Τι είδα το 2015

Είδα τους αγανακτισμένους του 2011 να βάζουν τη σφραγίδα τους στο 2015. Συνωμοσιολογία, θυματοποίηση, αντιευρωπαϊσμός, εθνικισμός, αντισυστημικότητα, όλη η νοοτροπία της σύγχρονης ελληνικής υποκουλτούρας μετουσιώθηκε από λόγο σε πράξη, κυριάρχησε και δικαιώθηκε.

Είδα την εναλλακτική ριζοσπαστική Αριστερά να θριαμβεύει, εν μέσω επαναστατικής ευφορίας. Αφού οικειοποιήθηκε με τον καλύτερο τρόπο το μεταπολιτευτικό λαϊκισμό και την κοινωνική αγανάκτηση, πολιτικοποίησε τον αδιέξοδο, παραπονιάρικο λόγο τους, τον απογείωσε με άκρατη δημαγωγία και απίθανα ψέματα και τον μετέτρεψε σε όραμα δίκαιης και ευνομούμενης κοινωνίας. Εγκαταστάθηκε στη συλλογική συνείδηση και νίκησε.

Είδα να σμίγουν όχι και τόσο ετερόκλητα στοιχεία και να σχηματίζουν κυβέρνηση. Ακροδεξιοί εθνικιστές, νοσταλγοί του σοβιετικού παράδεισου, φανατικοί αντικαπιταλιστές, στελέχη της δημοκρατικής αριστεράς, πολύχρωμοι αριβίστες αλλά και υπηρέτες παλιών αφεντάδων ανασκουμπώθηκαν για να κάνουν πράξη τις υποσχέσεις που τους εκτόξευσαν στην κορυφή. Η αγάπη για την εξουσία και το μίσος για την Ευρώπη τους ενώνουν.

Είδα τους εκλεκτούς του «λαού» να διαπραγματεύονται με τους δανειστές και να σκουπίζουν τα τελευταία ψήγματα ελληνικής αξιοπιστίας. Η παρελκυστική τακτική βαφτίστηκε «σχέδιο», η λοιδορία των ευρωπαϊκών θεσμών «εθνική αξιοπρέπεια», τα πρόχειρα σημειώματα «προτάσεις», τα βλέμματα προς την Ανατολή «νέα εθνική πολιτική», ο αντίθετος αλλά συγκροτημένος λόγος «προδοσία», ενώ το à volontè «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» ήταν έτοιμο να γίνει νόμος του κράτους και να μπει σε εφαρμογή.

Είδα την πλειοψηφία των πολιτών, φίλους και αντιπάλους, να προσδοκά σε ένα νικηφόρο εκβιασμό εις βάρος των δανειστών. Ενώ παράλληλα κατεδαφίζονταν τα Πρότυπα Πειραματικά σχολεία, η 13η σύνταξη έπαιρνε ΦΕΚ, ανέβαιναν οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα, ακυρώνονταν η αξιολόγηση του Δημοσίου, τελείωναν οι ιδιωτικοποιήσεις, ο ΕΝΦΙΑ ήταν ήδη παρελθόν, κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη, οι αδύναμοι έβλεπαν φως. Ο στρατός ήταν εγγυητής της εσωτερικής ασφάλειας της χώρας, οι τράπεζες άδειαζαν από ρευστό, το χρέος αυγάτιζε, η ύφεση επέστρεφε αλλά δεν μας ένοιαζε. Ζούσαμε μέσα σε ένα εθνικό και λαϊκό παροξυσμό.

Είδα να γίνεται δημοψήφισμα και το «ΟΧΙ» στις προτάσεις των θεσμών να θριαμβεύει. Εν μέσω δακρύων χαράς και εθνικής υπερηφάνειας, οι τράπεζες έκλεισαν, οι Έλληνες στήθηκαν στα ΑΤΜ, η ιδιωτική οικονομία γονάτισε κι άλλο, η ανασφάλεια εισέβαλε σε κάθε σπίτι, οι απειλές προς τους αντιφρονούντες πολλαπλασιάστηκαν, ο τηλεοπτικός λόγος έγινε καθολικά διαγωνισμός αρλούμπας, ο χρονοδιακόπτης του GREXIT τερμάτιζε και η πρόταση «πόσα θέλετε για να φύγετε» είχε πλέον κατατεθεί.

Είδα το φόβο της ανοιχτής χρεοκοπίας και της απώλειας της εξουσίας να βαφτίζονται υπεύθυνη στάση. Ένα σκληρότερο μνημόνιο υπογράφτηκε για να διαχειριστεί μια ήδη επιβαρημένη από τη «διαπραγμάτευση» οικονομία. Οι επίδοξοι μπουκαδόροι του Νομισματοκοπείου αποχώρησαν για τo ματαιωμένo Gulag των ονείρων τους, το αντιπολιτευόμενο δημοκρατικό τόξο συνυπέγραψε, οι σχέσεις με τους δανειστές αποκαταστάθηκαν και οι κυβερνώντες υποσχέθηκαν να εφαρμόσουν πράγματα που ποτέ δεν πίστεψαν. Ο «λαός» τούς κοιτούσε με συμπάθεια, γιατί προσπάθησαν πολύ και υπέφεραν από τους «τοκογλύφους».

