H απίστευτη ιστορία του Ιρλανδού εργάτη που θάφτηκε ζωντανός σε φέρετρο για 61 ημέρες παρουσιάζεται σε νέο ντοκιμαντέρ
Ο Μίνι, ένας Ιρλανδός δυνατός και γυμνασμένος άντρας, ήθελε να γίνει πρωταθλητής πυγμαχίας, αλλά ένα ατύχημα τερμάτισε το όνειρό του και κατέληξε να σκάβει τούνελ στο Λονδίνο. Όταν ένα ατύχημα τον εγκλώβισε προσωρινά κάτω από συντρίμμια, παρέμεινε ήρεμος, και μια άλλη φιλοδοξία τον κατέλαβε: να καταρρίψει το ρεκόρ για τη μεγαλύτερη διάρκεια ταφής ζωντανού.
Η μόδα αυτή ξεκίνησε στην Καλιφόρνια τη δεκαετία του 1920 – οι ΗΠΑ δημιούργησαν κι άλλα ασυνήθιστα παιχνίδια αντοχής, όπως ο μεγαλύτερος χρόνος πάνω σε ιστό, το χούλα χουπ ή ο χορός – και τη δεκαετία του 1960, το ανεπίσημο ρεκόρ ανήκε σε έναν Τεξανό, τον Μπιλ Γουάιτ. Στυλιζόμενος ως «ζωντανό πτώμα», ο Γουάιτ έκανε καριέρα αντέχοντας 55 ημέρες θαμμένος.
Το 1968 ο Ιρλανδός εργάτης είχε σχεδόν μόλις μια λίρα στην τσέπη του, αλλά πίστευε ότι αν έμενε σε ένα φέρετρο περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, ο κόσμος θα θυμόταν το όνομά του.
Στις 21 Φεβρουαρίου εκείνης της χρονιάς, φίλοι και τηλεοπτικά συνεργεία ακολούθησαν το φέρετρό του, μήκους 1,90 μ. και πλάτους 0,76 μ., επενδυμένο με αφρώδες υλικό, σε πομπή στους δρόμους του Κίλμπερν, στην καρδιά της ιρλανδικής μεταναστευτικής κοινότητας στο Λονδίνο, και παρακολούθησαν τον Μίνι να κατεβαίνει σε έναν λάκκο σε εργοτάξιο οικοδόμου.
Το φέρετρο καλύφθηκε με χώμα, εκτός από έναν σωλήνα αέρα και έναν για την τροφοδοσία τροφής και υγρών. Ο στόχος του Μίνι, να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ και να κερδίσει φήμη και πλούτο, ήταν 61 ημέρες.
Το αξιοσημείωτο αυτό κατόρθωμα και οι συνέπειές του παρουσιάζονται σε ένα ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί στον ιρλανδικό τηλεοπτικό σταθμό TG4 στις 26 Νοεμβρίου. Με τίτλο Beo Faoin bhFód («Θάφτηκε Ζωντανός»), η ταινία έχει ήδη προβληθεί σε φεστιβάλ. Σκηνοθετημένη από τον Daire Collins, συνδυάζει συνεντεύξεις με την οικογένεια και τους φίλους του Μίνι με αρχειακό υλικό ενός γεγονότος που έκανε παγκόσμια αίσθηση.
Στο ντοκιμαντέρ, η κόρη του Μέρυ Μίνι λέει: «Ο πατέρας μου ήταν περήφανος άντρας από το Τίπεραρι. Ήταν ένας ακόμα Ιρλανδός – σήμερα τους αποκαλούν τους ξεχασμένους Ιρλανδούς – που δούλευαν εκεί με φτυάρι και τσάπα και έστελναν τα χρήματα στις οικογένειές τους. Τότε οι καιροί ήταν δύσκολοι.»
