Mακροζωία: Γιατί οι λαοί της Νότιας Ευρώπης ζουν περισσότερο και πώς εξηγείται το ότι οι καλύτερες χώρες για να ζει κανείς είναι οι χειρότερες για να εργάζονται
Τις προβλέψεις για τη μακροζωία ανά χώρα το 2050 εξέδωσε το Institute for Health Metrics and Evaluation του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον πρόσφατα. Μεταξύ των 20 πρώτων χωρών που ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα βρίσκονται πλούσιες χώρες όπως η Ελβετία και η Σιγκαπούρη. Η Ανατολική Ασία εκπροσωπείται επίσης από τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία, μακροχρόνιους ηγέτες στη μακροζωία.
Αλλά και ένα γεωγραφικό σύμπλεγμα σχετικά φτωχότερων χωρών ευνοεί τη μεγαλύτερη διάρκεια ζωής: Η Ισπανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Πορτογαλία. (Τρία κοντινά μικροκράτη, ο Άγιος Μαρίνος, η Μάλτα και η Ανδόρα, βρίσκονται επίσης στην πρώτη 20άδα).
Ο γηραιότερος εν ζωή άνθρωπος είναι μια Ισπανίδα, η Μαρία Μπράνιας Μορέρα (117 ετών), η οποία διαδέχθηκε μια Γαλλίδα. Η υγεία και η μακροζωία συσχετίζονται χωρίς έκπληξη με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Γιατί η νότια Ευρώπη ξεπερνά τη συνήθη σχέση μεταξύ πλούτου και υγείας, καθιστώντας τη μέση διάρκεια ζωής στην Ισπανία (85,5 έτη το 2050) μεγαλύτερη από εκείνη του μέσου Δανού (83,5 έτη);
Γιατί οι λαοί της Νότιας Ευρώπης ζουν περισσότερο ενώ είναι πιο φτωχοί;
Πολλοί επισημαίνουν τη «μεσογειακή διατροφή» -ψάρια, δημητριακά ολικής αλέσεως, φρέσκα φρούτα, λαχανικά και ελαιόλαδο. Οι επικριτές, ωστόσο, επισημαίνουν ότι οι δίαιτες διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από την Πορτογαλία έως την Ελλάδα. Άλλωστε, οι ερευνητές διαπιστώνουν ότι οι σημερινοί μεσογειακοί δεν τηρούν την ομώνυμη διατροφή τους. Οι πλατείες στην Ισπανία είναι γεμάτες από ανθρώπους που τρώνε τηγανητά ψάρια και παστό ζαμπόν, που πλένονται με μπύρα σε ώρες που κάποιοι μπορεί να θεωρούν απρεπείς. Οι Ισπανοί πίνουν περισσότερο αλκοόλ και καπνίζουν ελαφρώς περισσότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ είναι από τους μεγαλύτερους χρήστες κοκαΐνης στην Ευρώπη.
Ο Dan Buettner, ο οποίος έχει γράψει αρκετά βιβλία για τις περιοχές όπου οι άνθρωποι ζουν πολύ, σημειώνει ότι για να καταλάβει κανείς γιατί οι άνθρωποι γερνούν πρέπει να κοιτάξει όχι τις σημερινές συνήθειες, αλλά εκείνες που υπήρχαν πριν από μισό αιώνα, όταν οι άνθρωποι έτρωγαν "αγροτικό φαγητό", στο οποίο κυριαρχούσαν τα δημητριακά, τα φασόλια και οι κόνδυλοι. Μια πρόσφατη μελέτη της "γαλάζιας ζώνης" (χαρακτηρισμός για τις περιοχές που διαθέτουν πολλούς εκατοντάρηδες) στη Σαρδηνία διαπίστωσε ότι η διατροφή περιελάμβανε "τροφές πείνας", όπως ψωμί από βελανίδια και πηλό και ένα τυρί φτιαγμένο από προνύμφες εντόμων. Το πιο αξιοσημείωτο προϊόν ψαριού ήταν οι αλατισμένες, αποξηραμένες ωοθήκες κέφαλου- οι βοσκοί της ενδοχώρας σπάνια έτρωγαν φρέσκο ψάρι. Οι δίαιτες σήμερα περιλαμβάνουν όλο και περισσότερο δυτικά επεξεργασμένα τρόφιμα, αλλά η "πολιτιστική αδράνεια" τις διατηρεί κάπως πιο υγιεινές, λέει ο κ. Buettner.
Αυτό το παρελθόν των βοσκών παραπέμπει σε έναν άλλο παράγοντα: τη μετακίνηση. Οι Ισπανοί είναι πρώτοι στη δυτική Ευρώπη σε βήματα ανά ημέρα με 5.936, σύμφωνα με μελέτη του 2017. (Η Ιταλία, η Γαλλία και η Πορτογαλία είναι λιγότερο εντυπωσιακές.) Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι χώρες με "ανισότητα δραστηριότητας" - λίγοι επιδειξιομανείς περιπατητές αλλά πολλοί καναπέδες, όπως στην Αμερική και τη Σαουδική Αραβία - είχαν τα υψηλότερα ποσοστά παχυσαρκίας. Εκείνες όπου όλοι κινούνται σε λογικό βαθμό, όπως στην Ισπανία, είχαν χαμηλά. Αυτό προφανώς μείωσε τη θνησιμότητα από ασθένειες που σχετίζονται με την παχυσαρκία.
