Πράγματι, το τένις είναι σκληρό και άδικο σπορ. Ίσως το ίδιο σκληρό με την πυγμαχία. Είσαι ολομόναχος απέναντι στον αντίπαλο, χωρίς να περιμένεις βοήθεια από πουθενά κι όσο κρατήσει. Και φυσικά είναι πιο άδικο από το ποδόσφαιρο αφού, όπως είπε κι ο Ρότζερ Φέντερερ λίγο μετά την απονομή, «εδώ δεν έχει ισοπαλία» για να μπορέσεις να μοιραστείς το τρόπαιο με τον Ράφα Ναδάλ ή οποιονδήποτε άλλο καταλαβαίνεις ότι είναι ισάξιός σου. Πολλές φορές το παιχνίδι μοιάζει κορώνα-γράμματα: ο ένας φεύγει θριαμβευτής, ο άλλος όχι χαμένος αλλά παραπονεμένος».
Όσοι καρφωθήκαμε για περίπου τέσσερις ώρες μπροστά στην τηλεόραση την Κυριακή το πρωί και είδαμε τον τελικό του Αυστραλιανού, καταλάβαμε πως ειδικά σε αυτό το ματς, τα πάντα κρίθηκαν στις λεπτομέρειες. Να βρίσκεσαι π.χ. στο match point και να βλέπεις από το βίντεο ότι η μπάλα χτύπησε στην γραμμή −άρα είναι «μέσα»− ενώ ξέρεις πως λίγα χιλιοστά πιο πέρα θα ήταν «έξω» με κίνδυνο να αλλάξουν ίσως τα πάντα.
Όμως οι περισσότεροι στάθηκαν στο μετά και στο κλάμα του νικητή. Ήταν η στιγμή που ο ίδιος ο Φέντερερ συνειδητοποιούσε πως έφτασε στο τέλος. Δεν έχει άλλο και το ξέρει. Μπορεί να διψά για συνέχεια και για άλλες μεγάλες στιγμές, μπορεί να ελπίζει πως θα αρπάξει μια ακόμη ευκαιρία αν και όταν του δοθεί, αλλά ταυτόχρονα βλέπει τα νιάτα που έρχονται πίσω του και καταλαβαίνει πως «ως εδώ ήταν». Στα 35 του είναι, πλέον, μια λαμπρή ιστορία.
Και επειδή προνόμιο των πραγματικά μεγάλων είναι να ξέρουν πότε φεύγουν, εκείνο που μας χάρισε σαν τελευταία εντύπωση είναι το κλάμα που μπερδεύτηκε κάποια στιγμή με το γέλιο του. Γι' αυτό παγώσαμε εκεί την τηλεοπτική εικόνα στο μυαλό μας και θα την κρατάμε για χρόνια.
14°
