Επιτέθηκαν στο Παρίσι. Την κοιτίδα του Διαφωτισμού, τη μήτρα της χειραφέτησης των λαών. Επιτέθηκαν σε αθώους, που πηγαίνουν στο γήπεδο, παρακολουθούν συναυλίες, διασκεδάζουν σε καφενεία, γυναίκες και άντρες που κυκλοφορούν στους δρόμους, εργάζονται, συζητούν, ερωτεύονται, ζουν ελεύθερα. Επιτέθηκαν στη Δημοκρατία που είναι η προϋπόθεση της ελευθερίας. Επιτέθηκαν στον τρόπο ζωής μας, στο δυτικό πολιτισμό. Είναι ικανή αυτή η φρίκη να μας αφυπνίσει και να πάρουμε στα σοβαρά το κακό που μας απειλεί;
Δεν πρόκειται για σαμποτάζ σε κυβερνητικά κτίρια, σε στρατιωτικούς ή βιομηχανικούς στόχους, στους «ενόχους» όπως τους χαρακτηρίζουν διάφοροι μικρόψυχοι παρωχημένοι ιδεοληπτικοί του ολοκληρωτισμού, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κάνουν σχετικισμούς. Και έχουμε πολλούς, ειδικά στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται για απλά στρατιωτικά αντίποινα στους βομβαρδισμούς της Δύσης. Δεν πρόκειται για μίσος ταξικό, των περιθωριακών μουσουλμάνων που φανατίζονται από επιδέξιους Ιμάμηδες στα χιλιάδες αυτοσχέδια τζαμιά της Ευρώπης και ζητούν εκδίκηση. Είναι κάτι πολύ πιο σκοτεινό και αβυσσαλέο και δεν άρχισε τώρα, ίσως δεν έχει αρχίσει ακόμα στoν πραγματικό του όγκο. Και οι Γάλλοι, ειδικά οι Γάλλοι, έπρεπε να το είχαν καταλάβει, να έχουν πάρει το μήνυμα και τα μέτρα τους. Για έναν ακατανόητο λόγο οι θύτες είναι συνήθως γνωστοί των γαλλικών αρχών. Εκ των υστέρων, μαθαίνουμε για τα σπίτια, τους φίλους και τις συνήθειές τους. Αλλά κυκλοφορούσαν ελεύθεροι. Η Δημοκρατία δεν φοβάται, αλλά δεν της αξίζει να την πιάνουν και στον ύπνο. Γιατί μετά φοβάται πολύ και αδυνατίζει. Και γίνεται ευάλωτη. Μήπως η Ευρώπη έχει καταναλώσει πολύ «political correct» και σεβασμό στην ιδιαιτερότητα του άλλου ακόμα και όταν αυτή σπέρνει το θάνατο;
Η επίθεση στο «Charlie Hebdo» τον Ιανουάριο, ο αποκεφαλισμός στο εργοστάσιο φυσικού αερίου στη Λυόν, το επεισόδιο στο τρένο Thalys τον Αύγουστο, ο μαθητής με το καλάσνικοφ που ετοίμαζε επιθέσεις σε εκκλησίες ήταν απλά προανακρούσματα κάτι μεγάλου που ήρθε. Σειρά τώρα έχουν το Λονδίνο, η Ρώμη, η Μαδρίτη, η Μόσχα, η Αθήνα;;; Γιατί η φρίκη υπάρχει, όταν φαίνεται. Σκοτώνουν αθώους ομόθρησκους στη Συρία, αποκεφαλίζουν αλλόθρησκους στο Ιράκ, σφάζουν ομοφιλόφυλους και βιάζουν γυναίκες Γιαζιντί μέχρι θανάτου, πουλάνε και αγοράζουν κοριτσάκια, γκρεμίζουν την Παλμύρα και καταστρέφουν μουσεία με μπουλντόζες, σε ένα αδιανόητο horror show για να πείσουν και τους πιο αφελείς ότι δεν είναι πια απλά ένας πόλεμος μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών. Πρόκειται για πόλεμο πολιτισμών. Και όμως στη Δύση δεν τους παίρνουν και πολύ στα σοβαρά. Και κυρίως δεν θέλουν να τους πολεμήσουν.
Οι δυτικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ απέτυχαν παταγωδώς να ερμηνεύσουν τις εξελίξεις στον αραβικό κόσμο. Η «Αραβική Άνοιξη» έπιασε την Ευρώπη αδιάβαστη. Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η επανάσταση στην Τυνησία, τον Ιανουάριο του 2011, και ανατραπεί ο Μπεν Αλί, η Γαλλίδα υπουργός Άμυνας έκανε μαζί του Χριστούγεννα στην Τύνιδα... Δεν είδαν ότι η πτώση των δικτατοριών δεν θα έφερνε τη δημοκρατία αλλά την κυριαρχία του πιο ακραίου ισλαμικού φονταμενταλισμού. Αγνοήθηκαν παντελώς οι κοινωνικές δομές των αραβικών χωρών, η απουσία πολιτικής παιδείας και κοινωνίας των πολιτών, η παντελής έλλειψη επαφής με την έννοια της δημοκρατίας. Σε αυτόν τον κόσμο οι μετριοπαθείς φωνές είναι τόσο αδύναμες, η έννοια της διαπραγμάτευσης τόσο άγνωστη. Σήμερα πολλοί ισχυρίζονται ότι η σταθερότητα που εξασφάλιζαν οι δικτατορίες στον αραβικό κόσμο ήταν προτιμότερη.
