Είναι αδύνατον να περάσει κανείς ακόμη και δυο ημέρες στη Βαρκελώνη και να μη ζήσει με κάποιο τρόπο την αντιπαλότητα ανάμεσα στην Ισπανία και την Καταλονία.
Είναι αδύνατον να περάσει κανείς ακόμη και δυο ημέρες στη Βαρκελώνη και να μη ζήσει με κάποιο τρόπο την αντιπαλότητα ανάμεσα στην Ισπανία και την Καταλονία, τη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη, τηΡεάλ και την Μπάρτσα, τα ισπανικά και τα καταλανικά.
Ένα ζήτημα πολύπλευρο, πολύπλοκο και πάντα επίκαιρο. Είναι το κλασικό θέμα συζήτησης στις μεικτές παρέες ξένων και ντόπιων.
Οι περισσότεροι ερχόμαστε πιστεύοντας ότι φτάνουμε σε μια από τις πιο ζωντανές πόλεις της Ισπανίας χωρίς να έχουμε ιδέα για τις δεκαεπτά αυτόνομες τοπικές κυβερνήσεις ή τις πέντε επίσημες γλώσσες και το τι σήμαινε η μακρόχρονη δικτατορία του Φράνκο για όλα αυτά.
Όπως πάντα υπάρχουν εκφραστές των άκρων και από τις δυο πλευρές που επιθυμούν είτε την πλήρη ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλιστή "κατακτητή", με αποκορύφωμα τον αιμοβόρο ΕΤΑ στη χώρα των βάσκων, είτε την πλήρη υποταγή του αντιδραστικού "αντίπαλου" όπως οι νεοφασιστες των φαλανχίστας.
Στην περίπτωση της Καταλονίας παραξενεύτηκα ιδιαίτερα όταν για πρώτη φορά συνάντησα τον όρο "εθνικιστής" να χρησιμοποιείται ευρέως και μάλιστα με θετική χροιά.
Το πως καταφέρνουν να συνδυάζουν εθνικισμό, πατριωτισμό και προοδευτική αριστερά στο ίδιο πολιτικό κοκτέιλ παραμένει για μένα ένα ανεξήγητο μυστήριο.Παρατηρώντας αυτές τις λεπτές ισορροπίες όμως καταλαβαίνει κανείς πως αυτή η επίμονη τους στάση, με κύριο άξονα το γλωσσικό ζήτημα, κατάφερε να διασώσει τα καταλανικά μετά από χρόνια καταπίεσης και πολιτιστικού διωγμού. Σε αντίθεση για παράδειγμα με τουςΙρλανδούς, οι Καταλανοί κατάφεραν να ενεργοποιήσουν και να επαναφέρουν το κυριότερο πολιτιστικό χαρακτηριστικό ενός λαού, τη γλώσσα του.
Κάθε εμμονή βέβαια γεννά και τραγελαφικές καταστάσεις όπως τα συνθήματα στους τοίχους που απαιτούν μεταφρασμένες διαφημίσεις αλλά και μεταγλωττισμένες ταινίες στα καταλανικά. Δεν τους φτάνουν δηλαδή τα παραμύθια του καταναλωτισμού και τα άθλια ντομπλαρισμένα ισπανικά τα θέλουν και στα καταλανικά!
Είναι όμως να τους ζηλεύει κανείς γιατί κατάφεραν την επαναστατική αδράνεια της μεταπολίτευσης να την ενισχύσουν και να την μεταγγίσουν σε μια σύγχρονη παραδοσιακή κουλτούρα. Τα λαϊκά πανηγύρια της κάθε γειτονιάς, οι κυριακάτικοιχοροί μπροστά στον καθεδρικό και τα μοναδικά καστελς έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην αστική ζωή. Δεν είναι κάτι το οπισθοδρομικό ή το περιθωριακό, δεν είναι καν κάτι το περιστασιακό Συμβαίνει πάντα και παντού γύρω σου.
