Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία. Θεατρική, υπόγεια και προκλητική. Σκέφτομαι ότι σε παλαιότερες εποχές, μισό ή έναν αιώνα πριν, τα θέατρα ανταγωνίζονταν το ένα το άλλο στη μεγαλοπρέπεια, στα βελούδινα καθίσματα και τις μεγάλες σκηνές. Μετά ήρθαν οι περιστρεφόμενες σκηνές, τα ειδικά εφέ, οι πολλαπλοί φωτισμοί. Τώρα βρισκόμουν σε ένα χώρο που δεν ήξερα αν τον λάτρευα ή τον μισούσα.
Το λονρέζικο θεατρικό γίγνεσθαι ξεπέρασε τον εαυτό του. Κάτω από το σταθμό του Waterloo, στα άδυτα των αδύτων, στα υπόγεια τούνελ του Λονδίνου παρακολούθησα το έργο με τίτλο ‘Scorched’ μαζί με τη μυρωδιά και τη διαπεραστική αίσθηση της υγρασίας, τον ήχο βρόχινων σταλαγματιών και το σούπερ χαμηλό φωτισμό (ίσα ίσα να βλέπεις που πατάς).
Η ιστορία: οικογενειακή, διαχρονική και πανανθρώπινη, με αιχμές ιστορικού, πολιτικού και ψυχολογικού χαρακτήρα. ‘Scorched’, δηλαδή καμένοι, καψαλισμένοι από τη λαίλαπα ενός εμφυλίου. Οι καμάρες και τα γήινα χρώματα στους τοίχους δημιουργούσαν την αίσθηση ότι βρισκόμασταν στη Μέση Ανατολή. Και στο βάθος βουναλάκια από άμμο. Γεωγραφική έρημος, ή μήπως και ψυχική;
Ο τόπος; Ίσως να μην έχει σημασία. Αλλά ας πούμε στο Λίβανο, όπου γεννιέται ένα παιδί από έναν μεγάλο έρωτα. Μετά θλίψη, απομόνωση, φιλία, αγώνας για αυτούς που πέθαναν και γι’αυτούς που αγωνίζονται να ζήσουν σε μια χώρα δίχως μίσος. Φυλακή και μέσα σε αυτήν ‘η γυναίκα που τραγουδά΄, η αγωνία και ο ανθρώπινος εξευτελισμός. Μετά η νέα γενιά στα πρόσωπα δυό δίδυμων αδερφιών, ενός αγοριού και ενός κοριτσιού, που- μέσα από τα γράμματα της πολύπαθης μητέρας τους και την εξερεύνηση του χαμένου τους αδερφού- ξετυλίγουν το κουβάρι του παρελθόντος, που είναι τραγικό - σαν σοφόκλεια αρχαία ελληνική τραγωδία. Αλλά δεν θέλω να σας αποκαλύψω την ανατροπή του έργου, σε περίπτωση που κάποτε το συναντήσετε.
Η αλήθεια είναι ότι ήταν που ήταν δραματική η κατάσταση, περνούσε και το τρένο από πάνω και νόμιζα ότι θα κοπεί εγκάρσια η γη και η ύπαρξή μου. Τελικά μ’αρέσε αυτό το «δύσκολο» περιβάλλον για θεατές, όπως και σκηνική λιτότητα, η σκηνοθετική εφευρετικότητα και η μεθοδευμένη ηθοποιία. Άλλωστε ο Κέβιν Σπέισι δεν θα μπορούσε να υπογράψει ως καλλιτεχνικός διευθυντής τίποτα λιγότερο του άριστου.
Κρατάω τη φράση που λέει η μητέρα των παιδιών και αγωνίστρια του εμφυλίου στο γράμμα της. ‘Κάθε λαός είναι υπεύθυνος για τους προδότες του και τους ήρωες του, για τους βασανιστές και τα θύματα. Αυτό μας κάνει υπεύθυνους αναμεταξύ μας’.
14°
