Το post της ημέρας: Ελένη Μπούρα

«TI EXOYN ΠΑΘΕΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ;
Η ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Της Eleni Boura
Ταξίδευα χθες βράδυ από Κυκλάδες προς Πειραιά, μόνη μου, έχει σημασία.
Στο καράβι, που σίγουρα ήταν υπερπλήρες, δεν περίσσευε εκατοστό, όχι ένα μέτρο… Τα παιδιά του λιμενικού ευγενέστατα έκαναν τη δουλειά τους και μας ήλεγχαν τα πιστοποιητικά για covid. Το πλήρωμα έκανε ό,τι μπορούσε μες στο απίστευτο στριμωξίδι, σημειωτέον επίσης ευγενέστατοι. Τι να ‘καναν κι αυτοί. Η εταιρεία έκανε τις κρατήσεις, κι εμείς οι υπόλοιποι καλά να πάθουμε, δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε ώρα από την άδειά μας. Οπότε όλοι μαζί στη φωλιά του covid. [Μόλις έκανα self test, αρνητικό! Πρέπει να παρακολουθώ τις επόμενες μέρες, αν και εμβολιασμένη.] Θα είμαι πραγματικά τυχερή αν δεν κόλλησα. Δεν μου φταίει κανείς γι’ αυτό, το επέλεξα να μπω στη φωλιά.
Μέσα σ’ αυτόν τον χαμό, οι εντυπώσεις ήταν εξαιρετικές από δυο εφήβους, 16-17, που ευγενικά με ρώτησαν σε άπταιστα αγγλικά, με πέρασαν για ξένη, αν μπορούσαν να καθίσουν δίπλα σε δυο καρέκλες - ανοιχτό κατάστρωμα σε σημείο που φυσάει τρελά, άρα δεν κάθεται κανείς παρά μόνο εγώ με τη μάσκα. Τους είπα γελώντας μόνο να φοράνε τις μάσκες τους. «Ελληνίδα είστε» ρώτησαν και χαζογέλασαν μεταξύ τους για την γκάφα. Τους ρώτησα αν θα ήταν τόσο ευγενικοί αν ήξεραν ότι ήμουν Ελληνίδα. Ο ένας παραδέχτηκε ότι «έχουμε μάθει στα αγγλικά να απευθυνόμαστε με το “Excuse me”». Kόλαφος. Δηλαδή στα ελληνικά πώς έχουν μάθει να απευθύνονται;
Oι άντρες μεγαλύτερης ηλικίας απαράδεκτοι. Και το έβλεπες στον πόλεμο της καρέκλας. Πόσες θα «κερδίσει» ο καθένας για να βάλει πάνω και τις αποσκευές του. Οι γυναίκες δίπλα τους πιο ευγενικές. Τις φωνές τις είχε βάλει ο άντρας! Γι’ αυτό λέω πως έχει σημασία και διαφορά όταν είσαι μόνη σου ή ζευγάρι.
Έφτασα επιτέλους σπίτι μου, με έναν ταξιτζή που δεν έβγαλε λέξη σε όλη τη διαδρομή, εμφανώς ενοχλημένος γιατί δεν του άρεσε η διαδρομή που ήταν υποχρεωμένος να την πάρει, γιατί ευτυχώς υπάρχει λιμενικός που ελέγχει.
Κι εκεί το κερασάκι. Απέναντι από το σπίτι μου υπάρχει πάρκο. Φωνές από ερωτικό καβγά ενός μανιασμένου άνδρα που φώναζε στο κορίτσι στα μαύρα μεσάνυχτα [δεν ήταν πάνω από 40 χρονών, το καταλάβαινα από τις φωνές] ότι δεν θα γλιτώσει εύκολα απ’ αυτόν. Εκείνη τον παρακαλούσε κλαίγοντας να μη φωνάζει. Οι φωνές του σταματούσαν και ξανάρχιζαν… Αναρωτήθηκα αν έπρεπε να πάρω την αστυνομία. Είμαι σίγουρη ότι και από τα άλλα σπίτια παρακολουθούσαν με κομμένη ανάσα γιατί άρχιζε να γίνεται σοβαρό. Όταν ακούστηκε το ουρλιαχτό του «Να πάρεις την αστυνομία! Να πάρεις την αστυνομία!» κάποιες ανδρικές φωνές από τα μπαλκόνια άρχισαν να του φωνάζουν «Θα πάρουμε εμείς την αστυνομία», κι έτσι έφυγαν.
Αναρωτιέμαι τι να απέγινε αυτό το κορίτσι που έκλαιγε…
Δεν είναι που δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ, ήταν τα ερωτήματα. Γιατί τόση επιθετικότητα από τους άνδρες; Γιατί τόσα περιστατικά βίας τον τελευταίο καιρό; Δεν χρησιμοποιούσα εύκολα τη λέξη «γυναικοκτονία» μέχρι σήμερα.
Τους τρέλανε η καραντίνα; Εμάς όχι;»