Είδα πρόσφυγες και μετανάστες να κατακλύζουν τα νησιά και τα λιμάνια, κάποιους να πνίγονται. Οι ταγοί όμως λιάζονταν και εξαφανίζονταν στις πονεμένες πλατείες των καναλιών. Έκλειναν μια Αμυγδαλέζα και άνοιγαν άλλες δέκα, τα Ολυμπιακά Ακίνητα απέκτησαν αξία. Οι πολίτες βοηθούσαν όσο μπορούσαν με σφιγμένα δόντια, όλοι περίμεναν το σχέδιο που δεν ερχόταν, οι 50.000 «ξένοι» που μας αναλογούν φαντάζουν ως κατάρα γι’ αυτό και μας τους κρύβουν. Οι ταγοί λησμόνησαν να κινητοποιήσουν υπηρεσίες, δημάρχους, εκκλησία και εθελοντές για ορθολογική γεωγραφική κατανομή, διαθέσιμες κατοικίες, άδειες εργασίας, μαθήματα γλώσσας, πρόσκαιρη χρηματική βοήθεια, ψυχολογική στήριξη και προστασία στους εγκλωβισμένους. Στο ρατσισμό θα απαντήσουν αύριο με ευχολόγια.

Είδα τη δημοκρατική αντιπολίτευση να χάνει τρεις εκλογικές αναμετρήσεις και να αποσυντονίζεται. Αποκλεισμένη στις δικές της αφηγήσεις δεν τόλμησε να βρει αυτά που την ενώνουν και να συμπράξει. Στήριξε δίχως όρους την κυβέρνηση, μιας και φοβόταν να εκτεθεί στην υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων. Κρύφτηκε πίσω από ανούσιες κορόνες και απέφυγε να καταθέσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ως αντίβαρο στο κυβερνητικό χάος. Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι δημοφιλείς, να μην τις κάνουμε και σημαία μας. Αναζητά ηγέτη και περιμένει να εισπράξει από την αγανάκτηση του 2016.

Είδα τη ματαιωμένη «αριστερή υπόσχεση», με αδειανά από ευρώ τα χέρια, να καταφεύγει σε κόλπα έωλα. Εκποίηση των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων σε χαμηλές τιμές, μιας και το μπάχαλο ανέβασε το ρίσκο της επένδυσης και πλακώσανε μόνο κοράκια. Αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών γιατί οι 55ρηδες έχουν δικαίωμα στη σύνταξη αλλά και αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους γιατί είναι φίλοι μας. Στελέχωση των υπηρεσιών με τα δικά μας ανεπάγγελτα παιδιά, αλλά και φόροι παντού για να σιτιστεί το νέο κράτος-τέρας. Καταστροφή της Δημόσιας Εκπαίδευσης με επιστροφή στα 80s, αλλά και προνόμια στους συνδικαλιστές για να έχουμε εργασιακή ειρήνη. Αντίδοτο στο νέο μνημόνιο, ένα «παράλληλο πρόγραμμα» ικανοποίησης μικροσυμφερόντων.

Είδα και τους ανθρώπους της εργασίας να αναμετρώνται με τη κρίση, άλλους να πέφτουν άλλους να επιβιώνουν, άλλους να νικούν και άλλους να φεύγουν. Όταν έκλειναν την τηλεόραση, κατάστρωναν τα δικά τους σχέδια, έψαχναν τις ανάλογες συμμαχίες, έπαιρναν τα ρίσκα τους, έβλεπαν μακρύτερα από τη μύτη των εκλεκτών τους πολιτικών. Αυτοί μαζί με τους Ευρωπαίους εταίρους κράτησαν την Ελλάδα στη ζωή και με το «έχει τους» βοηθούν τα άνεργα παιδιά τους, σιτίζουν στρατιές συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων και μελώνουν το παντεσπάνι των κομματικών στρατών, των θέσεων δήθεν εξουσίας και «ευθύνης».

Σήμερα βλέπω το 74,6% των πολιτών να είναι δυσαρεστημένοι από την κυβερνητική πολιτική και το 81,4% γενικώς απέλπιδες. Η ανεργία είναι πάντα εδώ, τα αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται, το σχέδιο απουσιάζει, η κοινωνική συνοχή αναζητείται. Οι Έλληνες γυρίζουν την πλάτη στους πολλά υποσχόμενους μάγους που δεν μπορούν να βγάλουν λαγούς από το καπέλο. Αναζητούνται νέοι αντισυστημικοί δημαγωγοί ή πραγματικοί ριζοσπάστες μεταρρυθμιστές; Η γελοία αντίθεση «παλιό vs νέο» υποχώρησε; Η αυτογνωσία είναι έτοιμη να συντρίψει την ανοησία; Ο ορθολογικός σχεδιασμός μπορεί να επιβληθεί των άναρθρων κραυγών; Ποιος ξέρει; Η σφαίρα που πέρασε ξυστά από το κεφάλι μας το 2015 μπορεί να λειτουργεί και ως μπούμερανγκ. Μπορεί και να ξανάρθει. Από μας εξαρτάται αν θα μας βρει απροετοίμαστους. Τις καλές χρονιές εμείς τις φτιάχνουμε.