Πρώτη αντίδραση όταν είδα τις ουρές ήταν το σήκωμα το φρυδιού και η απαξίωση! Έχω τύχει ουρές στη ζωή μου σε θεάματα ή μουσεία, αλλά ουρές μπροστά σε Louis Vuitton, σε Hermes και Gucci δεν μου ξαναέτυχε. Μπορεί να μην φαίνεται στο βίντεο, αλλά μπροστά στην είσοδο κάθε καταστήματος υπήρχε πορτιέρης που ανά δέκα λεπτά επέτρεπε την είσοδο σε μια ομάδα κινέζων και γιαπωνέζων πελατών. Έμπαιναν (και το κυριότερο) έβγαιναν μετά με τρεις –τρεις τις σακούλες. Αυτό δεν το βλέπαμε σε όλα τα Mall, ωστόσο όλα τα καταστήματα των μεγάλων Οίκων (πρέπει να είναι περισσότερα από 30 καταστήματα κάθε γνωστής ευρωπαϊκής φίρμας διάσπαρτα στην πόλη, είδαμε και 8 Folli Follie από τα 18), είχαν κάθε μέρα κόσμο!
Το Χονγκ Κονγκ είναι ένα τεράστιο Mall —ας πούμε τη διαδρομή Ακρόπολη-Ομόνοια μπορείς να τη διασχίσεις περπατώντας από ουρανοξύστη σε ουρανοξύστη, που συνδέονται μεταξύ τους με γέφυρες πάνω από τους δρόμους, μπαίνοντας από (παγωμένο, λόγω ψύξης) Μall σε Μall. Από την υστερία του καταναλωτισμού δεν μπορεί παρά να πάθεις πολιτισμικό (και υπαρξιακό) σοκ. Επιστρέφοντας όμως στην Αθήνα και βλέποντας όλα αυτά τα κλειστά καταστήματα αρχίζεις να σκέφτεσαι αν πρέπει να αναθεωρήσεις την πρώτη αντίδραση. Αν πρέπει να επιτρέψεις ένα είδος νοσταλγίας καταπιέζοντας εκείνη τη φωνή που λέει: αυτή η καταναλωτική λατρεία δεν μας έφερε στην κατάσταση που φτάσαμε; Μόνο που το Χονγκ Κονγκ έχει δημιουργηθεί για να καταφθάνουν εδώ απ’ όλη την Ασία για ψώνια, και θα φανώ μεμψίμοιρος αν μεταφέρω μόνο την εικόνα της… ουράς.
Όλα τα καταστήματα, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα, είχαν κόσμο και υπήρχε κίνηση – το χρήμα άλλαζε συνεχώς χέρια. Οι συγκοινωνίες είναι φθηνές (περίπου €0,30 – 0,85 το εισιτήριο του μετρό, με το ακριβότερο όταν περνούσες με το μετρό από το νησί Hong Kong στο στεριανό Kowllon /€3,5 με λεωφορείο η διαδρομή σχεδόν μιας ώρας από το αεροδρόμιο), είδη πρώτης ανάγκης (νερό/1,5lt €0,50, πρωινό από φούρνο/ €0,30 κρουασάν, κ.λπ.), όπως επίσης έβρισκες φθηνά εστιατόρια (κυρίως κινέζικα) ή μπαρ – για να μη μιλήσουμε για τις τιμές happy hours των ευρωπαϊκών! Επιπλέον βρίσκεις και φθηνά πράγματα (δεν μιλάω για μαϊμούδες). Ωράριο; 10.00 (ή 12.00) με 22.00, κάθε μέρα!
Σίγουρα το ημερομίσθιο είναι πολύ μικρό, το καταλαβαίνεις από τον αριθμό υπαλλήλων που δουλεύουν σε κάθε κατάστημα/ εστιατόριο κ.λπ. — ένας υπάλληλος μεσαίας κατηγορίας εστιατορίου μας είπε πως παίρνει € 18 την ημέρα, αλλά δεν ρωτήσαμε για ασφαλίσεις, ιατροφαρμακευτικά κ.λπ.. (Στην Κίνα ο αριθμός των υπαλλήλων σχεδόν διπλασιάζεται, γιατί μην ξεχνάμε πως το Χονγκ Κονγκ ως το 2047 τελεί υπό το καθεστώς «ένα κράτος δύο συστήματα» με την Κίνα να το αντιπροσωπεύει μόνο διπλωματικά και στρατιωτικά, και στα οικονομικά είναι πιο αυτόνομο. Μια οικονομική ανάλυση όμως, σε εφημερίδα του Χ.Κ. άφηνε να εννοηθεί πως η Κίνα παίζει με τα 2 νομίσματα, όπου χρησιμοποιεί το γουάν για εσωτερική κατανάλωση και το δολάριο του Χ.Κ. για εξωτερική).
