Η διπολικότητα είναι μία εξαιρετικά επικίνδυνη ασθένεια η οποία στις σοβαρές εκδοχές της τιθασεύεται με την παροχή λιθίου στους ασθενείς. Η διπολικότητα στην πολιτική είναι μία εξαιρετικά σοβαρή ασθένεια για τη δημοκρατία η οποία δυστυχώς δεν ξεπερνιέται παρά μόνο με τη λήθη. Ο άνθρωπος είναι επιρρεπής στην κατευναστική επενέργεια της λήθης. Τον απαλλάσσει από τον πόνο. Το λίθιο, επίσης.
Την ημέρα που ο κ. Λαφαζάνης υπέγραφε ένα «memorandum of understanding» με τον Ρώσο ομόλογό του για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου που θα είναι επέκταση του Turkish Stream στη Βόρειο Ελλάδα (αγωγός που δεν θα κατασκευαστεί ποτέ αλλά που αποτελεί μείζον φαντασιωσικό-επικοινωνιακό προϊόν του κυβερνητικού μηχανισμού), ο Νίκος Κοτζιάς, υπουργός Εξωτερικών, συναινούσε διά της υπογραφής του στην ανανέωση των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία από την ΕΕ. Διγλωσσία; Αμφισημία; Κοροϊδία; Όχι. Απλά άλλη μία ένδειξη της υφέρπουσας ασθένειας. Διπολικότητα. Ο Νίκος Κοτζιάς ασκεί την πολιτική που ικανοποιεί τη Δύση και τους Αμερικανούς. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ασκεί πολιτική με τις φαντασιώσεις που ικανοποιούν τα σταλινικά ανακλαστικά μιας μερίδας της Αριστεράς. Η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι υπερήφανη. Τετραγωνίζει τον κύκλο. Στο μυαλό της, βέβαια.
Την ημέρα που ο Αλέξης Τσίπρας συναινούσε στη διατύπωση των μέτρων που απαιτούνται για την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, η Πρόεδρος της Βουλής επέδιδε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το πόρισμα της προσωπικής της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για το δημόσιο χρέος το οποίο χαρακτηρίζεται ως απαράδεκτο, επονείδιστο και παράνομο. Διγλωσσία; Αμφισημία; Κοροϊδία; Όχι. Απλώς διπολικότητα.
Την ημέρα που ο Νίκος Φίλης πάσχιζε να εξηγήσει στα τηλεοπτικά κανάλια όπου κατοικοεδρεύει πως η κυβέρνηση διαπραγματεύεται μία έντιμη συμφωνία (έχοντας κατά νου τις 47 σελίδες και την επερχόμενη συμπληρωματική πρόταση της Αθήνας προς τους δανειστές η οποία συνιστά οκταπλασιασμό του κοινωνικού κόστους από εκείνο που προϋπέθετε το περίφημο και κατά πολλούς πλέον, ανώδυνο, mail Χαρδούβελη), ο κ. Λαπαβίτσας ανακοίνωνε τηλεοπτικώς πάντα την πεποίθησή του για επιβολή δελτίου τροφίμων στους πολίτες και μηχανισμό ελέγχου κεφαλαίων στις τράπεζες, ενώ ο σύντροφός του κ. Πετράκης υποσχόταν για το μέλλον… τα καλύτερα. Διγλωσσία; Αμφισημία; Κοροϊδία; Όχι απλώς διπολικότητα.
Την ημέρα που ο αγαπητός κ. Μηλιός ζητούσε μέσω ανάρτησης στο διαδίκτυο την επιβολή του ελέγχου στη διακίνηση κεφαλαίων και ορίου αναλήψεων από τις τράπεζες, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωνε πως ο αριστερός αυτός ψάλτης της Κουμουνδούρου θα αναλάμβανε καθήκοντα ευρωβουλευτή στη θέση του Μανώλη Γλέζου. Εξαγορά; Διγλωσσία; Αμφισημία; Κοροϊδία; Όχι. Απλώς παραπολιτική της διπολικότητας.
Την ημέρα της απόλυτης κρίσης με τις τράπεζες που δεν διέθεταν την απαραίτητη ρευστότητα για την ικανοποίηση των απαιτήσεων των καταθετών τους και ενώ η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα συνεδρίαζε εκτάκτως διά τηλεδιασκέψεως, η Πρόεδρος της Βουλής κλήτευε τον κεντρικό τραπεζίτη κ. Στουρνάρα υπαινισσόμενη ακόμη και τη βίαια προσαγωγή του στη Βουλή. Η συνοδοιπόρος της, βουλευτής Ραχήλ Μακρή χαρακτήριζε την επιχειρηματολογία του κεντρικού τραπεζίτη για την αναβολή της κλήτευσής του, μέρες που είναι, ως απολύτως… προσχηματική. Πρόκειται για κοροϊδία; Ασυνεννοησία; Άγνοια; Όχι. Πρόκειται για μεθοδευμένη έξαρση της διπολικότητας. Διότι αν αυτή η ασθένεια στον άνθρωπο αφορά την προσωπική ψυχική του δομή, στην πολιτική εκφράζεται ως μεθοδευμένη, αρθρωμένη και επικοινωνιακά επεξεργασμένη τακτική.
Υπήρξαν μεγάλοι δάσκαλοι της διπολικής έκφρασης της ασκούμενης πολιτικής. Δύο είναι οι γνωστότεροι. Ο ένας αυτοκτόνησε. Ο άλλος, ο Μπέρια, απεβίωσε, λένε, στο… κρεβάτι του. Ιστορικά υπάρχει και ένας τρίτος εκφραστής αυτής της μεθοδολογίας. Ο Αλκιβιάδης. Ως γνωστόν δολοφονήθηκε κάπου στη Μικρά Ασία. Κοινό χαρακτηριστικό των τριών αυτών προσωπικοτήτων; Η συνειδητή λατρεία της πρωτογενούς ανηθικότητας.