Για να σπάσει το ρεκόρ, ο Μίνι, 33 ετών τότε, συνεργάστηκε με τον Μάικλ «Μπάτι» Σάγκρου, καλλιτέχνη τσίρκου που έγινε δημόσιος και οργανωτής εκδηλώσεων στην ιρλανδική κοινότητα του Λονδίνου. Ο Σάγκρου διοργάνωσε ένα «κερί» σε παμπ, το Admiral Nelson, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Μίνι τοποθετήθηκε στο φέρετρο. Ένα φορτηγό μετέφερε το φέρετρο σε μια αυλή εργολάβου, του Μικ Κιν, που διέθεσε μέρος του χώρου για το κατόρθωμα. Μια παγίδα που άνοιγε σε κενό κάτω από το φέρετρο, ελαφρώς μεγαλύτερο από ένα κανονικό φέρετρο, χρησίμευε ως τουαλέτα.
«Περάσαμε μια υπέροχη νύχτα», είπε ο Μίνι από το τηλέφωνο που είχε συνδεθεί μέσα στο φέρετρό του, στη δεύτερη μέρα της ταφής. Δημιούργησε μια ρουτίνα: ξυπνούσε στις 7 π.μ., έκανε ασκήσεις που μπορούσαν να γίνουν μέσα στο φέρετρο, άλειφε το σώμα του με αλοιφή, έτρωγε, διάβαζε και μιλούσε με ανθρώπους στο τηλέφωνο.
Η γραμμή συνδεόταν με την παμπ Admiral Nelson, όπου ο Σάγκρου χρέωνε τους πελάτες για κάθε κλήση. Διάσημοι, όπως ο πυγμάχος Χένρι Κούπερ, μίλησαν με τον θαμμένο άντρα, αλλά το ενδιαφέρον μειώθηκε καθώς περνούσαν οι εβδομάδες – ο πόλεμος στο Βιετνάμ και η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ συγκέντρωναν περισσότερο την προσοχή του κόσμου . Παρ’ όλα αυτά, ο Σάγκρου συγκέντρωσε χορευτές, μουσικούς και δημοσιογράφους για αυτό που ονόμασε «ανάσταση» του Μίνι, μετά από 61 ημέρες, στις 22 Απριλίου.
Το φέρετρο ανασκάφτηκε και μεταφέρθηκε πάνω σε φορτηγό, περνώντας ανάμεσα σε επευφημούμενους θεατές, πίσω στην παμπ. Όταν ανοίχτηκε το καπάκι, ο Μίνι, με γυαλιά ηλίου και γενειάδα, χαμογέλασε. «Θα ήθελα να πάω για άλλες εκατό μέρες», είπε στους δημοσιογράφους. «Είμαι ενθουσιασμένος που έγινα πρωταθλητής του κόσμου.»
Η τύχη όμως δεν ήρθε – λέγεται ότι ο Σάγκρου εξαπάτησε το αστέρι του. Μια προτεινόμενη παγκόσμια περιοδεία και συμφωνία χορηγίας με τη Gillette ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν. «Σε κάθε τομέα της ζωής υπάρχουν άνθρωποι που σε χρησιμοποιούν σαν βρικόλακα», είπε η Μέρυ Μίνι, που ήταν τριών ετών όταν ο πατέρας της επέστρεψε στην Ιρλανδία. «Γύρισε πίσω χωρίς ούτε το τίμημα ενός μπουκαλιού γάλακτος στην τσέπη του.»
Η φήμη αποδείχτηκε πρόσκαιρη. Κανένας εκπρόσωπος του Guinness Book of Records δεν κατέγραψε το κατόρθωμα του Μίνι, και ένας αντίπαλος καλλιτέχνης ταφής, ο Τιμ Χέις, που πέρασε λιγότερο χρόνο υπόγεια σε κανονικό φέρετρο, αμφισβήτησε τα «πρωταθλητικά» του προσόντα. Αργότερα το 1968, μια πρώην καλόγρια, η Έμμα Σμιθ, θάφτηκε σε λούνα παρκ στο Σκέγκνες για 101 ημέρες.
Ο Μίνι βρήκε δουλειά στο δημοτικό συμβούλιο του Κορκ και πέθανε το 2003. «Μπορούσε να ζήσει μια κανονική ζωή, εργατική τάξη, απλή, αλλά ποθούσε αυτήν την εξαιρετική ζωή», είπε η Μέρυ Μίνι. «Σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ ένιωσε πως ‘Είμαι κάποιος’».
14°
