Το βίντεο ήταν η εκδίκηση του Αντώνη

Τη διαφορά έκανε το βίντεο. Αυτό μας έκανε αυτόπτες μάρτυρες ενός παράλογου εγκλήματος, δείχνοντάς μας κατάματα ένα είδος βίας στην οποία είμαστε και δεν είμαστε συνηθισμένοι. Δεν επρόκειτο για υπόθεση ενδοοικογενειακής κακοποίησης, επίθεσης βιαστή ή σχιζοφρενούς, τις οποίες συνήθως μαθαίνουμε από το αστυνομικό δελτίο παρακολουθώντας την εξιχνίαση του εγκλήματος. Ήταν η βία του τσαμπουκά και της απανθρωπιάς, της περιφρόνησης κάθε ηθικού κώδικα αλλά και επαγγελματικής υποχρέωσης, μια ακραία μορφή καθημερινής βίας που μπορεί να υπάρχει γύρω μας αλλά δεν φτάνει στο έγκλημα. Και αν φτάνει, δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Το βίντεο μας έδειξε το αδιανόητο περιστατικό καρέ-καρέ: είδαμε έναν άνθρωπο να τον σπρώχνουν στο κενό το προσωπικό του πλοίου και να πέφτει στη θάλασσα, δίπλα στις προπέλες, και σε άλλο βίντεο τον είδαμε να τον καταπίνει η δίνη του νερού.

Είδαμε κι όσους ήταν εκεί να κοιτάζουν απαθείς, 3-4 άνθρωποι να γυρίζουν την πλάτη σαν να μην πνίγονταν μπροστά τους ένας άνθρωπος. Είδαμε τον ύπαρχο, δεύτερο στην ιεραρχία μετά τον καπετάνιο, που τον έσπρωξε, και τον λοστρόμο που ήταν στον καταπέλτη, να μπαίνουν μέσα και το πλοίο που φεύγει. ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!Ήταν υποχρεωτικό να το φωνάξουν και αμέσως να μπει σε εφαρμογή το πρωτόκολλο από τον καπετάνιο μέχρι τον τελευταίο ναύτη (σταματάς τις μηχανές, τον φυλάς από τις προπέλες, κάποιοι πέφτουν στη θάλασσα με σωσίβιο). Οι ναυτικοί παρανόμησαν καθώς δεν εφάρμοσαν τον κανονισμό για υποβοήθηση ανθρώπων που βρίσκονται στη θάλασσα, μία από τις πολλές έκνομες πράξεις που οδήγησαν στο έγκλημα, όπως το ότι απουσίαζαν οι λιμενικοί από τον απόπλου του πλοίου και το ότι οι κάβοι λύθηκαν και πήραν μπροστά οι μηχανές πριν κλείσει ο καταπέλτης. Όλα θα συμπεριληφθούν στις έρευνες και στο κατηγορητήριο που δεν θα αφορά μόνο στην πράξη του σπρωξίματος. Δεν τηρήθηκαν σε κανένα βαθμό οι κανόνες ασφαλείας.  

Κι έπειτα, όλο αυτό δεν συνέβη σε κάποιο σκοτεινό μέρος, αλλά σε κοινή θέα. Οι επιβαίνοντες αντέδρασαν, άρχισαν να φωνάζουν, πήγαν στον πλοίαρχο. Χρειάστηκαν 40 λεπτά και ένας εισαγγελέας για να υποχρεωθεί το πλοίο να γυρίσει στο λιμάνι, εξαιτίας πάντα αυτού του βίντεο. Χωρίς αυτό, θα ζυγίζαμε τις μαρτυρίες των αυτόπτων μαρτύρων απέναντι στις καταθέσεις των εμπλεκόμενων που θα ισχυρίζονταν ότι δεν είδαν, δεν ήξεραν, ήταν από το διπλανό πλοίο, όπως φάνηκε και από την ανακοίνωση του πλοιάρχου μέχρι να δημοσιοποιηθεί το περιστατικό στον εισαγγελέα, στα ΜΜΕ και στα κοινωνικά δίκτυα. Η πλοιοκτήτρια εταιρία χρειάστηκε 24 ώρες για να βγάλει μια ανακοίνωση που να αρμόζει στη βαρύτητα του συμβάντος. Το βίντεο, και μόνο αυτό, ήταν που έκανε τη διαφορά στο να διερευνηθούν οι ευθύνες και να αποδοθεί δικαιοσύνη – διαφορετικά η είδηση θα ήταν, άνθρωπος έπεσε στη θάλασσα στην προσπάθειά του να προλάβει το πλοίο, όπως μεταδοθηκε στην αρχή από το ΑΠΕ. Αλλά έπαιξε ρόλο και στη δική μας ευαισθητοποίηση, στην οργή και τον αποτροπιασμό. Δημιούργησε γενική κατακραυγή, έγινε η σημαντικότερη είδηση των ημερών, μας έκανε να ντραπούμε για λογαριασμό των υπαιτίων και να αναρωτηθούμε τι μας συμβαίνει σαν κοινωνία. Πώς γίνεται κάποιοι να φέρονται τόσο κυνικά και απάνθρωπα και να μη φοβούνται καν τις συνέπειες.

