Έχουν καράβια μεγάλα και γερά τα κράτη των χωρών όπου οι πρόσφυγες διακινούνται με χίλια βάσανα και μεγάλους κινδύνους. Θα μπορούσαν, αν τα κράτη αποφάσιζαν, οι κυβερνήσεις δηλαδή, ποιος άλλος; θα μπορούσαν να παραλαμβάνουν τους πρόσφυγες με ασφάλεια και να τους φιλοξενούν σε ωραιότατες καμπίνες, να τους μεταφέρουν εκεί που πρέπει να καταμετρηθούν και να δηλώσουν ταυτότητα.
Και πού θα ήταν αυτό; Ας πούμε, η Ελλάδα αποφασίστηκε να φιλοξενήσει 50.000 κι αμέσως ξεσηκώθηκαν οι συνήθεις φοβοκράτες, έκαναν κριτική στην κυβέρνηση για την υποχωρητικότητά της, ακούς εκεί 50 χιλιάδες, πού θα τους βάλουμε, εδώ δεν χωράμε εμείς.
Δεν χωράμε. Υπάρχουν χωριά ολόκληρα παρατημένα στα νησιά και στα βουνά, όμως δεν χωράμε. Η μισή Αθήνα είναι ακατοίκητη, όμως δεν χωράμε. Τα άδεια διαμερίσματα απειλούν την ύπαρξη των πολυκατοικιών, όμως δεν χωράμε. Το ασφαλιστικό παραπαίει και λόγω δημογραφικού, όμως δεν χωράμε. Θέλουμε κόσμο, ναι, αλλά όχι όποιους όποιους. Όχι να κάνουμε χαλιφάτο την Ευρώπη! Να είναι δικοί μας, αίμα μας, αυτοί που θα πληρώσουν το ΙΚΑ για τις συντάξεις των παιδιών μας.
Δημογραφικό πρόβλημα έχει ολόκληρη η Ευρώπη. Όμως λίγο-πολύ οι πολίτες της φοβούνται. Ποιοι είναι αυτοί που φτάνουν έτσι καραβιές; Πού θα μπουν; Δεν χωράνε! Είναι μουσουλμάνοι! Φοράνε μαντίλες! Απαπα! Θα κάνουν κλειτοριδεκτομή στα κορίτσια! Θα βάζουν βόμβες στους ουρανοξύστες! Θα τρώνε αρνιά κι όχι βοδινά! Θα, θα, ξέρω γω τι άλλο;
Μόνο η Μέρκελ, λοιπόν, η παντοδύναμη υποτίθεται Μέρκελ, τόλμησε να πει ότι θα δεχτεί η Ευρώπη πρόσφυγες. Κι έπεσαν να τη φάνε δικοί της και ξένοι, αντίπαλοι και σύμμαχοι. Κι έτσι λίγο καιρό μετά αναγκάστηκε να κάνει στροφή, ε, χμ, συγγνώμη, υπερβάλαμε κάπως, δεν είπαμε να τους δεχτούμε όλους δα, αμπέλι ξέφραγο είμαστε;
Δεν είχε δε προλάβει να τελειώσει τη φράση της κι άρχισαν στην Ουγγαρία να χτίζουν φράχτες, τείχη, κάστρα, τάφρους κλπ. Χάος επικράτησε μέχρι να τα μαζέψει τα λόγια τα φιλόξενα. Ανέβηκαν οι μετοχές των οικοδομικών εταιριών, ανέβηκαν τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων, έβρασε η Ευρώπη ολόκληρη, κι ακόμα βράζει.
