Οι ελληνικές ομάδες αποκλείστηκαν επειδή ήταν χειρότερες. Και ένας από τους λόγους που ήταν χειρότερες ήταν το ότι, παρά την πληθώρα ξένων παικτών, παραμένουν ομάδες ελληνικές
Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός πήγαν στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων με το μυαλό τους στον «ελληνικό τελικό». Όμως κάτι δεν είχαν υπολογίσει
Όσοι παρακολουθούν αυτά που γράφω και κυρίως αυτά που λέω θα ξέρουν ότι το μπάσκετ δεν είναι το αγαπημένο μου σπορ και πιθανόν να απορούν που ασχολούμαι. Όμως το θέμα μου στην πραγματικότητα δεν είναι το μπάσκετ αλλά η πανηγυρτζίδικη επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα πάντα η Ελλαδάρα μας και ο αθλητισμός είναι πιθανότατα ο καλύτερος τρόπος καταγραφής των εθνικών κουσουριών και προτερημάτων.
Για αρχή να πω το προφανές: όταν μια ομάδα αποκλείεται, συνήθως το παθαίνει επειδή είναι χειρότερη από αυτή που την απέκλεισε. Φυσικά μπορεί να υπάρξει και εύνοια της διαιτησίας αλλά τις περισσότερες φορές ο νικητής είναι απλώς καλύτερος. Στο φάιναλ φορ του Αμπού του Ντάμπι οι ελληνικές ομάδες αποκλείστηκαν επειδή ήταν χειρότερες. Και ένας από τους λόγους που ήταν χειρότερες ήταν το ότι, παρά την πληθώρα ξένων παικτών, παραμένουν ομάδες ελληνικές. Και ως ελληνικές δεν μπορεί παρά να παρασύρονται από την πανηγυριώτικη διάθεση που σκεπάζει σχεδόν τα πάντα στη χώρα.
Έτσι, οι δύο ελληνικές ομάδες πήγαν στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων με το μυαλό τους να είναι στον «ελληνικό τελικό». Γι’ αυτόν έγραφαν για μέρες οι εφημερίδες, γι’ αυτόν μιλούσαν οι δημοσιογράφοι, με το μυαλό σε αυτόν προγραμμάτιζαν το Σαββατοκύριακο 24-25/05 πολλοί συμπολίτες. Οι ημιτελικοί και οι αντίπαλοι στους ημιτελικούς ήταν μια διαδικαστική λεπτομέρεια, την οποία οι γίγαντες από την Ελλάδα θα ξεπέρναγαν και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα έβγαζαν από τη μέση τους νάνους που στέκονταν ανάμεσα σε αυτούς και τον «ελληνικό τελικό».
Φυσικά, όπως στην πραγματική ζωή έτσι και στον αθλητισμό, όταν ανεβαίνεις μια σκάλα και δεν δώσεις σημασία σε ένα σκαλοπάτι επειδή το μυαλό σου είναι μόνο στο πιο ψηλό, το πιθανότερο είναι να σκοντάψεις και όχι μόνο να χάσεις την κορυφή αλλά να τσακιστείς κιόλας. Ο πιθανός -όποιος κι αν είσαι- αποκλεισμός σε έναν ημιτελικό είναι πάντα οδυνηρός. Αλλά γίνεται πολύ οδυνηρότερος (και πιθανότερος) όταν τον έχεις βγάλει ως πιθανότητα από το μυαλό σου και όταν κατεβαίνεις να τον παίξεις με το μυαλό σου στο πώς θα αντιμετωπίσεις τον αιώνιο αντίπαλό σου στον τελικό.
Όλα αυτά θα ήταν εντελώς ασήμαντα αν δεν καθρέφτιζαν τον τρόπο με τον οποίο ζει και αναπνέει μια χώρα στην οποία λέξεις όπως μεθοδικότητα, σύστημα, σεμνότητα, μέτρο, ψυχραιμία, οργάνωση, σχέδιο αντιμετωπίζονται ως κατάρες και αντικαθίστανται από το βολικά απροσδιόριστο «φιλότιμο». Και μπράβο μας.
8°
