Ο Βαγγέλης Περρής γράφει για τον Γιώργο Πρίντεζη, τον φόργουορντ του Ολυμπιακού που κατάφερε να γίνε μέλος της καλύτερης δεκάδας της Euroleague για το 2011-2020.
Είναι 13 Μαΐου 2012. Στο κατάμεστο Σινάν Ερντέμ της Κωσταντινούπολης, η ΤΣΣΚΑ κάνει περίπατο. Τελικός της Euroleague και ο πίνακας δείχνει ότι Ολυμπιακος έχει πετύχει 34 πόντους και η ΤΣΣΚΑ 53. «Είκοσι πόντοι δεν καλύπτονται μέσα σε ένα δεκάλεπτο» λένε οι επαίοντες των τελικών και επικαλούνται στατιστικά στοιχεία τα οποία τους επιβεβαιώνουν.
Σε εκείνο το σημείο η λογική αποχωρεί και εμφανίζεται η τρέλα. Ο Ολυμπιακός κάνει το αδιανόητο σερί 14– 0, πλησιάζει, βρίσκεται μόλις ένα πόντο πίσω και λείπουν 9,7’’. Οι Ρώσοι εκτελούν βολές, χάνουν και τις δύο, σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα που απομένουν, όλοι περιμένουν από το Σπανούλη να κάνει ένα ακόμη θαύμα. Οι Ρώσοι έχουν μεριμνήσει, τον περικυκλώνουν, δεν θα χάσουν τον τίτλο για 9 δευτερόλεπτα. Την ίδια στιγμή το κομπιούτερ του αρχηγού καταστρώνει σχέδια. Ο χρόνος αλλάζει ταχύτητα. Στα 4‘’ σκανάρει τον αντίπαλο, στα 3” κάνει ελιγμό, στα 2“ πασάρει στον Πρίντεζη, στο 1” εκείνος σηκώνεται. Ακόμη πιο αργή κίνηση. Πετάει σαν τον Σούπερμαν, στέκεται στον αέρα, σημαδεύει το καλάθι, αφήνει την μπάλα και όλα αυτά σε 0,3 ‘’.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Η απίστευτη ανατροπή δίνει τον τίτλο του πρωταθλητή της Euroleague στον Ολυμπιακό με σκορ 62-61, ο σπίκερ βραχνιάζει υμνώντας το «πεταχτάρι» του Πρίντεζη, ο ίδιος βγάζει το μασελάκι και χάνεται στην αγκαλιά του Σπανούλη και των συμπαικτών του.
Στοπ καρέ.Τα ίδια χρώματα, το ίδιο αγόρι στην εφηβεία. Το δωμάτιο είναι ερυθρόλευκο από τα κασκόλ και τα εξώφυλλα περιοδικών με τις θρυλική ομάδα που πήρε την Euroleague στη Ρώμη. Ρίβερς, Νάκιτς, Τάρλατς,Γαλακτερός, Σιγάλας, Τόμιτς, Βελπ, Μπακατσιάς, Παπανικολάου και Φασούλας. Σαν αυτούς θέλει να γίνει. «Και καλύτερος», συμπληρώνει γελώντας καθώς παίζει στις αλάνες. Στα 16 του ντύνεται στα κόκκινα, είναι ένα αδύνατο ψηλό παιδί από τη Σύρο που πρέπει να βελτιωθεί σε όλους τους τομείς για να τα καταφέρει. Κάνει προσπάθειες στις προπονήσεις, αλλά στο αληθινό τερέν δεν μπορεί να δείξει πολλά πράγματα, ο χρόνος συμμετοχής είναι περιορισμένος.
Στα 21 του δίνεται δανεικός στην Ολύμπια Λάρισας, έχει να διαλέξει το δρόμο του συμβιβασμού με την φτωχή καριέρα ή να σφίξει τα δόντια. Επιλέγει το δεύτερο. Βάζει 31 πόντους κόντρα στο Αιγάλεω και δημιουργεί ρεκόρ, 26 πόντοι μπαίνουν στα καλάθια του ΠΑΟΚ, στον Ολυμπιακό μετράνε μέρες για την επιστροφή του ώριμου πλέον παίκτη που βγήκε από τα σπλάχνα του.
Μετά από ένα χρόνο στη Λάρισα του Μπαρτζώκα, επιστρέφει με αυτοπεποίθηση και πείσμα στο Φάληρο. Χωρίς πολλά πολλά, σε ελάχιστους μήνες βρίσκεται στο final four του Βερολίνου . Για να πάει στον τελικό πρέπει να ηττηθεί ο Παναθηναϊκός , αλλά όταν χτυπάει η τελευταία κόρνα το ταμπλό γραφει 82-84. Ο Πρίντεζης έχει βάλει εννέα πόντους, που όμως δεν είναι αρκετοί για να αναπληρώσουν το κενό του Τεόντοσιτς, ο οποίος τελειώνει μόλις με τρεις στο ενεργητικό του. Κερδίζουν οι πράσινοι κι αυτά τα χρώματα φοράει αμέσως μετά ο Πρίντεζης. Φεύγει για την Μάλαγα, να δώσει πνοή στην Ουνικάχα του Ρενέσες, στο αεροδρόμιο κοιτάζει προς τον Πειραιά και λέει «ελπίζω οι δρόμοι μας να ξανασυναντηθούν».
