Οι πρόσφυγες και οι μπούρδες

Δεν χρειάζεται κι εγώ να επαναλάβω πόσο μεγάλο είναι το δράμα των προσφύγων. Οι άνθρωποι, σα να μην έφτανε που έχουν ξεσπιτωθεί και θαλασσοπνιγεί, έχουν εγκλωβιστεί και σε μια χώρα από την οποία όσοι κάτοικοι έχουν τη δυνατότητα, φεύγουν. Το δράμα είναι προφανές και η επανάληψη της διαπίστωσής του κουραστική. Είναι τόσοι οι συμπολίτες μας που προσπαθούν να αποδείξουν την ευαισθησία τους χρησιμοποιώντας τους ανθρώπους που η μοίρα τους έφερε στην αγκαλιά του Μουζάλα υπουργού, που κάπως ντρέπομαι να το κάνω κι εγώ. Αυτό που δεν ντρέπομαι να κάνω είναι να γράψω για το τεράστιο κύμα μπούρδας που και αυτό το δράμα δημιούργησε.

Οι πρόσφυγες και οι καλλιτεχνικές μπούρδες

Οι αγαπημένες μου μπούρδες. Όπως έχουμε πει σε παλαιότερα μαθήματα, οι κεραίες των καλλιτεχνών είναι οι πιο ευαίσθητες από όλων των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει πως καταλαβαίνουν πρώτοι προς τα πού θα φυσήξει ο άνεμος και φροντίζουν να τον εκμεταλλευτούν προκειμένου να φουσκώσουν τα πανιά και τα πορτοφόλια τους. Ο Κινέζος απατ... ζητώ συγνώμη... ο Κινέζος εικαστικός Γουέι Γουέι δεν αποτελεί εξαίρεση. Εκμεταλλεύεται το δράμα των προσφύγων προκειμένου το όνομά του να ακουστεί και από αυτιά που ποτέ δεν θα το άκουγαν. Ο ίδιος, όπως συνήθως κάνουν οι καλλιτέχνες, ισχυρίζεται το αντίθετο και προσπαθεί να πείσει πως με την τέχνη του ευαισθητοποιεί. Μπούρδες. Όλοι ξέραμε πως είναι φρικτό να είσαι πρόσφυγας ακόμα και όταν αγνοούσαμε την ύπαρξη του Γουέι Γουέι. Θυμάστε, τότε που δεν είχαμε έρθει αντιμέτωποι με αυτό:

Η αναπαράσταση του θανάτου του μικρού Αϊλάν, εκτός από τεράστια μπούρδα είναι ό,τι πιο κοντά σε περιύβριση νεκρού έχω δει.

Οι πρόσφυγες και οι μπούρδες της «συμπαράστασης»

Τίποτα πιο τρέντι από μια φωτογράφιση με πολλούς πρόσφυγες τριγύρω. Δείχνει ανθρωπιά, κοινωνική συνείδηση αλλά και ανωτερότητα καθώς η εμφανής ταλαιπωρία των προσφύγων αναδεικνύει την καλοζωία του πρωταγωνιστή της φωτογράφισης. Εννοείται πως ακόμα καλύτερες είναι οι φωτογραφίες στις οποίες ο πρωταγωνιστής αγκαλιάζει παιδάκια και όσο η εισαγγελία μένει αδιάφορη σ’ αυτήν την προφανή εκμετάλλευση ανηλίκων οι πολιτικοί και οι σελέμπριτιζ μπορούν να συνεχίσουν να παριστάνουν πως συμπάσχουν ποζάροντας.

Στο κάτω κάτω είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους να γίνεις συμπαθητικός: Να παραστήσεις πως συμπάσχεις με ανθρώπους των οποίων το μέγεθος της τραγωδίας δεν μπορείς να συλλάβεις ούτε με τη βοήθεια των χειρότερών σου εφιαλτών. Είναι εύκολο, είναι ανέξοδο και δίνει τη δυνατότητα σε καλοθρεμμένους συμπολίτες μας να κλέψουν λίγη από τη συμπάθεια που αξίζει μόνο στους δυστυχείς αυτού του κόσμου, προσποιούμενοι οτι δεν έχουν μεγάλες διαφορές από αυτούς.

