Μήπως πρόκειται για σοφούς που, έχοντας καταλάβει τις καταστροφικές ιδιότητες του ελληνισμού, προσπαθούν να τον εξαλείψουν εμποδίζοντας τη διαιώνισή του;
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε πήγα μια πολύ ωραία εκδρομή στο πολύ ωραίο Γαλαξείδι (με ει, γιατί αν είναι να απλοποιήσουμε και τα κύρια ονόματα, να το κάνουμε με όλα και να γράψουμε Αθίνα, Πιρεάς, Εβριπίδης κ.ο.κ.). Το Γαλαξείδι είναι πολύ όμορφο, κυρίως γιατί κανείς δεν μπορεί να χτίσει όπως θέλει, και είναι ένα δείγμα του πόσο ωραία γίνονται όλα όταν δεν επιτρέπεται στους συμπατριώτες να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Στο Γαλαξείδι (όπως στην Ύδρα ή την παλιά πόλη του Ναυπλίου) κάποιος μπορεί να πάρει μια ωραία γεύση του πώς θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα, αν οι Έλληνες δεν ήταν ανεξέλεγκτοι.
Ανεξέλεγκτοι όπως, ας πούμε, οι Έλληνες με τους οποίους είχα την τύχη να συμφάγω σε ένα από τα τουριστικά εστιατόρια της διαδρομής του γυρισμού. Ξέρετε, εκείνα τα εστιατόρια με τα πολλά τραπέζια, τα γκαρσόνια κομάντο (που είναι κανονικά γκαρσόνια και όχι κατά φαντασίαν καλλιτέχνες εν αναμονή παγκόσμιας αναγνώρισης) και τα τουριστικά πούλμαν στο πάρκινγκ.
Κόντρα στη φήμη του είδους, το συγκεκριμένο εστιατόριο έχει καλό φαγητό, αλλά αναπόφευκτα έχει και Έλληνες. Πολλούς Έλληνες, οι οποίοι είχαν μετατρέψει το εστιατόριο σε έναν θάλαμο αερίων, τα οποία, πέρα από τους ίδιους, ρουφούσαν και τα παιδιά τους.
Πριν από λίγες δεκαετίες μια εικόνα όπως αυτή θα ήταν το ίδιο βρομερή, αλλά η ενημέρωση για το ότι η βρόμα είναι το μικρότερο από τα κακά του τσιγάρου, θα ήταν ακόμα ελλιπής. Οι άνθρωποι κάπνιζαν μέχρι και στα αεροπλάνα και τα παιδιά ρουφούσαν το δηλητήριο γονιών που δεν γνώριζαν το πόσο δηλητηριώδες ήταν. Θέλω να πω πως υπήρχαν δικαιολογίες.
Αλλά πια το ημερολόγιο γράφει 2018. Οι συνέπειες της νικοτίνης και του καπνίσματος είναι γνωστές σε όλους και κανένας, που να είναι στα καλά του, δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σχέση τσιγάρου και επίσπευσης της ημερομηνίας θανάτου. Και δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω το πώς γονείς, που πια ξέρουν τα πάντα για τη βρομερή τους συνήθεια, κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να επισπευσθεί και η ημερομηνία θανάτου των παιδιών τους. Δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω αυτούς τους ανθρώπους που εν γνώσει τους και χωρίς κανένα ελαφρυντικό σκοτώνουν τα παιδιά τους.
Υποθέτω πως είναι οι ίδιοι γονείς που φορτώνουν δυο-δυο τα παιδιά τους σε μηχανές χωρίς κράνος. Είναι οι ίδιοι που με τα παιδιά συνεπιβάτες οδηγούν λες και ο δρόμος είναι η προσωπική, κλειστή τους πίστα. Είναι οι ίδιοι που μπροστά στα παιδιά βγάζουν το μπουκάλι με το τσίπουρο απ’ το χωριό και το πίνουν σαν νερό. Κι αν η υπόθεσή μου είναι σωστή, αυτοί οι γονείς, οι γονείς που σκοτώνουν τα παιδιά τους, είναι πάρα πολλοί και σίγουρα πολλοί περισσότεροι από όσο μπορεί να αντέξει μια κοινωνία που ήδη βρίσκεται στο χείλος τους γκρεμού.
Καμιά φορά προσπαθώ να τους δω με συμπάθεια. Σκέφτομαι μήπως στην πραγματικότητα πρόκειται για σοφούς που, έχοντας καταλάβει τις καταστροφικές ιδιότητες του ελληνισμού, προσπαθούν να τον εξαλείψουν εμποδίζοντας τη διαιώνισή του. Ή μήπως είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν εσωτερικεύσει στον απόλυτο βαθμό τη ματαιότητα της ύπαρξης. Αλλά μετά συνέρχομαι. Και παραδέχομαι ότι πρόκειται απλώς για εγκληματικά ανεύθυνους εγωπαθείς, για ανθρώπους που τίποτα δεν μπορούν να αντιληφθούν ως ανώτερο της δικής τους βολής και απόλαυσης, ούτε καν τη ζωή των παιδιών τους. Για ανθρώπους που κάνουν στα παιδιά τους ό,τι έκαναν στη χώρα τους και για τον ίδιο λόγο. Γιατί έτσι γουστάρουν. Και μπράβο τους.
21°