Κατόπιν αυτού προσέχουν όλοι τα λόγια τους, ποιος θα τολμήσει να βγει να πει ότι η Ευρώπη μπορεί να δεχτεί ανθρώπους; Ότι μάλιστα τους χρειάζεται, έτσι που είναι νέοι κι αποφασισμένοι να δουλέψουν; Ότι μπορεί να βρεθούν τρόποι να τους δεχτεί, έχει να τους κάνει προτάσεις, ας ανοίξει μαζί τους μια κουβέντα. Κι ας στείλει καράβια να τους πάρουν, να γίνει η συζήτηση στο κατάστρωμα; Ποιος πολιτικός που θέλει να υπάρξει στο στερέωμα της πολιτικής θα κάνει τέτοια αυτοκτονία ενώπιον κοινού;
Κι ενώ όλοι χτίζουν τείχη και σκάβουν χαντάκια, οι πρόσφυγες συνεχίζουν να θαλασσοπνίγονται. Κι αρχίζει η συζήτηση για τους διακινητές. Αυτοί φταίνε για όλα, σκοτώνουν τους ανθρώπους, οι ασυνείδητοι! Τους βάζουν σε καρυδότσουφλα, ενώ θα μπορούσαν να διαθέτουν κρουαζερόπλοια και να καταπλέουν ελεύθερα σε κάθε λιμάνι του Αιγαίου! Τι κακία, τι αθλιότητα! Τι συμφέροντα εξυπηρετούν; Ποιος τους αφήνει να δρουν ανενόχλητοι; Να συνεργαστεί η Ελλάδα και η Τουρκία να εξοντώσουν τα κυκλώματα των διακινητών! Να ένας ευγενής στόχος. Ύστερα οι πρόσφυγες θα έρχονται μόνοι τους, κολυμπώντας. Οπότε θα πνίγονται όλοι. Πρακτικό.
Να σας πω εγώ ποια συμφέροντα εξυπηρετούν οι διακινητές: δεν είναι το λάδωμα όσων λαδώνουν που συντηρεί τα κυκλώματά τους. Είναι ο φόβος σας αγαπητοί συμπολίτες. Είναι η πολιτική ατολμία. Είναι που η Μέρκελ την πάτησε μόλις ψέλλισε κάτι ανθρωπιστικό, και τώρα ουδείς δεν θα κάνει το λάθος να την ακολουθήσει.
Δεν υπάρχουν σκοτεινά κυκλώματα. Είναι όλα πολύ φωτεινά, είναι οι κουβέντες που λέμε μεταξύ μας στο τρόλεϊ, στο facebook, στα μαγαζιά. Πού θα πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Θα μας πνίξουν! Για να μη μας πνίξουν λοιπόν, πνίγονται οι ίδιοι, προληπτικά. Πόσοι πρέπει να πνιγούν για να γυρίσει αυτό το βαρύ και δυσκίνητο μαστόδοντο που λέγαμε κάποτε «κοινή γνώμη»;
Πιστεύω ότι μπορεί να γυρίσει. Έχει συμβεί στο παρελθόν, έχει γίνει η στροφή. Την ελληνική επανάσταση, ας πούμε, δεν ήταν απόφαση της Ιεράς συμμαχίας να μη τη στηρίξει; Όταν όμως έγινε η σφαγή της Χίου, έγραψε ποιήματα ο Ουγκώ, ζωγράφισε σκηνές ο Ντελακρουά, ήρθε εδώ ο Μπάιρον, συγκινήθηκε η κοινή γνώμη της Ευρώπης, κι έτσι άλλαξαν τα πράγματα. Τώρα, πόσα παιδιά νεκρά πρέπει να δει η κοινή γνώμη της Ευρώπης για να πει ότι ίσως χρειάζεται άλλη στάση; Θα δούμε. Πρέπει να ελπίζουμε. Να αρχίσει αυτή να στρέφεται αργά, να το πιάσουν οι καλλιτέχνες, να βρεθούν και οι πολιτικοί που θα ξέρουν να μιλήσουν στην καλύτερη πλευρά των ανθρώπων. Γιατί ως τώρα μόνο τη φοβική έχουν απέναντι και την κουρδίζουν μέρα-νύχτα.
Υπάρχουν κι αυτοί που θεωρούν την Ευρώπη υπεύθυνη για τον πόλεμο στη Συρία, οπότε προσπαθούν να καλλιεργούν ενοχές. Η Ευρώπη φταίει που είχε ενισχύσει δεν ξέρω γω ποιον, που πουλάει όπλα κλπ κλπ. Είναι η γνωστή σχολή που αποδίδει την ελληνική χούντα στους Αμερικάνους, τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο στους Γερμανούς κλπ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν πιάνει η μέθοδος. Πέρα από την ουσία, ότι δηλαδή δεν μπορεί οι ηγέτες μιας χώρας να μην έχουν ευθύνη για τις περιπέτειες της, νομίζω ότι τέτοιοι ισχυρισμοί δεν μπορεί να έχουν αποτέλεσμα.
12°