Η χαίνουσα πληγή του Παλαιστινιακού αποτελεί τη σημαντικότερη πηγή αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής και κινδύνων για ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Και όμως δεν γίνονται σοβαρές προσπάθειες να κλείσει. Πριν δύο χρόνια οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ετοιμάζονταν να επιτεθούν στον Άσαντ, λες και ήθελαν να διευκολύνουν την επέλαση των βαρβάρων. Η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, που είναι «πιστοί σύμμαχοι» των ΗΠΑ, χρηματοδοτούν το Ισλαμικό Κράτος. Το πιο δύσκολο θέμα σ’ όλα αυτά είναι το Κουρδικό... Οι Κούρδοι είναι πολύτιμος σύμμαχος κατά του ΙΚ, αλλά ζητούν ανεξάρτητο κράτος που δεν θα γίνει αποδεκτό ούτε από την Τουρκία, ούτε από το Ιράκ, ούτε από τη Συρία, ούτε από το Ιράν... Είναι γνωστό ότι η Τουρκία έχει τρόπους να διευκολύνει, μέσω των ανοιχτών συνόρων, τη δράση των φανατικών Ισλαμιστών, εναντίον του Άσαντ, τον οποίο θεωρεί ως το απόλυτο κακό στην περιοχή. Στα θετικά θα αναφέραμε το γεγονός ότι οι ΗΠΑ βρήκαν επιτέλους το θάρρος να αποκαταστήσουν τις διπλωματικές σχέσεις τους με το Ιράν, δίνοντας μια αμυδρή ελπίδα ωφέλιμης πολιτικής για τη λύση της δύσκολης εξίσωσης που δεν είχε όμως συνέχεια.
Με τέτοια πολιτική «διορατικότητα» δεν έχεις και πολλές ελπίδες να σταματήσεις το κακό. Ο κίνδυνος μεταφοράς του πολέμου εντός της Ευρώπης είναι πια ορατός. Η πολιτική αστάθεια στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική είναι η εξήγηση για την άνοδο του χαλιφάτου. Αν ο πόλεμος του Κόλπου το 2003 και η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη το 2010 ήταν καταστροφικές, αν στη Συρία ενισχύθηκαν λανθασμένα οι αντίπαλοι του Άσαντ, αν δεν υπάρχει μια ενιαία πολιτική ΗΠΑ, ΕΕ και Ρωσίας για τη Μέση Ανατολή, στην περίπτωση ISIS δεν πρέπει να γίνουν άλλα λάθη. Το Ισλαμικό Χαλιφάτο βρίσκει μιμητές από το Πακιστάν μέχρι την Αφρική και πρέπει να ηττηθεί στρατιωτικά και να απομονωθεί πολιτικά. Ο «συνασπισμός των προθύμων» φαίνεται ιδιαίτερα απρόθυμος να πολεμήσει το ISIS, να σταματήσει την αιματοχυσία στη Συρία και να αποκαταστήσει την απαραίτητη καθημερινότητα που θα λύσει και το δράμα 3 εκατ. προσφύγων και 6,5 εκατ. εκτοπισμένων. Η απομόνωση της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ είναι προϋπόθεση οποιασδήποτε λύσης. Οι ΗΠΑ πρέπει να το κάνουν. Αν η Δύση δεν αποδεχθεί τον Άσαντ ως κοσμικό, παρόλα τα κακά του, και δεν επιτευχθεί μια συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και μετριοπαθών ανταρτών, είναι αδύνατον να ισχυροποιηθεί ο τακτικός στρατός και να αντιμετωπιστεί το Ισλαμικό Κράτος σε ένα μέτωπο. Ο εμφύλιος κάνει απίθανη και οποιαδήποτε χερσαία στρατιωτική επέμβαση των Δυτικών. Τα υπόλοιπα, ευχολόγια προς το παρόν, όπως η ανθρωπιστική βοήθεια και η οικονομική στήριξη, έπονται.
Η μεταφορά του πολέμου στην Ευρώπη δεν είναι συνέπεια του προσφυγικού-μεταναστευτικού ούτε διευκολύνεται από αυτό. Οι περισσότεροι κατατρεγμένοι που φτάνουν στην Ευρώπη φεύγουν από τα σπίτια τους για να γλιτώσουν από τη φρίκη του ISIS ή της Μπόκο Χαράμ. Δεν είναι τρομοκράτες, είναι εχθροί τους. Οι παράφρονες Ισλαμιστές είναι καλά εγκαταστημένοι στην Ευρώπη εδώ και χρόνια και μπορούν να πηγαινοέρχονται με την ασφάλεια που τους δίνει η άρτια οργάνωση, η οικονομική άνεση και η ευρωπαϊκή ελευθερία. Εκτελεστικά όργανα μπορούν να βρουν οπουδήποτε. Η Δύση δεν μέτρησε σωστά τον κίνδυνο, φάνηκε ανεκτική στον πραγματικό εχθρό και αυτό πληρώνει. Η αναμενόμενη άνοδος της ξενοφοβίας και η ακόμα μεγαλύτερη περιθωριοποίηση θα συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση του μουσουλμανικού στοιχείου με απρόβλεπτες συνέπειες. Είναι μια παράπλευρη αλλά σημαντική συνέπεια. Αν σήμερα όλα αυτά φαίνονται ως έργα ακραίων, αύριο μπορεί υιοθετηθούν και από «κανονικούς» ανθρώπους. Η συμφιλίωση και η συνύπαρξη ήταν και είναι τα ζητούμενα. Πάνω όμως στους κανόνες του γηπεδούχου. Του Ευρωπαίου δημοκρατικού και ελεύθερου πολίτη.
11°