Δεν είναι αυτό η ελληνική ναυτοσύνη, ούτε είναι αυτές οι δικές μας αξίες, όλη η Ελλάδα είναι συγκλονισμένη. Όμως πρέπει να αναρωτηθούμε. Μάθαμε εκ των υστέρων ότι ο 36χρονος Αντώνης Καργιώτης, ο Αντωνιός όπως τον φώναζαν, ήταν πολύ αγαπητός και κάθε πρωί ξεκινούσε με το χαμόγελο, ένα από τα αδέρφια μιας ταλαιπωρημένης, φτωχής οικογένειας. Ζούσε με τις δύο αδερφές του στον Άγιο Νικόλαο στο Λασίθι, είχε τραβήξει αρκετά στη ζωή του, μετά την απώλεια του πατέρα του, αλλά και της μητέρας του, πριν από λίγο καιρό. Ένας άνθρωπος με ευγένεια, λένε, καλός και αγαθός, έκανε περιστασιακές δουλειές και θελήματα για το μεροκάματο. Είχε και κάποιες ιδιαιτερότητες, ήταν υπερκινητικός είπαν οι δικοί του, ΑΜΕΑ διαβάσαμε αλλού, που δεν τον εμπόδιζαν ωστόσο να ταξιδεύει συχνά στον Πειραιά και να έχει τη ζωή του. Μάθαμε ότι άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν συχνά αυτό το πλοίο τον ήξεραν, πιθανότητα και οι δολοφόνοι του, οι οποίοι μοιάζει να τον αντιμετώπιζαν σαν πολίτη τρίτης κατηγορίας, φτωχό και με αναπηρίες, δηλαδή παρακατιανό, δεν πάει να πνιγεί… (στην κυριολεξία). Το πιο πιθανό είναι ότι εγώ κι εσείς δεν θα είχαμε την ίδια αντιμετώπιση, ίσως να κρατούσαμε την παρόρμησή μας να πηδήξουμε στο πλοίο την ώρα που ετοιμαζόταν να φύγει, να μας τρόμαζε ο ήχος της μηχανής και αν μας φώναζαν και μας έσπρωχναν πάνω στον καταπέλτη σίγουρα δεν θα το ξανατολμούσαμε, ενώ ο Αντώνης πήδηξε ξανά και ξανά αψηφώντας το σπρώξιμό τους, με μια πίστη ίσως (;) ότι σαν άνθρωποι της θάλασσας είχαν υποχρέωση να τον αγκαλιάσουν και να τον σπρώξουν μέσα αντί για έξω.

Όσο παράλογο κι αν μοιάζει το να παρακολουθεί όλη η Ελλάδα έναν άνθρωπο να πνίγεται σε αναμετάδοση, όσο σκληρό κι αν είναι για την οικογένεια του να το βλέπει, όσο κι αν μας κάνει το στομάχι κόμπο, αυτό το βίντεο είναι η εκδίκηση του Αντώνη. Αν παρακολουθούσε από κάπου ψηλά, με αυτό το ζεστό χαμόγελο και το ευγενικό βλέμμα που μας κοιτάζει και στη φωτογραφία, θα αισθανόταν ίσως δικαιωμένος που υπήρξε θεία δίκη απέναντι στους δολοφόνους τους – δηλαδή αυτό το βίντεο. Που, βλέποντάς το, ίσως κάποιοι από εμάς ανακαλέσαμε αυθόρμητα το σφίξιμο στο στομάχι που είχαμε αισθανθεί βλέποντας ένα άλλο βίντεο πριν από μερικά χρόνια όταν κάποιοι μεσήλικες άντρες οδήγησαν στον θάνατο έναν άνθρωπο πέριξ της Ομόνοιας, τον Ζακ Κωστόπουλο. Εκεί κλωτσούσαν για ώρα. Εδώ, σπρώχνω μία, δύο τρεις, πνίγω, και το πλοίο φεύγει. Ναι, δεν έχει την ίδια αξία η ζωή όλων για όλους. Ας προβληματιστούμε και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Στη μνήμη τους.