Γιατί οι Ισπανοί μετακινούνται τόσο πολύ; Οι ισπανικές πόλεις, ακόμη και τα μικροσκοπικά pueblos, είναι πυκνοκατοικημένες- βγαίνοντας από τα όρια της πόλης, βρίσκεστε συχνά σε άδειες εξοχές. Ούτε η κουλτούρα ούτε οι κανονισμοί ευνοούν την εξάπλωση των προαστίων, οπότε ακόμη και με άφθονη γη, οι Ισπανοί ζουν ο ένας πάνω στον άλλο. Το Παρίσι και άλλα μέρη που στοχεύουν στη δημιουργία "πόλεων των 15 λεπτών", όπου τα περισσότερα απαραίτητα βρίσκονται σε κοντινή απόσταση με τα πόδια, θα μπορούσαν να μάθουν πολλά από την Ισπανία. Η ίδια μελέτη που εξέτασε την "ανισότητα δραστηριότητας" εξέτασε την αστική Αμερική, διαπιστώνοντας ότι οι πυκνές πόλεις όπως η Νέα Υόρκη και η Βοστώνη είχαν μεγαλύτερα (και πιο ομοιόμορφα κατανεμημένα) επίπεδα δραστηριότητας από τα εκτεταμένα μέρη όπως η Ατλάντα και το Φοίνιξ.
Αλλά δίνοντας έμφαση στη διατροφή και την άσκηση χάνεται ένα κομμάτι του παζλ. Η περιπατητικότητα της Ισπανίας είναι επίσης καλή για την κοινωνική ζωή. Οι πόλεις είναι χτισμένες γύρω από πλατείες όπου φίλοι, συγγενείς και συνάδελφοι κάθονται, τρώνε, πίνουν και συζητούν. Αυτό αποδεικνύεται ότι σας κάνει καλό ακόμα και αν πίνετε βερμούτ και τρώτε πατατάκια το μεσημέρι. Πλήθος ερευνών δείχνουν ότι η κοινωνική επαφή είναι ζωτικής σημασίας για τη σωματική και ψυχολογική ευεξία.
Οι λαοί που ζουν για τη στιγμή, την οικογένεια και τους φίλους τους
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Gallup, μιας εταιρείας δημοσκοπήσεων, και της Meta, μιας εταιρείας μέσων κοινωνικής δικτύωσης, το 76% των Ισπανών δηλώνει ότι αισθάνεται πολύ κοινωνικά υποστηριζόμενο. Αυτό είναι πάνω από τον μέσο όρο, αν και όχι στην κορυφή του πίνακα. Ο Jon Clifton, επικεφαλής της Gallup, λέει ότι η έρευνα της εταιρείας του δείχνει ότι οι Ισπανοί είναι αρκετά δυσαρεστημένοι και αποσυνδεδεμένοι στην εργασία τους. Ο ίδιος σχολιάζει ότι ένας τίτλος της εφημερίδας El País το έγραψε λίγο πολύ σωστά: Η Ισπανία είναι«η καλύτερη χώρα για να ζει κανείς και η χειρότερη για να εργάζεται».
Αλλά η εργασία δεν είναι το παν. Οι Ισπανοί είναι τέταρτοι στον κόσμο όταν ερωτώνται αν είδαν φίλους ή συγγενείς που ζουν κοντά τους ή μαζί τους την τελευταία εβδομάδα (η Ελλάδα ήταν δεύτερη). Αυτό μπορεί να είναι η απροσδόκητη θετική πλευρά του γεγονότος ότι πολλοί νέοι νοτιοευρωπαίοι δεν μπορούν να βρουν αρκετά καλές δουλειές για να αντέξουν οικονομικά να μετακομίσουν από τα σπίτια των γονιών τους. Οι οικογενειακοί δεσμοί παραμένουν σφιχτοί, ακόμη και σε δύσκολες εποχές όπως η οικονομική κρίση και η πανδημία.
Οι χώρες της Νότιας Ευρώπης δεν σημειώνουν την υψηλότερη βαθμολογία στην ευτυχία - αυτόν τον τίτλο κατέχουν εδώ και καιρό η Δανία και η Φινλανδία. Αλλά οι αξιολογήσεις της ευτυχίας σταθμίζουν περισσότερο τη μακροπρόθεσμη ικανοποίηση από τη ζωή παρά το βραχυπρόθεσμο χαμόγελο και το γέλιο. Αυτού του είδους τα χαρούμενα συναισθήματα αναφέρονται συχνότερα από τους Λατινοαμερικανούς. Και, μεταφορικά και φυσικά, μια γραμμή που θα τραβούσε από το Ελσίνκι στο Μπουένος Άιρες θα περνούσε μέσα από την Ισπανία. Η χώρα αυτή έχει ευρωπαϊκά επίπεδα πλούτου (ο καλύτερος προγνωστικός παράγοντας της ευτυχίας) και υγειονομικής περίθαλψης (που κρατά τους ανθρώπους ζωντανούς), ενώ μοιράζεται επίσης πολιτιστικά χαρακτηριστικά με τους Λατινοαμερικάνους: ζουν για τη στιγμή και εκτιμούν τις φιλίες και τις οικογένειες.
13°
