Η Ευρώπη εντείνει την άμυνά της: Πολωνία, Γερμανία και βόρειες χώρες προετοιμάζονται για ενδεχόμενο πόλεμο με τη Ρωσία
«Ας μην τρέφουμε αυταπάτες: πρόκειται για πόλεμο», ανέφερε σε πολύ σοβαρούς τόνους στα τέλη του Σεπτεμβρίου που μας πέρασε ο πρωθυπουργός της Πολωνίας, Ντόναλντ Τουσκ, μπροστά σε ένα ακροατήριο εμπειρογνωμόνων και υψηλόβαθμων Ευρωπαίων αξιωματούχων στο Φόρουμ Ασφάλειας της Βαρσοβίας. Και κατέληξε: «Και είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι ο δικός μας πόλεμος». «Δικός μας» εννοώντας πως είναι πόλεμος ολόκληρης της Ευρώπης.
Πολεμική ετοιμότητα στην Ευρώπη: Οι χώρες της Βαλτικής και η Γερμανία επανεξετάζουν στρατηγικές μπροστά στη ρωσική απειλή
Αυτά συνέβαιναν στις αρχές του Φθινοπώρου, όπως επισημαίνει η Σιλβί Κάουφμαν, αρθρογράφος της Le Monde και εξειδικευμένη αναλύτρια στις σχέσεις Ανατολής-Δύσης με βαθιά γνώση σε ζητήματα που αφορούν τη Ρωσία.
Το απόγευμα της Δευτέρας 18 Νοεμβρίου ο αρχηγός των πολωνικών ενόπλων δυνάμεων χτύπησε καίρια, εξηγώντας πως «είτε το θέλουμε είτε όχι, βρισκόμαστε σε προπολεμική κατάσταση». Είχαν προηγηθεί οι ηγεσίες –πολιτική και στρατιωτική– της Φινλανδίας, οι οποίες από το καλοκαίρι εκτιμούσαν πως είναι ζήτημα χρόνου να ξεσπάσει πολεμική αναμέτρηση στην Βαλτική και τη Σκανδιναβία. Τότε η Νορβηγία δημοσιοποίησε την απόφαση των αρμόδιων φορέων να ανακαινίσουν τα καταφύγια της χώρας. Ζητήθηκε από τους Νορβηγούς να έχουν έτοιμη μια τσάντα με είδη πρώτης ανάγκης. Κάποια τρόφιμα, νερό, μπαταρίες, ένα φορητό ραδιόφωνο, τα απαραίτητα φάρμακα και λίγα χρήματα σε μετρητά, σε περίπτωση που δεν μπορούν να γίνονται ηλεκτρονικές συναλλαγές. Σχεδόν ταυτόχρονα, η Φινλανδία ακολούθησε. Το καλοκαίρι ο φινλανδικός στρατός –επαγγελματίες και κληρωτοί, εθελοντές και μόνιμοι– το πέρασαν στα δάση κατά μήκος της υπερχιλίων χιλιομέτρων συνοριακής γραμμής με τη Ρωσία.
«Μήπως οι Πολωνοί σιγά σιγά ακολουθούν το παράδειγμα των Φινλανδών», διερωτάται η Σιλβί Κάουφμαν στο φύλλο της Le Monde της 18ης Νοεμβρίου. Μέχρι τώρα ο πόλεμος ήταν περιορισμένος στην Ουκρανία, με την πρώτη εισβολή της Ρωσίας το 2014. Στη συνέχεια, το 2022, ξέφυγε από τον έλεγχο.
Η Ευρώπη προετοιμάζεται για τον απρόβλεπτο πόλεμο με τη Ρωσία
Η Ευρώπη συλλήβδην έχει περάσει σε Οικονομία Πολέμου, η Αμερική δεν αποτελεί πλέον τον ισχυρό εγγυητή, η Γερμανία αντιλαμβάνεται πως δεν διαθέτει ούτε καν τα μέσα για να αμυνθεί, πόσο δε μάλλον να αποτελέσει ισχυρή αποτρεπτική δύναμη και η Γαλλία συνομολογεί πως οι βιομηχανικές της δυνατότητες, όπως έχουν διαμορφωθεί, δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε μαζική παραγωγή πολεμικού υλικού και συνθέτων οπλικών συστημάτων. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Το καμάρι της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας, η Dassault, δεν είναι σε θέση να κατασκευάζει πάνω από τρία (3) Rafale τον μήνα. Οι παραγγελίες έχουν φτάσει σε ένα μη διαχειρίσιμο πλέον πλαφόν των 200 αεροσκαφών. Αντίστοιχες είναι οι δυσκολίες και στους υπόλοιπους τομείς της γαλλικής παραγωγής αμυντικού υλικού.
Η Γερμανία αποφάσισε να δημιουργήσει εκ του μηδενός αξιόμαχο στρατό. Αυτό σημαίνει εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε δαπάνες και κυρίως αλλαγή νοοτροπίας. Ο μέσος Γερμανός μεγάλωσε μεταπολεμικά με την ιδέα πως δεν θα κληθεί ποτέ να πολεμήσει. Το σύνταγμα της χώρας, οι νόμοι και η οικονομία προσανατολίστηκαν μεταπολεμικά σ’ αυτή την κατεύθυνση. Την άμυνα της χώρας την είχαν αναλάβει εξ ολοκλήρου οι Αμερικανοί αλλά και οι Γάλλοι και οι Βρετανοί με τους Καναδούς, που, σαν κατοχικές δυνάμεις, διατηρούσαν ισχυρό στρατό εντός της τότε Δυτικής Γερμανίας.
