«Εκείνος ο επίμονος αστυνομικός στη διασταύρωση Φάλτον και Μπρόντγουεϊ μάλλον μου έσωσε τη ζωή. Δεν είχε περάσει ένα λεπτό από την κατάρρευση του νότιου Πύργου του Κέντρου Παγκόσμιου Εμπορίου εκείνο το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001. Απέχω το πολύ ένα τετράγωνο από το σημείο Μηδέν και κουνώ πέρα δώθε τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα. Εκείνος ο τόσο επίμονος αστυνομικός με κοιτά στα μάτια και μου φωνάζει: 'Δεν είναι ασφαλές, δεν είναι ασφαλές'».
«Και τότε η κόλαση ήρθε στη Νέα Υόρκη». Η Σούζαν Πλάνκετ, φωτογράφος του Associated Press, διηγείται στον βρετανικό Observer όλα όσα έζησε πριν από 15 χρόνια σε εκείνη την επίθεση που βύθισε στο πένθος χιλιάδες οικογένειες Αμερικανών και άλλαξε τις ισορροπίες στη διεθνή πολιτική σκηνή για πάντα. Μία από τις φωτογραφίες της ήταν από τις πιο χαρακτηριστικές του πανικού, του φόβου και του τρόμου που απλώθηκε εκείνη την ημέρα στο Μανχάταν.
«Ο Πύργος πέφτει. Ένα σύννεφο σκόνης και καπνού έχει καλύψει τον ουρανό της Νέας Υόρκης. Η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και αρχίζω να τρέχω κατά μήκος της οδού Μπρόντγουεϊ σαν να κυνηγώ τα συντρίμμια του Πύργου».
Στα 20 μέτρα, σταματώ απότομα και σκέφτομαι: 'Ανάθεμα! Πρέπει να βγάλω μια φωτογραφία'. Γυρίζω πίσω, αρπάζω μία από τις Nikon μου και παίρνω θέση βολής, ενώ δεξιά και αριστερά κόσμος τρέχει πανικόβλητος. Πυροβολώ με τη φωτογραφική μηχανή μου 13 φορές και μία από αυτές με έκανε διάσημη».
«Τρέχω κι άλλο συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορώ να ξεφύγω από το σύννεφο σκόνης. Τα συντρίμμια και η σκόνη κρύβουν το φως το ήλιου. Σκέφτομαι: 'Αυτό είναι. Θα πεθάνω'. Μπαίνω σε κατάσταση αυτοσυντήρησης και σκέφτομαι ότι είμαι φωτορεπόρτερ και πρέπει να στείλω τις φωτογραφίες στο πρακτορείο».
«Εισβάλλω στα γραφεία ενός κτιρίου, όπου άλλοι σαν κι εμένα είχαν βρει καταφύγιο. Οι φωνές και ο πανικός των ανθρώπων με τρομάζουν. Φοράω τη ζακέτα μου σαν μάσκα και ξαναβγαίνω έξω στο δρόμο. Παίρνω τηλέφωνο τον μπαμπά μου και του αφήνω ένα ηχητικό μήνυμα. Μου είπε ότι άκουγε γα εβδομάδες ξανά και ξανά αυτό το μήνυμα».
«Έχουν ήδη περάσει 25 λεπτά από την κατάρρευση του Πύργου. Μπήκα σε ένα μικρό μαγαζί για να γλιτώσω. Μαζί με άλλους 15 ανθρώπους. Κανείς μας δεν γνώριζε ότι είχε ήδη χτυπηθεί και ο βόρειος Πύργος. Εκεί στο μαγαζί κατάφερα να βγάλω το λάπτοπ μου και προσπάθησα να στείλω τις φωτογραφίες στο πρακτορείο. Το 2001 δεν υπήρχε iPhone, wi-fi, 3G και 4G. Στο γραφείο στο Κέντρο Ροκφέλερ οι συντάκτες μου λαμβάνουν τις φωτογραφίες. Είναι η πρώτη επιβεβαίωση ότι είμαι καλά, ζωντανή».
«Αργότερα το ίδιο βράδυ έχει επιστρέψει στο σπίτι μου στο Μανχάταν. Η φωτογραφία μου κάνει το γύρο του κόσμου. Συνάδελφοι με επαινούν για τον επαγγελματισμό που επέδειξα αντί να το βάλω στα πόδια. Αισθάνομαι μουδιασμένη και τότε ξεσπάω σε ένα ανεξέλεγκτο κλάμα».
«Χρόνια μετά πίστευα ότι αυτή η φωτογραφία δεν είχε κάτι από την προσωπική μου ματιά. Ήταν σαν να είχα βγάλει έναν καθρέφτη που αντανακλούσε τον τρόμο. Δεν είναι αλήθεια. Η ζωή μου άλλαξε εξαιτίας αυτής της φωτογραφίας. Οι πόρτες για μια καριέρα άνοιξαν. Ξαφνικά μου έδιναν αποστολές στο Αφγανιστάν, στην Ινδονησία και σε όλο τον κόσμο».
«Έχω κρατήσει επικοινωνία με δύο άτομα της φωτογραφίας. Δεθήκαμε γιατί ζήσαμε την ίδια στιγμή. Σήμερα σε αυτή τη φωτογραφία βλέπω τον εαυτό μου πριν από 15 χρόνια. Μια νεαρή φωτογράφος μέσα σε ένα σκηνικό απόλυτης καταστροφής. Μια φωτογράφος που έπιασε το 1/200 του χάους που επακολούθησε».
16°
