Πάει ο Δαλούκας, πάει και ο Κουκουλάκης. Το γράφω και ένα δάκρυ καυτό κυλάει στις μαγουλογραμμές του προσώπου μου. Μέχρι το τέλος της φετινής σεζόν δεν θα ακούσουμε ξανά το κελαρυστό τους σφύριγμα στο δάσος της Σούπερ Λίγκας. Σε κάποιους θα λείψει, σε άλλους πάλι όχι. Ελπίζω να μη φτάσουμε στο σημείο να προχωρήσουμε σε ακτιβιστικές ενέργειες για την προστασία των σπάνιων ειδών Δαλούκα-Δαλούκα και Κουκουλάκη-Κουκουλάκη. Βέβαια, κακά τα ψέματα, όπως είναι αδύνατον να φτιάξεις γεμιστά χωρίς ρύζι έτσι είναι απίθανο να τελειώσει ελληνικό πρωτάθλημα χωρίς αμαρτωλές σφυρίχτρες. Ή, αν θέλετε, χωρίς αμαρτωλά σφυρίγματα. Με τη συχνότητα, όμως, των καρατομήσεων στο χώρο της διαιτησίας κινδυνεύουμε στο τέλος να σφυρίζουν τα ματς τρένα ή χύτρες ταχύτητας. Ο κάθε πικραμένος θα παίρνει τηλέφωνο στην ΕΠΟ, θα λέει παρακαλώ συνδέστε με αμέσως με τον κύριο Πιλάβιο, είμαι ο πρόεδρος τάδε και θα ακολουθήσουν τα παραπονεμένα λόγια που έχουν τα τραγούδια μας, γιατί το άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας. Από τη στιγμή που το τηλέφωνο του προέδρου το έχουν όλοι και ο πρόεδρος απαντά, αλλά κυρίως ανταποκρίνεται, 18 ομάδες να παραπονεθούν για κάθε διαιτητή χωριστά, άνθρωπος δεν θα μείνει στο μαγαζί. Εκτός κι αν ο Σοφοκλής Πιλάβιος το σκεφτεί έξυπνα και κάνει ό,τι και στις ταβέρνες. Τοποθετήσει στην είσοδο της ΕΠΟ, μπαίνοντας αριστερά, ένα κυτίο παραπόνων όπου θα ρίχνουν από την κάθε ομάδα το ραβασάκι με τις πίκρες τους.
Έμπλεξε η ΕΠΟ και τώρα είναι δύσκολο να ξεμπλέξει. Αλλα αφού θέλουμε να γίνουμε Ευρώπη ντε και καλά και το αναφέρουμε κάθε λίγο και λιγάκι με το μάτι μας να αστράφτει από αισιοδοξία, γιατί δεν υιοθετούμε τις πρακτικές των Ευρωπαίων εταίρων στον τομέα της διαιτησίας; Οι κύριοι με τα γκρίζα, οι διαιτητές στην Ελλάδα, είναι περίπου πέντε χιλιάδες. Ζωή να ’χουν και να πληθαίνουν. Σε λίγο να μπαίνουν στο επάγγελμα και μαθητές από τις πανελλήνιες. Γιατί δεν προχωράνε λοιπόν σε εκλογές; Σαν σωματείο να επιλέγουν οι ίδιοι τους πιο ικανούς; Είναι αδύνατον να μη γνωρίζουν τους καταλληλότερους στο συνάφι τους. Ποιοι είναι οι πιο καθαροί, οι πιο διάφανοι, οι πιο τίμιοι. Τη δουλειά αυτή υποτίθεται ότι την κάνουν τώρα οι παράγοντες, οι οποίοι παρεμβαίνουν τηλεφωνικά και προσπαθούν να κάνουν κουμάντο. Από τη στιγμή που τους παραχωρούν και οι ίδιοι αυτό το δικαίωμα, τότε δύσκολα μπορεί να αλλάξει κάτι. Στην Ευρώπη αποφασίζουν οι ίδιοι οι διαιτητές με εκλογές για τον κλάδο τους. Οι ίδιοι εκλέγουν τον επικεφαλής της διαιτησίας, δηλαδή το δικό μας επικεφαλής της ΚΕΔ. Εδώ συμβαίνει ό,τι συνέβαινε μέχρι πρότινος (λέμε, τώρα) και στην ΕΡΤ, που η κάθε κυβέρνηση διόριζε το δικό της πρόεδρο. Για τους τρεις διαιτητές επικεφαλής της ΚΕΔ αποφασίζει και διορίζει το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΠΟ. Οι υπόλοιποι, οι απέξω, χαμογελούν πονηρά ή κουνάνε το κεφάλι τους με νόημα. Αλλά το «κακό» έχει γίνει. Στην Ευρώπη, αντίθετα, θεωρούν ότι από τη στιγμή που επιλέγουν οι ίδιοι οι ρέφερι ποιοι θα τους εκπροσωπούν στα γήπεδα, η κατάρτιση των πινάκων γίνεται με τον πλέον αξιοκρατικό τρόπο.
Σε εμάς το πανηγύρι και το αλισβερίσι δεν έχουν τέλος. Διαλέγουν διαιτητές από κάθε ποδοσφαιρική ένωση κάθε νομού και περιφέρειας της χώρας, ανάλογα με το ποιοι ήταν υποψήφιοι στις εκλογές της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει συναλλαγή. Ακόμη και αν μερικοί δεν έχουν σκοπό να το κάνουν, δεν μπορούν και να το αποδείξουν. Αν, παραδείγματος χάρη, υπήρχαν πέντε πολύ καλοί διαιτητές από το σύνδεσμο Μυτιλήνης που να ξέρουν και από καλό λάδι, γιατί να μη διαιτητεύουν και οι πέντε και να σφυρίζουν τρεις από την Αθήνα που να μην είναι το ίδιο ικανοί; Στο φινάλε, αυτό σημαίνει να είναι εν τοις πράγμασι ανεξάρτητη η ελληνική διαιτησία. Ανεξάρτητη και λογοδοσμένη δεν γίνεται. Μόνο με την αυτοδιοίκηση θα αυτονομηθούν πραγματικά τα μαγαζιά.
Η Σούπερ Λίγκα να κοιτάξει το πρωτάθλημα και την εύρυθμη λειτουργία των ποδοσφαιρικών εταιρειών που τη συγκροτούν. Τομέας της, και το ακανθώδες ζήτημα των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Η ΕΠΟ να κοιτάξει το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα σε όλες τις κατηγορίες. Και τέλος η ΚΕΔ τα του οίκου της. Το πώς δηλαδή η ελληνική διαιτησία θα αναβαθμιστεί, θα αποκτήσει κύρος και θα λειτουργεί αυτόνομα. Σε κάθε άλλη περίπτωση τα πράγματα μπερδεύονται. Προς αυτή την κατεύθυνση και η δήλωση του προέδρου του Λεβαδειακού –πρότυπό μου στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου– Γιώργου Κομπότη μετά την κατηγορία για απόπειρα δωροδοκίας του τερματοφύλακα των Τρικάλων: «Παραήταν ερασιτεχνικό αυτό που έγινε για να ήταν δική μου δουλειά». Καλά λέει. Σιγά μην πήγαινε να τα στάξει στον αντίπαλο τερματολόγο, να το μάθει ο δικός του που τον έχει στην ομάδα απλήρωτο, στο περίμενε, και έχουμε παράπονα και γκρίνιες. Δωροδοκία που αποκαλύπτεται αποκλείεται να την έκανε ο Κομπότης. Για όσες δεν έχουν αποκαλυφθεί, το συζητάμε…
7°
