Υπάρχει ένα νησί . Σ' αυτή τη σύντομη ιστορία θα ονομάζεται εν συντομία, “το νησί”. Όχι γιατί το όνομά του είναι μακρύ. Αλλά γιατί είναι παραπλανητικό. Και θέλουμε να πούμε την αλήθεια.
Το νησί αυτό, έχει το περισσότερο καθαρόαιμο μπλε σε συνεργασία με χρυσή, ψιλή άμμο που μπορεί ένα ανθρώπινο μυαλό να φανταστεί. Και πάνω από αυτό, ξερό, άγριο, χώμα. Έτσι καραφλό χωρίς πράσινο, γιατί αναπνέει μόνο μπλε.
Μέσα σ΄αυτό το μπλε, μπορείς να έχεις γύρω στις 10 επιλογές για μπάνιο. Όπως το αποφασίσει ο αέρας. Η μία μπορεί να είναι μικρόσωμη, σα πισίνα, με δύση ηλίου στο πιάτο. Εκεί, στην κορυφή μιας πλαγιάς, δίπλα σε ένα εκκλησάκι άσπρο με μπλε παράθυρα, ζει ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Έχουν κι αυτοί ένα μικρόσωμο σπιτάκι για να ταιριάζει με την παραλία. Χειμώνα-καλοκαίρι, παρατηρούν κάθε μέρα, πώς στριφογυρίζει η γη σε σχέση με τον ήλιο και το φεγγάρι, πώς κάνουν τα ζώα, και προπαντός, τι βγάζει η θάλασσα. Έχουν και μια ψαρόβαρκα από μπροστά. Μια μέρα που την είδα, νόμιζα ότι μίλαγε. Ότι σκαρφάλωνε στη γραμμή που έκανε ο ήλιος το απόγευμα. Ότι ηχογραφούσε τον ήχο των νερών. Και της έφτιαξα ένα κομμάτι.
Μια άλλη παραλία, μπορεί να είναι μεγαλόσωμη, μόνη της τελείως, μέχρι και τον Δεκαπενταύγουστο. Για να τη βρεις όμως, πρέπει να ψάξεις πολύ. Να ανέβεις λόφους, να τους κατέβεις, να χαιρετήσεις άλλες παραλίες που έχουν καλεσμένους, και μετά να τη δεις να ξεπροβάλλει. Και τότε χάνεσαι. Τέτοιο δεν έχεις ξαναδεί ποτέ. Αν καταφέρεις και φτάσεις μέχρι το στόμα της, μπορείς να βουτήξεις σαν από βατήρα. Βλέπεις έχει αυτή την ιδιότητα να βαθαίνει αμέσως. Πάλι σα πισίνα. Αλλά ολυμπιακών διαστάσεων αυτή τη φορά. Και εάν πας μέχρι βαθιά, κλείσεις τη μύτη σου και φτάσεις στο βυθό της, θα δεις ένα ναυάγιο. Το μυστικό αυτό το ξέρουν λίγοι. Γι' αυτό, αν φτάσεις μέχρι εκεί μη το πεις (είναι ωραίο να μείνει μεταξύ μας). Για το αιώνιο αυτό καράβι, σκέφτηκα αρκετές φορές, πώς να ήταν όταν ζούσε. Και ισορροπούσε πάνω σε άσπρες ουρές χρονικού αφρού. Και μια μέρα, του έφτιαξα ένα κομμάτι.
“Το νησί” δεν είναι τυχαίο. Αν συγκεντρωθείς πολύ, μπορείς να νιώσεις την ενέργεια της φυλής των Πελασγών ή των Ιώνων. Που εγκαταστάθηκαν εκεί 5000 χρόνια πριν. Και βλέποντας γύρω τους, το γεμάτο φως που ρίχνει ο ήλιος, σαν να το κάνει μόνο σ' αυτούς, σκέφτηκαν πως ο θεός Απόλλωνας, σίγουρα γεννήθηκε εκεί, σε ένα μικρούτσικο γειτονικό νησί. Που έχει μείνει έτσι από τότε, με τους ναούς του και το περήφανο φως, για να μη ξεχνάνε οι δίπλα. Και μπορείς να φανταστείς και συ πώς θα μπορούσες να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη. Μήπως να άφηνες πιο πολύ φως να μπαίνει από το παράθυρο; να έκανες συχνότερα μπάνιο;
“Το νησί” όμως, παρ’όλα τα μαγικά του, δεν είναι σωστό. Έχει κακή ανατροφή. Πουλήθηκε μια μέρα πριν από κάποια χρόνια από τους ενοίκους του. Και από τότε, κάθε χρόνο το καλοκαίρι το βουλιάζουν εκατομμύρια κακόγουστοι επισκέπτες. Το μπολιάζουν με κακή μουσική, του ρίχνουν σαμπάνιες και διάφορα αποκτήματα που κέρδισαν το χειμώνα, δε μυρίζουν τίποτα, δεν ακούνε, μόνο φωνάζουν. Τι να μάθει και “το νησί” λοιπόν; σα μια όμορφη εκδιδόμενη, που έχει μέσα της καλή ψυχή, μα δε τη χρησιμοποιεί. Σαν ένας μετανάστης που πήγε σε μία μακρινή χώρα μικρός, και συνήθισε μόνο να μιμείται. Σαν ένα στερεότυπο, που έχει γίνει με τον καιρό ταυτότητα.
