Αλεπού: Τι «μαρτυράει» η ανάλυση σκελετικών υπολειμμάτων ηλικίας 1.500 ετών στην Παταγονία για τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου
Σε έναν αρχαίο τάφο στη σημερινή βορειοδυτική Αργεντινή, ένας άνθρωπος θάφτηκε μαζί με έναν σκύλο, αλλά αυτός ο ζωικός φίλος δεν ήταν σκύλος, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Η ταφή περιείχε τον σκελετό ενός είδους κυνόδοντα που μπορεί κάποτε να ανταγωνιζόταν τα σκυλιά για την ανθρώπινη αγάπη: μιας αλεπούς.
Οι άνθρωποι και οι σκύλοι έχουν μακρά ιστορία. Η σχέση μεταξύ των δύο ειδών έχει ηλικία δεκάδων χιλιάδων ετών. Ωστόσο, μια νέα ανάλυση στοιχείων από μια ταφή στην Παταγονία που χρονολογείται πριν από περίπου 1.500 χρόνια υποδηλώνει μια παρόμοια στενή σχέση μεταξύ ενός κυνηγού-τροφοσυλλέκτη στη νότια Νότια Αμερική και του μεγάλου εξαφανισμένου είδους αλεπούς «Dusicyon avus».
Η αλεπού «Dusicyon avus»
Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν αρχικά τον σχεδόν πλήρη σκελετό του D. avus θαμμένο μαζί με έναν άνθρωπο στην Cañada Seca, μια τοποθεσία στη βόρεια Παταγονία, το 1991. Δεν υπήρχαν σημάδια κοπής στα οστά, άρα η αλεπού δεν είχε φαγωθεί, δήλωσε η δρ Ophélie Lebrasseur, ερευνήτρια του Wellcome Trust Palaeogenomics and Bio-Archaeology Research Network στη Σχολή Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η εις βάθος ανάλυση του αρχαίου DNA και η ραδιοχρονολόγηση επιβεβαίωσαν το είδος και την ηλικία της αλεπούς, ενώ η εξέταση του κολλαγόνου στα λείψανα της αλεπούς αποκάλυψε ότι έτρωγε την ίδια τροφή που έτρωγε και αυτή η ομάδα ανθρώπων. Μαζί με την τοποθέτηση του σκελετού στον τάφο, η διατροφή του ζώου υποδηλώνει ότι η αλεπού ήταν εξημερωμένη και μπορεί να κρατούνταν ως κατοικίδιο, ανέφεραν οι επιστήμονες την Τετάρτη στο περιοδικό Royal Society Open Science.
Τι αποκαλύπτεται για τον «καλύτερο φίλο του ανθρώπου»
Η ανάλυση έριξε επίσης φως στο τι οδήγησε τις αλεπούδες στην εξαφάνιση - ή μάλλον, τι δεν τις οδήγησε. Μια υπόθεση πρότεινε ότι οι αλεπούδες διασταυρώθηκαν με σκύλους που εισήγαγαν οι Ευρωπαίοι άποικοι στη Νότια Αμερική και ότι η διασταύρωση αυτή προκάλεσε τελικά την εξαφάνιση της γενεαλογίας των αλεπούδων. Αλλά το DNA της αλεπούς έλεγε μια διαφορετική ιστορία, ανέφεραν οι συγγραφείς της μελέτης.
«Με βάση αυτά που μπορέσαμε να ανακτήσουμε και την τεχνική που αναπτύξαμε στην Οξφόρδη πριν από μερικά χρόνια, μπορέσαμε να υποδείξουμε ότι ο υβριδισμός μεταξύ των οικόσιτων σκύλων και του Dusicyon avus δεν θα μπορούσε να παράγει γόνιμους απογόνους», δήλωσε η Lebrasseur.
Ωστόσο, εξακολουθεί να είναι πιθανό ότι οι σκύλοι δεν ήταν εντελώς αθώοι στην παρακμή των αλεπούδων. Με παρόμοια δίαιτα με την D. avus, οι σκύλοι μπορεί να συνέβαλαν στην ταχύτερη εξαφάνιση των αλεπούδων, καθώς τις ξεπέρασαν σε ανταγωνισμό. Τα σκυλιά θα μπορούσαν επίσης να μεταφέρουν και να μεταδίδουν ασθένειες που αρρώστησαν τις αλεπούδες, πρόσθεσε η Lebrasseur.
7°
