Μπάμπης Τυροβολάς, διανομέας φαγητού

Ανέκαθεν η δουλειά του «ντελιβερά» θεωρείται μια δύσκολη και άχαρη δουλειά. Πλέον όμως οι διανομείς καλούνται πέρα από τις καιρικές συνθήκες, τους κινδύνους του δρόμου και τα ακατάστατα ωράρια, να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του πελάτη για φαγητό με μία ύπουλη πανδημία να εξαπλώνεται ραγδαία σε όλο τον κόσμο και με τους ειδικούς να αποθαρρύνουν την κυκλοφορία εκτός σπιτιού και τη στενή επαφή με τους άλλους. Ο Μπάμπης Τυροβολάς που καθημερινά εξυπηρετεί την πανεπιστημιούπολη και την ευρύτερη περιοχή του Ζωγράφου, μοιράζεται τις πρόσφατες ιστορίες του από τις πολύωρες βάρδιες στο δρόμο.

«Νιώθω σαν κινούμενη υγειονομική βόμβα ή σαν το κενό στα γρήγορα μέτρα που πήραμε»

Συχνά νιώθω σαν μια κινούμενη υγειονομική βόμβα. Ή σαν ένα από τα κενά στα γρήγορα μέτρα που πήραμε. Δες με, δουλεύω έξω από το πρωί μέχρι το βράδυ, συναλλάσσομαι χρήματα με τόσο κόσμο, πηγαίνω καφέδες στα σουπερμάρκετ για τους εργαζόμενους, στα κρεοπωλεία, σε εταιρείες που συνωστίζονται υπάλληλοι γραφείων και μετά έρχομαι επαφή με τα παιδιά του μαγαζιού.

Κάποιοι πελάτες δεν θέλουν να ανέβω στα σπίτια τους. Αφήνω λοιπόν το πακέτο στην είσοδο, απομακρύνομαι μερικά μέτρα, κατεβαίνει ο πελάτης να δω ότι παραλαμβάνει κανονικά την παραγγελία του, του χαμογελώ και φεύγω. Καμιά φορά τους καταλαβαίνω ότι διστάζουν να μου δώσουν την κάρτα, ξέρουν ότι παρόλο που φοράω γάντια έχω κάνει συναλλαγές από χέρι σε χέρι με τόσους αγνώστους. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα που ανακοινωθήκαν τα μέτρα περιορισμού: Xτυπάω το κουδούνι σε ένα διαμέρισμα, μου λένε να περιμένω. Ανοίγει την πόρτα ένας κύριος, φοράει μπροστά μου γάντια και τεντώνει το χέρι να δει ότι έχουμε πάνω από ένα μέτρο απόσταση. Μου υποδεικνύει να τοποθετήσω τον καφέ στο σκαλοπάτι και αυτός με τη σειρά του αφήνει ένα κυπελάκι με βαμβάκι και οινόπνευμα και μου ζητάει να ρίξω εκεί τα κέρματα που είχε για ρέστα.

Ένας άλλος μου κατέβασε κουβά με σχοινί από το μπαλκόνι στο οποίο είχε ρίξει μέσα τα χρήματα. Έβαλα την παραγγελία με τα ρέστα του και τα ανέβασε στο διαμέρισμά του. Αρκετοί δεν αφήνουν να μπούμε στο ανσασέρ μαζί κι ας πηγαίνουμε στον ίδιο όροφο. Επίσης έχει τύχει πελάτης που ήταν στο μαγαζί να μην αφήσει μια γιαγιά να περάσει μέσα ώσπου να πληρώσει και να φύγει πρώτα ο ίδιος, γιατί το θεώρησε επικίνδυνο. Κωμικοτραγικά σκηνικά όλα. Οι πελάτες πάντως που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες ήξεραν από πριν τον κορωνοϊό πώς να φυλάγονται.

«Οι πελάτες έρχονται πλέον στο μαγαζί από μοναξιά»

Από τη συναναστροφή μου με τους πελάτες καταλαβαίνω ότι δεν θα αντέξουν την αυστηροποίηση των μέτρων. Τους βλέπω κι από το μαγαζί που έρχονται πλέον από μοναξιά. Δεν ξέρουν τι να πάρουν, θέλουν απλά να δουν έναν άλλον άνθρωπο εκτός σπιτιού κι εκτός σκάιπ και να ανταλλάξουν μερικά λόγια. Ήδη κάποιοι άλλοι από εκεί που δεν έκαναν ποτέ τζόκινγκ «την είδαν» αθλητές ξαφνικά και είναι απόλυτα λογικό, αφού χρειάζεται και μια διέξοδος.

Τη μεγαλύτερη αγωνία όμως σε κόσμο αυτές τις μέρες παρατήρησα στις φοιτητικές εστίες, στην Πολυτεχνειούπολη και την Πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου. Έβλεπα τα παιδιά να βρίσκονται σε μια κατάσταση πανικού σχετικά με το τι μέτρα θα πρέπει να παρθούν για τις εστίες, να κάνουν συνελεύσεις, να στέλνουν επιστολές στα υπουργεία σχετικά με την εκκένωση των κοιτώνων.

Είναι τόσο πολλές οι ώρες πάνω στο μηχανάκι πάντως και τόσο πολλές οι παραγγελείες και οι νέοι κανόνες με τον κορωνοϊό, που δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να μην σου ξεφύγει κάτι, ένα μικρό λάθος στα προσωπικά μέτρα προστασίας. Βέβαια εγώ μένω μόνος μου και δεν έρχομαι σε επαφή με συγγενείς που είναι μεγάλοι σε ηλικία. Όσοι συνάδελφοι έχουν οικογένειες είναι πιο αγχωμένοι. Ένα επίδομα των 800 ευρώ και το 40% από το ενοίκιο για πολλές επιχειρήσεις και υπαλλήλους είναι τίποτα μπροστά στη γενικότερη αναδουλειά και αναγκαστικά στο τέλος φοβάμαι ότι θα την πληρώσω εγώ και ο κάθε εργαζόμενος με τις μειώσεις και τις περικοπές.