Γεννημένη το 1934 στο Παρίσι, μεγάλωσε σε μια ευκατάστατη, παραδοσιακή καθολική οικογένεια. Διακρίθηκε από νωρίς ως χορεύτρια και σπούδασε μπαλέτο στο διάσημο Conservatoire de Paris. Παράλληλα, ξεκίνησε καριέρα ως μοντέλο, εμφανιζόμενη στο εξώφυλλο του περιοδικού Elle το 1950, σε ηλικία μόλις 15 ετών. Η δουλειά της ως μοντέλο την οδήγησε στον κινηματογράφο, όπου σε μια οντισιόν γνώρισε τον Ρότζερ Βαντίμ, τον οποίο παντρεύτηκε το 1952, όταν ήταν 18 ετών. Η Μπαρντό ξεκίνησε με μικρούς ρόλους, αποκτώντας σταδιακά φήμη, και σημείωσε μεγάλη επιτυχία με την ταινία Doctor at Sea (1955), όπου συμπρωταγωνίστησε με τον Ντιρκ Μπόγκαρντ.
Η απόλυτη καθιέρωση ήρθε με την ταινία του Βαντίμ Και ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα, όπου υποδύθηκε μια ανεξάρτητη νεαρή στο Σαιν-Τροπέ, αναδεικνύοντας τη διεθνή φήμη της. Η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία τόσο στη Γαλλία όσο και στο εξωτερικό, καθιστώντας την Μπαρντό κορυφαία ηθοποιό της εποχής. Η Μπαρντό επηρέασε επίσης το καλλιτεχνικό και διανοητικό κόσμο της εποχής.
Οι νεαροί Τζον Λένον και Πολ ΜακΚάρτνεϊ ζήτησαν από τις συντρόφους τους να βάψουν τα μαλλιά τους ξανθά, μιμούμενοι τη Μπαρντό. Το 1958, ο δημοσιογράφος Ρέιμοντ Καρτιέ αφιέρωσε ένα εκτενές άρθρο στο Paris-Match για το «le cas Bardot», ενώ το 1959 η Σιμόν ντε Μποβουάρ δημοσίευσε το δοκίμιό της Brigitte Bardot and the Lolita Syndrome, παρουσιάζοντάς την ως την πιο απελευθερωμένη γυναίκα της Γαλλίας. Το 1969, η Μπαρντό έγινε το πρώτο πραγματικό μοντέλο για τη Μαριάν, το εμβληματικό σύμβολο της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Μπαρντό εμφανίστηκε σε μια σειρά από γνωστές γαλλικές ταινίες, όπως το υποψήφιο για Όσκαρ δράμα του Ανρί-Ζορζ Κλουζό «Η αλήθεια», η ταινία «Μια πολύ προσωπική υπόθεση» του Λουί Μαλ (με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι) και η ταινία «Η περιφρόνηση» του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Στη δεύτερη μισή της δεκαετίας, η Μπαρντό δέχτηκε μια σειρά από προσφορές από το Χόλιγουντ: μεταξύ αυτών ήταν το Viva Maria!, μια κωμωδία εποχής με φόντο το Μεξικό, με την Ζαν Μορό, και το Shalako, ένα γουέστερν με τον Σον Κόνερι.
Η Μπαρντό είχε παράλληλα και μουσική καριέρα, η οποία περιελάμβανε την ηχογράφηση της αρχικής έκδοσης του Je T’Aime … Moi Non Plus, το οποίο ο Gainsbourg είχε γράψει για εκείνη ενώ είχαν εξωσυζυγική σχέση.
(Φοβούμενη το σκάνδαλο μετά την ανακάλυψη του τότε συζύγου της Gunter Sachs, η Bardot ζήτησε από τον Gainsbourg να μην το κυκλοφορήσει. Αυτός το ηχογράφησε εκ νέου με την Jane Birkin, με τεράστια εμπορική επιτυχία). Ωστόσο, η Μπαρντό βρήκε την πίεση της διασημότητας όλο και πιο ενοχλητική, δηλώνοντας στο Guardian το 1996: «Η τρέλα που με περιβάλλει πάντα μου φαινόταν εξωπραγματική. Ποτέ δεν ήμουν πραγματικά προετοιμασμένη για τη ζωή μιας σταρ». Αποσύρθηκε από την υποκριτική το 1973, σε ηλικία 39 ετών, μετά την παραγωγή της ιστορικής ρομαντικής ταινίας «Η διδακτική και χαρούμενη ιστορία του Colinot». Το κύριο ενδιαφέρον της στράφηκε στην προστασία των ζώων, συμμετέχοντας σε διαμαρτυρίες κατά του κυνηγιού φώκιας το 1977 και ιδρύοντας το Ίδρυμα Brigitte Bardot το 1986.
Στη συνέχεια, η Μπαρντό έστειλε επιστολές διαμαρτυρίας σε ηγέτες από όλο τον κόσμο για θέματα όπως η εξόντωση σκύλων στη Ρουμανία, η θανάτωση δελφινιών στις Νήσους Φερόε και η σφαγή γατών στην Αυστραλία. Επίσης, εξέφραζε τακτικά τις απόψεις της σχετικά με τη θρησκευτική σφαγή ζώων. Το 2003, στο βιβλίο της «A Cry in the Silence» (Μια κραυγή στη σιωπή), υποστήριξε τις δεξιές πολιτικές και έβαλε στο στόχαστρο τους ομοφυλόφιλους άνδρες και τις λεσβίες, τους δασκάλους και τη λεγόμενη «ισλαμοποίηση της γαλλικής κοινωνίας», με αποτέλεσμα να καταδικαστεί για υποκίνηση φυλετικού μίσους.
Η Μπαρντό είχε μακρά ιστορία υποστήριξης του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας (το οποίο έκτοτε μετονομάστηκε σε Εθνικό Ράλι), δηλώνοντας στην εφημερίδα Guardian: «Σχετικά με την τρομακτική αύξηση της μετανάστευσης, συμφωνώ απόλυτα με τις απόψεις [του Ζαν-Μαρί Λεπέν]». Το 2006, σε επιστολή προς τον τότε υπουργό Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί, ανέφερε ότι ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Γαλλίας «καταστρέφει τη χώρα μας επιβάλλοντας τις πράξεις του».
Η Μπαρντό παντρεύτηκε τέσσερις φορές: με τον Βαντίμ μεταξύ 1952 και 1957, τον Ζακ Σαριέ μεταξύ 1959 και 1962 (με τον οποίο απέκτησε ένα γιο, τον Νικόλα, το 1960), τον Σακς (1966-1969) και τον πρώην σύμβουλο του Λεπέν, Μπερνάρ ντ’Ορμάλ, τον οποίο παντρεύτηκε το 1992. Επίσης, είχε μια σειρά από σχέσεις υψηλού προφίλ, μεταξύ άλλων με τον Ζαν-Λουί Τριντιγκάν και τον Γκενσμπούρ.
15°
