Φάνηκε αντιφατικό, ο Σύριζα να καλεί σε συμμετοχή στην απεργία της Πέμπτης και τη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Δεν γίνεται να κυβερνάς και να διαδηλώνεις κατά του εαυτού σου, ήταν η λογική αντίρρηση, μια αντίρρηση που προσπαθεί να βάλει λογική ματιά απέναντι στην τρέλα που ζούμε.
Κατά βάθος όμως ξέρουμε ότι αυτές οι αντιφάσεις δεν είναι για μας. Η λογική δεν είναι για μας. Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα κινείται σε άλλες σφαίρες, και το νόημα της απεργίας και της διαδήλωσης τη στιγμή που η κυβέρνηση ακόμα διαπραγματεύεται με τους δανειστές, το πιάσαμε μια χαρά. Δεν ήταν μόνο για να δείξει στους «ξένους» ότι ο λαός στηρίζει τις θέσεις της κυβέρνησής του. Ήταν πιο πολύ για εσωτερική κατανάλωση. Τα ισχυρά συνδικάτα έδειξαν για άλλη μια φορά την απόφασή τους να διεκδικήσουν κάθε σέντσι που μπαίνει στη χώρα ως πολιτικό χρήμα, τις δόσεις, τα δάνεια και τα συμπαρομαρτούντα, ΕΣΠΑ κι όπως αλλιώς λέγονται. Είναι οι πιο μαχητικοί, αυτοί θα τα πάρουν. Τα επιδόματά τους, τα προνόμιά τους, όλα να μείνουν ανέγγιχτα, ας διαλυθούν νοσοκομεία, σχολεία, συγκοινωνίες. Είναι δυνατοί, είναι ισχυροί, έχουν την κυβέρνηση μαζί τους, φυσικά με τη βιτρίνα της φιλοεργατικής πολιτικής. Αλλά οι εργαζόμενοι σε μαγαζιά, βιοτεχνίες, επιχειρήσεις ξέρουν πολύ καλά ότι δεν τους αφορούν αυτές οι διεκδικήσεις, ότι πριονίζουν κάθε ελπίδα να καλυτερέψει η δική τους ζωή. Πρέπει όλοι να ανεχτούμε αυτό το κακόγουστο θέατρο με τα σκηνικά του και τις ιεροτελεστίες του, γιατί αυτά τα συνδικάτα έχουν τη δύναμη και επιβάλουν αυτό που θέλουν.
Το πιάσαμε λοιπόν πολύ καλά το υπονοούμενο της διαδήλωσης, κι αυτό και το άλλο. Οι καταστροφείς της Αθήνας, ισχυρό παρακράτος, όπως δεν μπορούμε πια να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε πως είναι, έκαψαν ανενόχλητοι και ασύλληπτοι για μια ακόμα φορά ό,τι βρήκαν μπροστά τους, κατά προτίμηση κτίρια παλιά, σπάνια, μοναδικά και πολύτιμα. Για να ξέρουμε ότι αυτοί δεν έχουν παραδοθεί, είναι πάντα εκεί και διεκδικούν το δικαίωμα στον πόλεμο, το οποίο τους το παρέχουμε σιωπηλά, με σκυμμένο το κεφάλι, εδώ και χρόνια. Και πια, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ τούς το παρέχουν. Έχουν γίνει πια σάρκα από τη σάρκα τους, σε κάθε διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας το ξέρουν οι συνδικαλιστές ότι θα κατέβουν οι μαυροφόροι καταστροφείς, οι αποκαλούμενοι τρυφερά «μπαχαλάκηδες», αλλά δεν κάνουν καμία αλλαγή στο πρόγραμμά τους, δεν σκέφτονται να σταματήσουν τις διαδηλώσεις, να κάνουν κάτι άλλο, να τις προφυλάξουν κάπως. Έχουν αποδεχτεί αυτή την κατάσταση, και μετά τόσον καιρό δεν μπορούμε να μιλάμε για απλή αποδοχή, με το συμπάθειο. Όταν ξέρεις ότι αυτό στο οποίο καλείς τους πολίτες της Αθήνας να συμμετέχουν, είναι απειλή για την πόλη, κάτι κάνεις. Αν δεν κάνεις τίποτε, αν όλη σου η ισχύ δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει, τότε σημαίνει ότι το χρησιμοποιείς. Τι κερδίζεις; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να υπολογίσω ακριβώς. Ίσως το φόβο που πια διαχέεται σε κάθε πολίτη που δεν σε ακολουθεί. Ένα είδος όπλου, που πιστεύεις ότι αποφέρει επιπλέον ισχύ. Έχεις το δικό σου κράτος, το δικό σου κέντρο εξουσίας. Κι όποιος αντέξει.
Απέναντι στη μανία αυτή καταστροφής που δεν στόμωσε αρκετά φαίνεται επειδή ο Σύριζα έγινε εξουσία, πάρα πολλοί κάτοικοι αυτής της πόλης είναι συναισθηματικά προφυλαγμένοι από την ιδεολογική κατασκευή που λέει ότι τα κτίρια δεν έχουν αξία, οι άνθρωποι έχουν. Δεν τους νοιάζει. Καταφέρνουν να μη στεναχωριούνται για την υποβάθμιση της ζωής στην πόλη, σαν να ζουν κάπου αλλού, σαν να μην είναι αυτοί «οι άνθρωποι». Άραγε θα ταυτίσουν ποτέ την ύπαρξή τους με το αντικείμενο των «αγώνων» που καταστρέφουν τις ζωές τους; Εδώ θα είμαι –δυστυχώς δεν βλέπω να μεταναστεύω– και θα παρακολουθώ.
