Αγάπη μόνο: Ομόφυλα ζευγάρια μοιράζονται σκέψεις για το νέο νομοσχέδιο

Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία, έγραφε ο ποιητής μας. Κι ενώ την ελευθερία την ποθούν όλοι, λίγοι διαθέτουν αρετή, πόσο μάλλον τόλμη να την κατακτήσουν και για τους υπόλοιπους. Το νομοσχέδιο που θα αλλάξει για πάντα τον χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα έγινε μονάδα μέτρησης προοδευτικότητας και τόλμης για κόμματα, θεσμούς, επώνυμους, απλούς πολίτες, ακόμη και εταιρίες. Μια παραδοσιακά συντηρητική παράταξη, ως κυβέρνηση, φέρνει το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών κόντρα στον ίδιο της τον πυρήνα, αψηφώντας το πολιτικό κόστος που μπορεί να της στοιχίσει στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Καλλιτέχνες που, ενώ δεν κρύβουν στον μικρόκοσμό τους τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, δειλιάζουν να εκφράσουν δημόσια τη στήριξή τους στο νομοσχέδιο ή επιλέγουν τη σιωπή. Κάποιοι θεωρούν ότι το θέμα κούρασε. Υπάρχουν σοβαρότερα θέματα, όπως η ακρίβεια. Η ζωή ήταν καλή μαζί τους. Δεν βίωσαν ποτέ ταυτόχρονα προβλήματα επιβίωσης αλλά και υπαρξιακής ταυτότητας. Οι αυτοκτονίες παιδιών από σχολικό μπούλιγνκ είναι πυροτεχνήματα στις ειδήσεις των 8.

Τραγουδιστές που γεμίζουν πλατείες με συναυλίες και δρώμενα με αφορμή πολεμικές συρράξεις, την αναβάθμιση των πτυχίων, το προσφυγικό, το μεταναστευτικό, την εξαφάνιση ενός σπάνιου είδους αρκούδας στην Ανταρκτική (και καλώς κάνουν) κρατούν μια σιωπή που φέρνει τον μετριοπαθή μέσο προοδευτικό έλληνα πολίτη σε αμηχανία και εν τέλει σκεπτικισμό. Ποιος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα της αφύπνισης της κοινωνίας; Απλοί καθημερινοί άνθρωποι με όνομα και επώνυμο που θα ξεχαστούν όταν τελειώσει η μάχη. Κάποιοι παρουσιαστές πρωινάδικων που ούτως ή άλλως έχουμε τοποθετήσει στο ράφι της ανυποληψίας. Ελάχιστοι ηθοποιοί που δεν δίνουν δεκάρα για το τι θα πει ο κόσμος. Ο κόσμος που γεμίζει τα θέατρά τους, που βλέπει τα σίριάλ τους. Η ιστορία γεννά ήρωες. Σπάνια συμβαίνει το αντίστροφο. Συναντήσαμε μερικούς από αυτούς και μοιράστηκαν μαζί μας σκέψεις για το νέο νομοσχέδιο, φωτογραφίες από την καθημερινότητα, προβληματισμούς για το παρόν και το μέλλον της ζωής τους και των παιδιών τους.

Μάκης Γεωργιάδης - Μανώλης Μιμίκος

Ο Μάκης και ο Μανώλης είναι χρόνια μαζί. Ζουν μεταξύ Αθήνας και Βόλου και το καλοκαίρι που μας πέρασε παντρεύτηκαν με σύμφωνο γάμο σε μια συγκινητική τελετή, ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους. Ο Μάκης δραστηριοποιείται στον χώρο της γαστρονομίας και ο Μανώλης στο Managment. Μετρούν πάνω από δέκα χρόνια μαζί.

«Δεν έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ ομοφοβία. Είμαστε από τους τυχερούς γιατί από μικροί ξέραμε τι είμαστε, τι θελουμε και πώς θα πορευτούμε. Δεν επιτρέψαμε σε κανέναν να μας προσβάλει (τουλάχιστον μπροστά μας) ή να αμφισβητήσει αυτό που νιώθουμε ο ένας για τον άλλον.

