Αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θέλει την ΠΑΕ Παναθηναϊκός μπορεί να την πάρει ακόμα και σήμερα. Βάζει τα 20 εκατομμύρια ευρώ της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου, που έτσι κι αλλιώς παραμένει στον αέρα, προλαβαίνει τον Αλαφούζο, τον Ταϊλανδό, τον Ρέστη, ή όποιον άλλο ενδιαφερόμενο και γίνεται απόλυτος κυρίαρχος. Τα υπόλοιπα μπορεί να τα αφήσει να πάρουν την σειρά τους. Και το Athens Alive με το ΟΑΚΑ και τις υπόλοιπες εκκρεμότητες. Απλά είναι τα πράγματα. Την επόμενη στιγμή δεν θα υπάρχει κανείς να τον κοντράρει. Ο Παναθηναϊκός θα είναι δικός του.
Μόνο που κανείς δεν πληρώνει κάτι που πιστεύει πως μπορεί να το αποκτήσει τζάμπα ή με λιγότερα. Κι εδώ αρχίζει το πρόβλημα. Ξεκινάει ο εμφύλιος που ιστορικά έχει αποδειχθεί η χειρότερη μορφή πολέμου. Το μίσος ξεχειλίζει και γίνεται η σημαία, που σκεπάζει πλέον το πτώμα της ομάδας.
Από αφορμές να φάνε και οι κότες! Το θεματάκι με το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ας πούμε, που λογικά μπορούσε και έπρεπε να λυθεί μέσα σε πέντε λεπτά εμφανίζεται σαν... γρίφος για δυνατούς λύτες. Η προσωπική κόντρα έχει μετατραπεί σε εμπάθεια. Κι ο κόσμος (όσος απέμεινε, τέλος πάντων, να ασχολείται...) παρακολουθεί άναυδος. Πολεμικές ανακοινώσεις, απειλές, εξώδικα και καταγγελίες με φρασεολογία καφενείου για «αρχινταβατζήδες» και «γελοίους» δίνουν και παίρνουν χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο.
Ο «ενιαίος και αδιαίρετος» Παναθηναϊκός διασύρεται καθημερινά στα μάτια εχθρών και φίλων σε μια διαμάχη «περί όνου σκιάς». Και οι παράγοντές του γίνονται καταγέλαστοι μόνο και μόνο επειδή ο ένας επιδιώκει να μπει με το έτσι θέλω στο ποδόσφαιρο κι ο άλλος δεν τον γουστάρει.
Όλα αυτά την ώρα που παιδιά... προσχολικής ποδοσφαιρικής ηλικίας ετοιμάζονται να σηκώσουν μια από τις πιο βαριές φανέλες την σεζόν που έρχεται, μέσα σε τοξικό περιβάλλον που το δημιούργησαν και το συντηρούν οι αντιπαραθέσεις των «ώριμων» και των «υπεύθυνων».
Η εικόνα είναι περισσότερο θλιβερή από μία, δύο, ή τρεις κακές εμφανίσεις και ήττες των πιτσιρικάδων που τους έχουν φορτώσει την ευθύνη σωτηρίας από τον υποβιβασμό την χρονιά που έρχεται. Η ατμόσφαιρα δεν γίνεται να μην περάσει στα αποδυτήρια και να μην επηρεάσει πρόσωπα και καταστάσεις.
Κι όμως, κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται. Ακόμη περισσότερο δεν υπάρχουν άνθρωποι που να αισθάνονται υπεύθυνοι για το (και επικοινωνιακό) κατάντημα. Και ο μεν και ο δε απτόητοι συνεχίζουν. Κι αν τους ρωτήσεις, θα σου ορκιστούν ότι αγαπούν την ομάδα και σκίζονται για πάρτη της...
23°
