είναι κολλητός φίλος και υπουργός του «σ. Αλέξη». Δε θέλω να πω περισσότερα. Παραπέμπω σε ποιήματα γραμμένα για τους κ. Ερντογάν, Ενβέρ, Στάλιν, Κιμ Γιονγκ Ουν, Χίτλερ, Μάο, Φράνκο, Πούτιν, Μεταξά, Τίτο, Μουσολίνι, Τσάβες, Παπαδόπουλο, Κάστρο, Σαλαζάρ, Ζαχαριάδη και λοιπούς – και πάλι, ωστόσο, όχι (κατ΄ ανάγκην) από μέλη οικογενειών των στενών συνεργατών τους.
Νομίζω πως απόδειξα γιατί ο κ. Παππάς πατήρ πιάστηκε στη «δικαιοδοσία» του συνδρόμου «Σ.».
12°