Ουάου, είμαστε πρόσφυγες! Δεν είναι συναρπαστικό;

Στην περίπτωση του περιοδικού Ντάουν Τάουν οι σελέμπριτζ δεν φωτογραφήθηκαν με τους πρόσφυγες αλλά φόρεσαν τα σωσιβιάκια τους και με σπαραξικάρδιο βλέμμα δήλωσαν πρόσφυγες οι ίδιοι. Ήταν όμως τόσο πρόσφυγες όσο ο Γουέι Γουέι ήταν πνιγμένος Αϊλάν κι όσο θα ήμουν έγω μαύρος αν, για να δείξω αλληλεγγύη στα θύματα του ρατσισμού, φωτογραφιζόμουν βαμμένος με φούμο σαν τον Βουτσά στο ρατσιστικό αριστούργημα «Τον Αράπη κι αν τον Πλένεις». Η μπούρδα ήταν μεγάλη αλλά επιτρέψτε μου να πω πως το κράξιμο ήταν δυσανάλογα σκληρό. Ειδικά αν σκεφτούμε πως κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε όταν σε αντίστοιχης υποκρισίας εικόνες είχαμε απολαύσει τον Μουζάλα υπουργό και τον Κουράκη βουλευτή.

Από την άλλη πώς να διαμαρτυρηθείς για ανθρώπους που κάνουν το μόνο πράγμα για το οποίο είναι ικανοί: Να είναι αλληλέγγυοι σε ανθρώπους που υποφέρουν από προβλήματα που, παρότι είναι πια η δουλειά τους, δεν έχουν ιδεα πώς να λύσουν.

Οι κυβερνητικές μπούρδες

Ένα χρόνο και κάτι ψιλά μετά την κατάκτηση της πολυπόθητης εξουσίας και τα στελέχη της κυβέρνησης έχουν ξεστομίσει τόσες μπούρδες που σε άλλες κυβερνήσεις θα έπαιρνε μια τετραετία τουλάχιστον. Και συνεχίζουν απτόητοι. Ο Μουζάλας υπουργός ας πούμε (ναι, αυτός που φορούσε τα σωσίβια) αποκάλυψε πως είναι εντελώς ανεύθυνος (με την καλή έννοια) καθώς όπως είπε «η ευθύνη για το χάος της Ειδομένης είναι της Ιστορίας». Μια μπούρδα που με μπέρδεψε αρκετά καθώς όλοι αναγνωρίζουμε πως οι αιτίες της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι μάλλον ψυχιατρικές παρά ιστορικές.

Τον ανεύθυνο (με την καλή έννοια) Μουζάλα υπουργό ακολούθησε ο Μπαλτάς υπουργός. Ο αριστερός κολεγιόπαις δήλωσε πως «η εικόνα της Ειδομένης είναι τιμητική για την Ελλάδα» αναπτύσσοντας ένα σκεπτικό που ταιριάζει περισσότερο σε ντιβάνι ειδικών επιστημόνων παρά σε συνέντευξη τύπου. Δυστυχώς, εξαιτίας της δήλωσης του Μουζάλα υπουργού περί ανευθυνότητας (με την καλή έννοια), κανένας –πλην της Ιστορίας– δεν μπορεί να διεκδικήσει τα εύσημα για την τιμητική αυτή εικόνα. Και είναι κρίμα. Όχι τόσο μεγάλο όσο το ότι η ζωή μερικών δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων εξαρτάται από μια χώρα της οποίας ηγείται ένας κολλητός του Καρανίκα, αλλά κρίμα παρόλα αυτά. Και μπούρδα τους.