Όλα αυτά σιγά σιγά έπαψαν να ισχύουν μετά το 1989 και κυρίως μετά το 2014 και την ενσωμάτωση της Κριμαίας στον ρωσικό κρατικό κορμό. Η Κεντρική Ευρώπη ανακάλυψε ξαφνικά πως ολόκληρος ο βόρειος βραχίονάς της ήταν απολύτως ευάλωτος σε μια ενδεχόμενη επιθετική ενέργεια εκ μέρους της Ρωσίας. Είναι αστείο να μιλάμε για εθνικές άμυνες στην Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία. Ήταν αστείο μέχρι και προ ολίγων ετών να μιλήσουμε για άρτια αμυντική υποδομή στην Πολωνία. Την άμυνα των βαλτικών χωρών την έχουν αναλάβει η Βρετανία, η Γερμανία και εσχάτως η Γαλλία.
Αντιθέτως, η Σουηδία και η Φινλανδία, τουλάχιστον από το 2014 και μετά, αντιλήφθηκαν πως τα στρατιωτικά δεδομένα στη Βόρεια Ευρώπη δεν θα είναι ποτέ τα ίδια στο μέλλον, όπως τουλάχιστον τα ξέραμε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Η Σουηδία, με μια σύγχρονή αλλά περιορισμένη ως προς τη δυναμική της αμυντική βιομηχανία, άλλαξε νοοτροπία, ενώ η Φινλανδία άφησε πίσω της το δόγμα της φινλανδοποίησης, το οποίο της είχε επιβάλει εκ των πραγμάτων ο ισχυρός γείτονάς της (και πρώην εισβολέας της), η Σοβιετική Ένωση.
Γράφει η Σιλβί Κάουφμαν στο editorial της στη Le Monde: «Σιωπηρά, η ρωσική επιθετικότητα, με την οποία ζούμε εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια, έχει αλλάξει κλίμακα. Δεν είναι πλέον μόνο η Ουκρανία που δέχεται επίθεση. Η σύγκρουση μεταφέρεται και στην Ευρώπη. Ο υβριδικός πόλεμος (κυβερνοεπιθέσεις, εισβολές, drones, σαμποτάζ, παραπληροφόρηση) έχει ενταθεί και επεκταθεί θεαματικά. Η αυτοκρατορική οπτική του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν αφήνει πλέον καμία αμφιβολία». Και συμπληρώνει: «Έτσι, μπαίνουμε σε μια άλλη διάσταση: η Ουκρανία ήταν το προπύργιό μας, τώρα γίνεται σκαλοπάτι γι’ αυτόν. Ακόμα κι αν δεν είναι όλοι τόσο απαισιόδοξοι όσο ο Ντόναλντ Τουσκ, οι Ευρωπαίοι ηγέτες το έχουν συνειδητοποιήσει. Οι μυστικές υπηρεσίες και οι ανώτεροι στρατιωτικοί αξιωματούχοι πολλαπλασιάζουν τις προειδοποιήσεις, αποφεύγοντας όμως να γίνονται τρομολάγνοι».
Και είναι αλήθεια, σημειώνουμε εμείς, πως πολιτικοί και στρατιωτικοί, όταν καλούνται να σχολιάσουν τα περί ενδεχόμενης πολεμικής σύγκρουσης με τη Ρωσία, επισημαίνουν με έναν καθόλου πειστικό τρόπο: «Δεν πρόκειται για αύριο, αλλά μάλλον για το 2030». Αστεία πράγματα. Όχι τώρα δηλαδή, αλλά σε πέντε χρόνια. Αλλά, όταν θέλεις να στήσεις έναν αξιόμαχο στρατό όπως η Γερμανία, το 2030 είναι ήδη αύριο, για να μην πούμε πως μάλλον είναι ήδη χθες.
Την εβδομάδα που μας πέρασε, στα γαλλικά και τα βρετανικά ΜΜΕ, δειλά δειλά είναι η αλήθεια, άρχισαν να εμφανίζονται κάποια πρώτα σχόλια και αναλύσεις σχετικά με την αναδυόμενη γερμανική στρατιωτική ισχύ. Βλέπετε, οι ιστορικές μνήμες είναι ακόμη νωπές. Ο Μεσοπόλεμος, η άνοδος της ακροδεξιάς και το γερμανικό πολεμικό θαύμα του Αδόλφου δεν ξεχνιούνται εύκολα. Και τι άραγε μέλλει γενέσθαι με μια Γερμανία με ισχυρή αεροπορία, ισχυρό ναυτικό και οπλικά συστήματα που θα είναι σε θέση να χτυπήσουν παντού στην Ευρώπη και στην Ευρασία αλλά και, γιατί όχι, σε «απαγορευμένα» για το Βερολίνο εδάφη (μέχρι τώρα τουλάχιστον) όπως η Μέση και η Εγγύς Ανατολή και η Βόρειος Αφρική; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και οι ανησυχίες δεν είναι θεωρητικές. Θα διεκδικήσει η Γερμανία αυτό που ανέκαθεν διεκδικούσε χωρίς τύχη αλλά με πολύ αίμα, τον απόλυτο έλεγχο της διευρυμένης Mittel Europa;
15°
