Η παιδοφιλία στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο και από εκεί στη ζωή μας, δίπλα στα παιδιά μας, δίπλα - δίπλα με τον τρόμο
Παραδίπλα από τη δική μας ομπρέλα στην παραλία ένα ζευγάρι με τα δύο του παιδιά και τους φίλους του σηκώνει τον τόπο. Δεν δίνουμε σημασία, θα πάει μεσημέρι, θα πάνε να φάνε, θα ησυχάσει η ακτή. «Αυτό το μπρατσάκι θα το φάω, γιατί είμαι ο κακός ο Νίκος», λέει ένας από τους φίλους στο ένα πιτσιρίκι –το κορίτσι- και το αγκαλιάζει σφιχτά.
Το παιδί πασχίζει να ξεφύγει από τα ενήλικα χέρια και όλοι γελάνε. «Αυτό το μπουτάκι θα το φάω, γιατί είμαι ο κακός ο Νίκος». Κοιταζόμαστε παγωμένοι, όσο το κοριτσάκι στριγγλίζει, τη στιγμή που στο ενήλικο χέρι χωράει ολόκληρη η πίσω μεριά του παιδικού εσώρουχου.
Από τη «Λολίτα» (1955) του Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ, μέχρι το «Ροζ Κουφετί» (2002) του Νικολά Τζονς Γκορλέν και από το «Οι άνθρωποι στα δέντρα» (2013) της Χάνια Γιαναγκιχάρα μέχρι τον «Σάγκι Μπέιν» (2020) του Ντάγκλας Στιούαρτ η λογοτεχνία είχε βρει φωνές να μας μιλήσουν για την παιδοφιλία, ανοιχτά, χωρίς περιστροφές, κάποτε παραληρηματικά και κάποτε αβάσταχτα.
Το βράδυ που η Μαρίνα Καλογήρου αποκάλυψε ότι από τα 4 μέχρι τα 14 της παρενοχλούνταν συστηματικά από άντρες του φιλικού περιβάλλοντος της οικογένειάς της, αυτά που γράφονταν στα social media –και στον ελληνικό Τύπο- θα μπορούσαν να είναι γραμμένα από Στρουμφάκια. Μικρά, μπλε και αθώα που πέφτουν από ζαχαρένια ροζ συννεφάκια και όλα μαζί σε κύκλο συμπονούν μια ενήλικη γυναίκα που με τον πιο ευθύ τρόπο μίλησε για το σκληρότερο βίωμα που θα μπορούσε να έχει ένα παιδί. Σαν τον δικαστικό κλητήρα που θυροκολλά τις σκληρότερες δικαστικές αποφάσεις μοιράστηκε το δουλεμένο τραύμα της, κυριολεκτικά επ’ αγαθώ της κοινωνίας.
Χιλιάδες emoji κατανόησης και νοιαξίματος κάτω από σχετικά posts για την Καλογήρου, αμέτρητα σχόλια συμπαράστασης, που θα έλεγες ότι ζούμε, αν όχι σε κοινωνία αγγέλων, τουλάχιστον σε κοινότητες ώριμων, αποφασισμένων ενηλίκων που γνωρίζουν βαθιά την αξία της Ολοκληρωμένης Σεξουαλικής Εκπαίδευσης.
Κι όμως! Το μάθημα της ΟΣΕ στο ελληνικό σχολείο εξακολουθεί να προκαλεί μικρομέγαλους εμφύλιους στους συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων και ηθικούς πανικούς σε «πάρα-πολύ-καθωσπρέπει-σπίτια». Μαζεύονται υπογραφές, επιστρατεύονται ιερείς και ενορίες και ακούγονται αναθέματα και κατάρες –τραγικά πράγματα- από γονείς προς τους καθηγητές που έχουν επωμιστεί αυτή τη σημαντική πλην εξαιρετικά δύσκολη δουλειά.
Από τη μία μίσος, οργή και λιντσάρισμα για τον παιδόφιλο (ποιος ξεχνά τις οργισμένες αντιδράσεις και για τον Μίχο;) και από την άλλη μην τολμήσεις και μιλήσεις στα παιδιά για το σώμα τους (ποιος ξεχνά τον σάλο που προκάλεσε η απόφαση εκπαιδευτικού να προβάλλει στην τάξη την ταινία «Αγόρια στο Ντους»;).
Μην τους πεις πώς να προστατευτούν και πώς να αντιμετωπίσουν το αρπακτικό αν τύχει και συναντηθούν μαζί του – πόσω μάλλον μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Μόλις πέρσι, φίλη εκπαιδευτικός δεν προλάβαινε να καθησυχάζει σούπερ αναστατωμένους γονείς που δεν είχαν καμία όρεξη να μάθουν τα παιδιά τους «τέτοια πρόστυχα πράγματα» από τόσo μικρή ηλικία. Που «τι ανωμαλίες είναι αυτές και τι ξεράσματα;» και «ντροπή!».
Πρόπερσι, κατά τη διάρκεια workshop φεμινιστικής εκδήλωσης έφηβη μαθήτρια μας είπε ότι δεν άντεχε να κοιτάξει το έργο γυναίκας φωτογράφου που είχε απαθανατίσει το αιδοίο σε διάφορες στιγμές της γυναικείας ζωής. Όταν τη ρωτήσαμε γιατί, μας απάντησε ότι θεωρεί αυτές τις εικόνες «αποκρουστικές» και «ντροπιαστικές» για τις γυναίκες, ότι «οι γυναίκες δεν πρέπει να ασχολούνται με αυτά, εκεί κάτω, ξέρετε...».
Κι όλη αυτή η αντίθεση – «σε συμπονώ και μισώ τον βιαστή σου, αλλά το δικό μου το παιδί να μην είναι παρόν στο μάθημα της ΟΣΕ» - κυβερνά τη ζωή μας, από το αστυνομικό δελτίο μέχρι το σαλόνι μας. Από το «δώσε ένα φιλάκι στον παππού» μέχρι το «δείξε μας το βρακάκι σου», μέχρι το να γεννιούνται (ανεπιθύμητα) παιδιά από σώματα που αγνοούν τις λειτουργίες τους. Από την κουλτούρα του βιασμού που πλάθει παιδιά που δεν γνωρίζουν ούτε τα δικά τους όρια ούτε των άλλων, μέχρι τα στερεότυπα που θέλουν τις γυναίκες φρόνιμες και υποτακτικές και τους άντρες επιθετικούς και θυμωμένους, χωρίς ενδιάμεση γη καμιά.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, Μέσα όπως το Vanity Fair αναρωτιούνταν για την παιδοφιλική ματιά στους πίνακες του Μπαλτίς. Αναρωτιούνταν (!) όταν έργα όπως το Μάθημα Κιθάρας, η Τερέζ που Ονειρεύεται και οι Πολαρόιντ του Μπαλτίς με την 11χρονη Anna Wahli στοιχειώνουν ακόμη φιλότεχνους, τεχνοκριτικούς και ιστορικούς Τέχνης. Κανείς δεν αναρωτιέται πια. Γιατί το ενήλικο χέρι στο παιδικό σώμα είναι σχεδόν πάντα αυτό που καταλαβαίνεις – είσοδος στον τρόμο και έξοδος δεν υπάρχει.
Και αν δεν ληφθεί μια γενναία απόφαση αμεσα, θα συνεχίσουμε να αντιδρούμε σαν Στρουμφάκια. Πολύ πολύ ενήλικα Στρουμφάκια, απολύτως ανόητα και εντελώς συναυτουργά στο διαρκές έγκλημα της παιδοφιλίας.
12°