Πιστεύουμε ότι μπορεί να αλλάξουν πολλά με το νέο νομοσχέδιο. Αλλά για να αλλάξουν, πέρα από την ψήφιση του νόμου, πρέπει να αλλάξει το μυαλό και η νοοτροπία. Η νοοτροπία της παλιάς γενιάς, δηλαδή, να δώσει τη θέση της στο καινούριο. Αν δεν αλλάξει αυτό δεν πρόκειται να γίνουν μεγάλα βήματα. Εμείς επιλέξαμε να είμαστε ανοιχτά gay. Δεν κρυφτήκαμε ποτέ. Γνωρίζουν από την αρχή για εμάς και οι οικογένειές μας και όλοι οι φίλοι μας. Δεν νιώθουμε κάτι διαφορετικό. Γνωριστήκαμε σε μια κοινή πάρεα, πριν από δέκα χρόνια, κι αμέσως καταλάβαμε πως είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Ήταν καρμική συνάντηση. Παντρευτήκαμε με σύμφωνο συμβίωσης και κάναμε ένα πάρτι που θα θυμόμαστε για πάντα. Γιατί ήταν όλοι εκεί. Φίλοι, οικογένεια, συγγενείς. Οι γονείς μας, τα αδέρφια μας. Δεν έλειπε κανείς.

Έξω δεν κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου γιατί δεν το θέλουμε. Αν το νιώσουμε θα το κάνουμε. Αν ψηφιστεί ο νόμος που ευελπιστούμε, θα παντρευτούμε και πολιτικά. Έχουμε φανταστεί πολλές φορές να μεγαλώνουμε ένα παιδί μαζί. Η διαδικασία είναι δύσκολη. Δεν ξέρω τι θα φέρει το νέο νομοσχέδιο ως προς την απόκτηση παιδιού. Ξέρω ότι θα το μεγαλώναμε με αγάπη. Όπως μεγάλωσα κι εγώ στον Βόλο ευτυχισμένος και ελεύθερος. Νομίζω ότι χωρίς τις οικογένειές μας δεν θα καταφέρναμε τίποτα. Είναι σημαντικό να στηρίζει η οικογένεια τα μέλη της. Αυτό είναι το μήνυμα».

Ιωάννα. Χώρισε από τον σύζυγό της με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά για να ζήσει με τη γυναίκα που ερωτεύθηκε.

«Είμαι λίγο διστακτική ακόμα ότι θα αλλάξει κάτι στην κοινωνία με το νομοσχέδιο, μέχρι να το δω όντως να συμβαίνει. Επειδή έκανα late coming out και ήμουν παντρεμένη με άντρα και έχω ήδη δύο παιδιά, με θυμώνει που υπάρχουν τόσες διακρίσεις ανάμεσα στα ομόφυλα και στα στρέιτ ζευγάρια. Εφόσον ζούμε σε δημοκρατική κοινωνία δεν καταλαβαίνω γιατί να συζητάμε για το αυτονόητο των δικαιωμάτων.

Είμαι ανοιχτά gay από την πρώτη στιγμή. Εννοώ ότι στον δρόμο κρατάω το χέρι της συντρόφου μου και τη φιλάω. Ωστόσο έχω μικρά παιδιά στα οποία δεν έχω μιλήσει ακόμα για την αλλαγή στη σεξουαλική μου ταυτότητα. Το δικαίωμα της τεκνοποίησης και της τεκνοθεσίας οφείλει να είναι ίδιο σε όλα τα ζευγάρια ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.

Ομοφοβία φυσικά και έχω αντιμετωπίσει, ακόμα και μέσα στην οικογένειά μου. Ο κόσμος δεν γνωρίζει και βάζει πολύ εύκολα ταμπέλες τύπου είμαι οκ με τους γκέι αρκεί να μην προκαλούν ή αυτή η καημένη είναι λεσβία.

Φοβάμαι γενικά να κυκλοφορώ ως γυναίκα έξω, πόσο μάλλον ως λεσβία γυναίκα που ανά πάσα στιγμή αν θελήσω να εκδηλωθώ (που γίνεται πολύ συχνά) πρέπει να έχω το νου μου τριγύρω μήπως κάποιος αντιδράσει περίεργα. Η σύντροφός μου είναι ακόμα πιο διστακτική γιατί έχει βιώσει περισσότερο ρατσισμό από μένα. Ως πρώην straight νιώθω για πρώτη φορά την εμπειρία να ζεις σε μια συνθήκη διαρκούς διαπόμπευσης».