Η Ισπανία μαθαίνει τον Πρίντεζη. Είναι ο πιο εύστοχος παίκτης της ομάδας του και το αποδεικνύει στο παιχνίδι με την Κάχασοκ. Τα δίποντά του είναι 4/4 και πάει για το πέμπτο 2’’ πριν από τη λήξη του ημιχρόνου. Τρέχει στον αιφνιδιασμό, πηδάει για κάρφωμα, γλιστράει, πέφτει με την ωμοπλάτη, χάνει τις αισθήσεις, ξυπνάει από το θόρυβο της σειρήνας και δεν θυμάται ποιος είναι, που βρίσκεται και τι κάνει. «Κάταγμα ακρωμίου-ρήξη οπισθίου συνδέσμου» λένε οι γιατροί, οι παράγοντες αρχίζουν να λογαριάζουν χωρίς τον Έλληνα. Μετά την επάνοδο τίποτα δεν είναι όπως πριν, οι μέρες γίνονται δύσκολες και ακόμη δυσκολότερες από την συμπεριφορά και τις αλλαγές των προπονητών.
27 Απριλίου 2011, ένα ολόκληρο χρόνο πριν από τη λήξη του συμβολαίου του Πρίντεζη με τη Μάλαγα, τον ζητάει στην ομάδα του Πειραιά ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Εδώ αρχίζει ένα χάπι εντ που διαρκεί για χρόνια.
Ο νέος Πρίντεζης έχει μάθει πολλά για τις δυνατότητες και τις αντοχές του και θέλει να τις δείξει σε όλο τον κόσμο. Τον σημαδεύουν οι κάμερες όταν στέκεται μπροστά στο μεγαθήριο της ΤΣΚΚΑ. Είναι μόλις ένας χρόνος μετά την, χωρίς πανηγυρισμούς και υποδοχές, επιστροφή του. Ο τελικός του Σινάν Ερντέμ κατοχυρώνει τον τίτλο «πεταχτάρι», λόγω του μοναδικού τρόπου που βάζει την μπάλα στο καλάθι από μέση απόσταση, αλλά η μεγάλη στιγμή δεν είναι μόνο μία.
23 Απριλίου 2015. Ο Ολυμπιακός πρέπει να κερδίσει την Μπαρτσελόνα για να βρεθεί σε ένα ακόμη Final four και 32” πριν το τέλος βρίσκεται πίσω με 66-67. Ένα καλάθι από τους Έλληνες και μία εύστοχη βολή από τους Ισπανούς φέρνουν το σκορ στην ισοπαλία 68-68 και σε 5,2 δευτερόλεπτα ο αγώνας θα λήξει. Η συνταγή είναι γνωστή. Ο Σπανούλης παίρνει τα μέτρα των αντιπάλων, πασάρει στον Σλούκα, αυτός βλέπει τον Πρίντεζη έξω από τη γραμμή των 6. 25 μέτρων, εκείνος σηκώνεται, απομένουν μόλις 0,2 δευτερόλεπτα, στα 0,1’’ οι φωτεινοί αριθμοί γράφουν 71-68, το φωτοστέφανο εμφανίζεται στο κεφάλι του σκόρερ. «Ο Άγιος Γεώργιος Πρίντεζης», πέφτει να προσκυνήσει ανήμερα του Αγίου Γεωργίου ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Ιωάννου που περιγράφει τον αγώνα και έκτοτε τον μιμούνται χιλιάδες πιστοί.
Στο ΣΕΦ υπάρχει μόνιμο το πανό «Πρίντεζη ψυχάρα – Ολυμπιακάρα», τον παραδέχονται και οι μη ολυμπιακοί όταν τον βλέπουν με τα χρώματα της εθνικής, χαίρονται σχεδόν όλοι με τις επιτυχίες του, την ίδια στιγμή που οι ειδικοί αναρωτιούνται τι θα ήταν ο Πρίντεζης χωρίς τον Σπανούλη ή ο Σπανούλης χωρίς τον Πρίντεζη. Εύκολη απάντηση:θα ήταν ότι ο Δάμων χωρίς τον Φειδία, ο Τζον Λένον χωρίς τον Πολ Μακάρτνεϋ, το δοξάρι χωρίς το βιολί.
Οι συγκεκριμένοι είναι μαζί στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ για 10 χρόνια.
Ήδη η Euroleague ανακοίνωσε επισήμως το όνομα του Γιώργου Πρίντεζη ως μέλος της καλύτερης δεκάδας της δεκαετίας. Τα εφηβικά δωμάτια ντύθηκαν με τη σχετική αφίσα. Από κάτω ανάβουν κεράκια γιορτής και πίστης.
13°