Διπολικότητα και λήθη
Ο Αλέξης Τσίπρας θα επιστρέψει την Παρασκευή για να καταθέσει στη Βουλή ένα νομοσχέδιο, σε ένα άρθρο, το οποίο θα ψηφιστεί από το Σώμα έως τη Δευτέρα το μεσημέρι, ώστε το ίδιο βράδυ να συνεδριάσει το γερμανικό κοινοβούλιο για να επισημοποιήσει τη συμφωνία Αθήνας - δανειστών. Ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει απώλειες. Τόσο ως προς τη δική του κοινοβουλευτική ομάδα όσο και από την πλευρά του υπερδεξιού συνεταίρου του, της ομάδας Καμμένου. Τελικά η νέα συμφωνία θα υπερψηφιστεί από τους πιστούς στην εξουσία οπαδούς του πρωθυπουργού, το Ποτάμι, την ομάδα της Φώφης Γεννηματά και μία μερίδα της Νέας Δημοκρατίας. Υπ’ αυτές τις συνθήκες η ελίτ εξουσίας της Κουμουνδούρου δεν θα μακροημερεύσει. Η κοινωνία εισέρχεται από τη Δευτέρα σε μία περίοδο οικονομικής και πολιτικής ταλαιπωρίας με κόστος λόγω ύφεσης που θα αγγίξει το 10% του σημερινού ΑΕΠ, όπως εύστοχα επισήμανε ο Νίκος Χριστοδουλάκης, πρώην υπουργός Οικονομικών. Από το Καστελόριζο έως σήμερα η μέση πολιτική επιβίωση εκλεγμένων πρωθυπουργών που υπέγραψαν μνημόνια δεν ξεπερνά τη διετία. Όμως λόγω του εκθετικά αυξανόμενου κοινωνικού κόστους των μνημονίων, ο χρόνος αυτός μειώνεται. Λόγω του πολιτικού διπολισμού και της ενισχυόμενης πολιτικής δυσλεξίας, ο Αλέξης Τσίπρας θα αντιμετωπίσει πολύ σύντομα τη δική του πολιτική μοίρα. Είναι πολλοί εκείνοι που προετοιμάζουν τον επόμενο «αριστερό Παπαδήμο» ή το μεταβατικό «Στουρνάρα», οι οποίοι κατά τα σενάρια θα διαδεχθούν την «Πρώτη Φορά Αριστερά». Και για τον μεν «αριστερό Παπαδήμο» οι παροικούντες τα μεσόγεια της οδού Βαλαωρίτου εκτιμούν πως ο ρόλος ανήκει σε πρώην συνεργάτη του Γιώργου Παπανδρέου με εκτόπισμα και φλύαρη ακαδημαϊκή προσφορά. Για το δε μεταβατικό «Στουρνάρα» πολλοί θεωρούν πως ενδεχομένως το σενάριο να είναι πολύ φιλόδοξο αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες όλα φαντάζουν πιθανά.
Υπήρχαν ανέκαθεν τρεις εκδοχές αριστερού λόγου. Εκείνος της… Ορθοδοξίας, εκείνος της Κεντροαριστεράς και εκείνος του βιωματικού λαϊκισμού. Μετά την ανατροπή του 1989 κυριάρχησαν οι δύο τελευταίες. Η Κεντροαριστερά έδειξε αδύναμη να διαχειριστεί με αξιοπιστία την παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα. Η λαϊκιστική Αριστερά διεκδίκησε μερίδιο από τη συλλογική φαντασίωση που ορθοπόδησε ως θολό αντίβαρο στην παγκοσμιοποίηση και τα αδιέξοδά της. Η Κεντροαριστερά για πάνω από 15 χρόνια υποχώρησε αφήνοντας ευρύ πεδίο δράσης στον αδηφάγο χρηματοπιστωτικό νεοφιλελευθερισμό. Η λαϊκιστική Αριστερά διεκδίκησε και, μέχρι στιγμής, κατάφερε μόνο στην Ελλάδα να αποκτήσει πρόσβαση στην εξουσία. Αν η Κεντροαριστερά επιβιώνει το οφείλει στη μακρόχρονη θητεία της σε κυβερνητικά έδρανα. Η λαϊκιστική Αριστερά ωστόσο από την πρώτη στιγμή αντιμετωπίζει την αυτόνοση διπολικότητά της. Το αδιέξοδό της είναι εμφανές. Ή θα παραδοθεί και θα εξελιχθεί σε Κεντροαριστερά ή θα καταλήξει και πάλι σε ισχνή μειοψηφία. Για να επιβιώσει ως Κεντροαριστερά θα χρειαστεί τον απαιτούμενο χρόνο ώστε να επενεργήσει η λήθη. Με λίγα λόγια χρειάζεται μία μεταβατική περίοδο ώστε να αναδιοργανώσει το λεφούσι της. Ο Αλέξης Τσίπρας από το βράδυ της Δευτέρας που μας πέρασε ανιχνεύει το μονοπάτι της δικής του σοσιαλδημοκρατίας. Θα διαλέξει προφανώς τη λήθη ώστε να επιτύχει, αν τα καταφέρει, πράγμα δύσκολο, τη νεκρανάσταση της ελληνικής Κεντροαριστεράς. Άρα χρειάζεται μεταβατικούς και αριστερούς «Παπαδήμους». Τι πιο εύκολο σε μία χώρα με 11 εκατομμύρια φιλόδοξους, πολλούς μωροφιλόδοξους και μερικούς λίγους, ευτυχώς, ποιητές.
