Δηλαδή η παχυσαρκία είναι καλή;

Σκρολάροντας στο Face το book έπεσα πάνω σε μια διαφήμιση μιας πολύ μεγάλης εταιρείας αθλητικών ειδών. Θα ήταν μια συνηθισμένη διαφήμιση αν δεν υπήρχε μια πολύ μεγάλη διαφορά από τις συνηθισμένες διαφημίσεις: το μοντέλο ήταν μια παχύσαρκη κυρία. Δεν ήταν γεματούλα, δεν ήταν μπαμπάτσικια, δεν ήταν απλώς υπέρβαρη, δεν ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα που δεν είχε σώμα μοντέλου. Ήταν παχύσαρκη. Ήταν δηλαδή, σύμφωνα με όσα μας λένε διαρκώς οι γιατροί για την παχυσαρκία, ασθενής. Και μάλιστα ασθενής που πάσχει από μια ασθένεια για την καταπολέμηση της οποίας γίνονται τεράστιες καμπάνιες και η οποία –και αυτό είναι το σημαντικότερο– δεν κολλάει, αλλά (στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων) σχετίζεται με τον τρόπο ζωής. Δεν είναι κάπως περίεργο αυτή η ασθένεια να γίνεται πρότυπο και μάλιστα από εταιρεία αθλητικών ειδών;

Είναι αλήθεια ότι πολύ συχνά οι παχύσαρκοι συμπολίτες πέφτουν θύματα αυτού που πια ονομάζουμε λεκτική κακοποίηση. Και είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι που κοροϊδεύουν ή ακόμα και προπηλακίζουν τους παχύσαρκους είναι ελεεινοί, όπως ελεεινοί είναι όποιοι κοροϊδεύουν έναν οποιοδήποτε ασθενή για την ασθένειά του. Αυτό όμως δεν μπορεί να σημαίνει ότι είναι ωραίο να είσαι ασθενής. Δεν μπορεί, προκειμένου να απαλύνουμε τον πόνο από τις επιθέσεις κάποιων ελεεινών, να περνάμε το μήνυμα ότι είναι καλό να είσαι παχύσαρκος. Όχι μόνο γιατί δεν είναι καλό (εκτός αν οι γιατροί δεν ξέρουν τι λένε) αλλά κι επειδή είναι φοβερά υποτιμητικό για τους ίδιους τους παχύσαρκους τους οποίους αυτή η στάση αντιμετωπίζει ως μωρά παιδιά που δεν καταλαβαίνουν ότι η παχυσαρκία είναι σοβαρό πρόβλημα.

Για να το πω με λίγα λόγια, ενώ είναι απαραίτητο να κατακρίνουμε και να περιορίζουμε τις επιθέσεις σε ασθενείς, είναι τρελό να εξυμνούμε την ασθένεια.

Δεν θα λέγαμε ποτέ σε κάποιον με φυματίωση, που τον αποκαλούν απαξιωτικά «χτικιάρη», ότι είναι ωραίο να είναι φυματικός. Ούτε θα κάναμε τη φυματίωση πρότυπο ζωής. Ποτέ δεν θα προσπαθούσαμε να ανεβάσουμε το ηθικό κάποιου που έχει πνευμονία λέγοντάς του ότι είναι μια χαρά να έχεις πνευμονία και δεν πρέπει να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Γιατί να το κάνουμε με τους παχύσαρκους από τη στιγμή που η ασθένειά τους γιατρεύεται και το πρώτο βήμα για τη γιατρειά είναι η συνειδητοποίηση ότι είναι ασθενείς;

Στην πραγματικότητα οι παχύσαρκοι συμπολίτες από θύματα του μπούλινγκ μετατρέπονται σιγά σιγά σε θύματα των σταυροφόρων της πολιτικής ορθότητας. Ανθρώπων που πάνω από το καλό των συμπολιτών τους βάζουν τη δική τους ανάγκη να διαφημίσουν την αρετή τους. Ανθρώπων που, για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους, είναι ικανοί να προσπαθήσουν να πείσουν ακόμα και έναν παχύσαρκο καρδιοπαθή ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να χάσει κιλά.

Όλη αυτή η καταστροφική (για τους παχύσαρκους, νυν και μελλοντικούς) παλαβομάρα είναι άλλη μια έκφανση μιας εποχής στην οποία είπαν του τρελού να χέσει κι αυτός ξεκωλώθηκε. Μιας εποχής στην οποία η προσπάθεια να προστατευτούν κάποιοι άνθρωποι γίνεται με τέτοιο πατρονάρισμα και ιεραποστολικό φανατισμό και που τελικά έχει τα αντίθετα  από τα επιδιωκόμενα (ειλικρινώς ή τάχα) αποτελέσματα. Μιας εποχής που και στην παχυσαρκία αρνείται τα δεχτεί το προφανές: ότι είναι κακό να κοροϊδεύεις τους παχύσαρκους αλλά αυτό δεν κάνει καλή την παχυσαρκία. Και μπράβο της.