Είχα την τύχη να ζήσω επί τέσσερα συνεχή καλοκαίρια “το νησί”. Δούλευα ως μουσικός σε ένα όμορφο ξενοδοχείο. Αλλιώς ίσως να μη πήγαινα ποτέ. Γιατί το όνομά του και οι συνειρμοί που πάνε με αυτό, με έκαναν πάντα να νομίζω ότι δε θα πέρναγα καλά. Έκανα όμως λάθος. “Στο νησί” έμαθα να μην ακούω τι λένε οι άλλοι. Ανακάλυψα όχι μόνο μέρη, μα και ιδέες. Που μόνο μέσα από αυτές τις έκδηλες αντιθέσεις του νησιού συνειδητοποίησα (κόλαση/παράδεισος, μια απλή). Μαθήματα ηθικής σε μορφή σκετς. Ξαφνικά κατάλαβα αυτό που εννοούσε ο συνθέτης Άρνολντ Σένμπεργκ, όταν δίδασκε τους μαθητές του να αποφεύγουν την Άνεση. Θα εννοούσε τις νωχελικές της συνέπειες. Η Απλότητα είναι μέσα στις ρίζες μας. Στις διαστάσεις των ναών, των παραλιών, στο συνδυασμό των χρωμάτων, στο φως, στο γυμνό χώμα.
Αυτή θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της Αρετής που χρόνια έψαχναν οι αρχαίοι φιλόσοφοι ένα τρόπο να την διατυπώσουν. Ίσως απλά να έδειχναν προς τα εκεί; με ένα νεύμα; Να το! δε χρειάζεται τίποτα άλλο παρά να ανοίξεις τα μάτια σου, τα αυτιά σου. Στο άσπρο κουτάκι με το μπλε παράθυρο.
Και έτσι ποιητικά με κάνει πάντα να μιλάω το πιο παρεξηγημένο, ντροπιαστικό νησί μας. Ένα ταλαντούχο παιδί που καταστράφηκε από τους γονείς του. Και ξέρετε όλοι σε ποιο αναφέρομαι. Το νησί που πρέπει να αλλάξει όνομα. 'Η να το ανταλλάξει, για να πηγαίνουν όλοι στο άλλο.
* Η Sissi Rada γεννήθηκε στην Αθήνα, ζει και εργάζεται στο Βερολίνο.
Ξεκίνησε άρπα σε ηλικία 11 ετών και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στην Ευρώπη το 2016. Από το 2012 συνεργάζεται με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, τον Daniel Barenboim, τον Matthias Pintscher, τη Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και την Εθνική Λυρική Σκηνή.
Το 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της ΕΡ ηλεκτρονικής μουσικής, με τον τίτλο “Personae” και ξεκίνησε τις συνεργασίες της με τους David August, Kadebostany, Λένα Πλάτωνος, Φοίβο Δεληβοριά και άλλους σύγχρονους δημιουργούς.
Το πρώτο της album “Pragma” κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2016 από την Inner Ear.
Υποθέτω ότι μια στο τόσο πρέπει και οι αρμόδιες διωκτικές αρχές να προσποιούνται αποτελεσματικότητα ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να είναι αναποτελεσματικές χωρίς άγχος
17°
Υπάρχει ένα νησί . Σ' αυτή τη σύντομη ιστορία θα ονομάζεται εν συντομία, “το νησί”. Όχι γιατί το όνομά του είναι μακρύ. Αλλά γιατί είναι παραπλανητικό. Και θέλουμε να πούμε την αλήθεια.