Αριστέα και Νίκη. Ανοιχτά gay στους φίλους, αλλά όχι στην οικογένεια.

Ζουν στο κέντρο της Αθήνας και είναι επιχειρηματίες στον χώρο του αθλητισμού. Είναι μαζί πάνω από 10 χρόνια.

«Το νομοσχέδιο είναι ένα αναγκαίο βήμα προς μια πιο φιλελεύθερη κοινωνία. 
Τα τελευταία χρόνια δεν κρυβόμαστε. Ζούμε διακριτικά, βέβαια, παρόλα αυτά δεν περιοριζόμαστε σε τίποτα όσον αφορά τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Σίγουρα η ζωή μας έχει φιλτραριστεί από ενοχές και το στίγμα της ομοφυλοφιλίας, παρόλα αυτά θα θέλαμε να έχουμε τις ίδιες επιλογές που έχουν και τα ετερόφυλα ζευγάρια. Και ως γυναίκες με σύντροφο γυναίκα και όσο αφορά στην επιλογή της τεκνοποίησης ή τεκνοθεσίας.

Δεν θα έλεγα ότι έχουμε αντιμετωπίσει ομοφοβία. Μπορεί να έχουμε επιλέξει ένα ασφαλές περιβάλλον να κινούμαστε, βέβαια. Και να προστατεύουμε έτσι τους εαυτούς μας ασυνείδητα μερικές φορές.
Νιώθουμε ασφαλείς, αλλά δεν ξέρω πραγματικά αν είμαστε. Θα θέλαμε να μπορούμε να είμαστε αυθόρμητες και να εκφραζόμαστε όπως θέλουμε με τη σύντροφό μου. Έχουμε αυτό το θάρρος, αλλά παράλληλα νιώθουμε μια επιφύλαξη».

Η Θ. και η Ν. είναι ανοιχτά gay αλλά προτιμούν να μη δημοσιευθούν τα ονόματά τους

Δεν θέλουν να αποκαλύψουν τα ονόματά τους γιατί δραστηριοποιούνται και οι δύο στον χώρο της εκπαίδευσης. Γνωρίστηκαν το 2016 και λίγα χρόνια μετά ξεκίνησαν την οικογένειά τους. Έφεραν στον κόσμο δύο υπέροχα κοριτσάκια με τη βοήθεια ενός κολλητού φίλου ο οποίος έγινε δότης σπέρματος.

«Ο φίλος μας είναι κοντά στην οικογένειά μας αλλά δεν είναι ο πατέρας των κοριτσιών. Τα κορίτσια μας ξέρουν όλη την αλήθεια. Ότι η μαμά και η mommy ήθελαν πολύ να τις αποκτήσουν και το κατάφεραν με τη βοήθεια του Γ. Ένας άλλος κολλητός μας φίλος είναι ο νονός των κοριτσιών μας. Είμαστε μια τυπική ελληνική οικογένεια. Τόσο τυπική που θα σου πω ότι οι γονείς μας κάνουν πολλή παρέα ως συμπέθεροι. Για να καταλάβεις, πηγαίνουν διακοπές μαζί. Είναι ευτυχισμένοι παππούδες και συμπέθεροι. Δεν ξέρω αν στην αποδοχή συνέβαλε το γεγονός ότι είναι μορφωμένοι άνθρωποι. Είναι γιατροί. Εμείς έχουμε κάνει σύμφωνο συμβίωσης, έχουμε συντάξει διαθήκη για να διασφαλίσουμε ότι με τον θάνατο της φυσικής μητέρας η άλλη θα αναλάβει την κηδεμονία. Διαδικασίες που έχουν κάνει όλα τα ομόφυλα ζευγάρια για να νιώσουν ασφάλεια.

Είμαστε στον χώρο της εκπαίδευσης και οι δύο. Δεν υπάρχουν βιβλία που να εξοικειώνουν τα παιδιά με εναλλακτικές μορφές οικογένειας. Υπάρχουν συντηρητικοί συνάδελφοι που μπαίνουν στη σχολική τάξη με ατζέντα οπισθοδρόμησης. Έχουμε βαπτίσει τις κόρες μας κανονικά σε εκκλησία. Θέλαμε να μη διαφέρουν και σε αυτό με τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Είναι παιδιά βαπτισμένα και διαβασμένα, όπως τα περισσότερα παιδιά των ελληνικών οικογενειών. Περιμένουμε το νομοσχέδιο για να παντρευτούμε και να λάβουμε όλα τα προνόμια που προκύπτουν από τον πολιτικό γάμο εμείς και τα παιδιά μας. Μεγαλώνουμε τα κορίτσια μας με αγάπη και με αλήθεια. Η στήριξη της οικογένειας είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα. Μακάρι να έρθει και από την κοινωνία».

Ο Γ. δουλεύει στον χρηματοοικονομικό τομέα και δεν ήθελε να μιλήσει με το όνομά του. Ο φίλος του είναι Κύπριος, έχουν σχέση εξ αποστάσεως και συναντιούνται όσο πιο συχνά μπορούν.

«Οι γκέι στην Ελλάδα δεν ζουν ελευθέρα και ισόνομα. Καταρχάς πιστεύω ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν ο δικός μου σεξουαλικός προσανατολισμός. Το να μπορείς να είσαι με όποιον άνθρωπο θέλεις και να μπορείς να έχεις αγάπη και φροντίδα δεν θα έπρεπε καν να το συζητάμε ως νομικό δικαίωμα. Όσο για τα παιδιά, η αγάπη είναι αυτό που θρέφει την οικογένεια, η φροντίδα και το να ζουν σε ένα όμορφο και υγιές περιβάλλον.

Είμαι 48 χρονών και έκανα τα τελευταία 10 χρόνια αλλαγή προσανατολισμού. Μέχρι τότε είχα ετερόφυλες σχέσεις, όχι επειδή το καταπίεζα αλλά επειδή μου άρεσε. Συνέβη κάτι το οποίο με ταρακούνησε και εκ των υστέρων συνειδητοποίησα ότι με ενδιαφέρει το ίδιο φύλο. Ήμουνα τρελά ερωτευμένος με μία γυναίκα και σκοπεύαμε να παντρευτούμε, με εγκατέλειψε για κάποιον άλλον και είπα θα το γυρίσω σε άντρες, από αντίδραση. Όμως μετά από δύο χρόνια με προσέγγισε ένας άντρας, και ήταν τόσο ωραίο, τόσο γλυκό, με συνεπήρε, τον ερωτεύτηκε. Κάτσαμε μαζί ενάμιση χρόνο και ήταν μία πολύ έντονη σχέση. Δεν είχα την ευκαιρία να το δω νωρίτερα, είχα φίλους γκέι, απλά δεν μου έχει συμβεί ποτέ να ερωτευτώ άντρα, συνειδητοποίησα όμως ότι μου ταιριάζει πιο πολύ.

Πέρα από τη μητέρα μου, δεν νιώθω την ανάγκη να κρύψω το ποιος είμαι. Στη μητέρα μου δεν το είπα γιατί ήτανε μεγάλης ηλικίας και φρεσκο-χήρα όταν εγώ έκανα τις δικές μου επιλογές, δεν ήθελα να της φέρω στεναχώριες, την προστάτεψα. Δε νομίζω ότι θα μου άρεσε η οποιαδήποτε αντίδρασή της. Δεν με στενοχωρεί που εμφανίζομαι κάποιος άλλος, είναι 86 χρονών και ακόμα νομίζει ότι τα έχω με γυναίκες, κατά καιρούς γνωρίζει κάποια κολλητή μου φίλη την οποία θεωρεί σύντροφό μου, οπότε, λέω, άσε να πάει ευτυχισμένη και ήρεμη.

Δεν ξέρω αν θα θελήσω να παντρευτώ, δεν αποκλείω κάτι. Αν κάποια στιγμή βρεθώ με κάποιον άνθρωπο και συνεχίσουμε τη ζωή μέχρι τέλους θα πρέπει να μπορεί να παίρνει αποφάσεις και εκείνος για τους γιατρούς, για τα περιουσιακά, για οτιδήποτε χρειαστεί να έχει δικαίωμα στη ζωή μου και νομοθετικά. Θέλω να είμαι ισόνομο και ισότιμο μέλος, γιατί να μην έχω έναν νόμιμο σύντροφο;»