Gilmore Girls: H τηλεοπτική σειρά της Έϊμι Σέρμαν-Παλαντίνο γιορτάζει 20 χρόνια από την κυκλοφορία της
Οι πρώτες νότες του τραγουδιού «There She Goes Again» των La’s «ντύνουν» μια μαύρη εικόνα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, το πλάνο ανοίγει σε ένα ψυχρό, φθινοπωρινό πρωϊνό στην φαντασιακή μικρή πόλη Σταρς Χάλοου (ιδρύθηκε το 1779, όπως μας πληροφορεί η πινακίδα), στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ. Η κάμερα ακολουθεί μια γυναίκα που περπατάει με τα χέρια στις τσέπες του μπλε παλτό της στη μέση ενός πολυσύχναστου πεζοδρομίου και κατευθύνεται προς το «Luke’s», εστιατόριο με «καλό φαγητό» σύμφωνα με την επιγραφή στις τζαμαρίες, που όμως λειτουργεί και ως κατάστημα σιδηρικών (στο βάθος βλέπουμε να πωλούνται υλικά όπως σύρματα καθαρισμού).
Η Λόρελαϊ (Λόρεν Γκράχαμ) κρατάει στα χέρια της ένα άδειο φλιτζάνι καφέ και πλησιάζει τον πάγκο, πίσω από τον οποίο βρίσκεται ένας άνδρας με καπέλο τζόκεϊ φορεμένο ανάποδα και κλασικό καρό πουκάμισο που σερβίρει καφέ.
«Σε παρακαλώ Λουκ, σε παρακαλώ»
«Πόσους καφέδες έχεις πιει από το πρωί;»
«Κανέναν»
«Συν;»
«Πέντε, αλλά ο δικός σου είναι ο καλύτερος»
«Εχεις πρόβλημα»
«Ναι, έχω»
«Είσαι εθισμένη»
«Είσαι ένας άγγελος»
Μερικά λεπτά μετά, γνωρίζουμε τη 16χρονη Ρόρι (Αλέξις Μπλεντέλ) και μαθαίνουμε ότι η είναι κόρη της Λόρελαϊ, παρόλο που από τον διάλογο, τη χημεία μεταξύ τους και την μικρή ηλικιακή διαφορά, μοιάζουν περισσότερο με φίλες. Η πρώτη, τρίλεπτη σκηνή είναι απλή όμως πυκνή σε πληροφορίες ώστε να κατανοήσουμε γρήγορα ένα μέρος της καθημερινότητας των δυο ηρωίδων. Οπως η σημασία που έχει για εκείνες και όλη την κοινότητα της ειδυλλιακής πόλης, το εστιατόριο του Λουκ (Σκοτ Πάτερσον), το φαγητό και κυρίως οι ποσότητες καφεΐνης που καταναλώνουν.
Στην οθόνη εμφανίζονται οι τίτλοι αρχής και ακούγεται το θεματικό τραγούδι «Where You Lead», μια ειδική εκδοχή, στην οποία η Κάρολ Κινγκ ερμηνεύει το κομμάτι μαζί με την κόρη της, καθώς η σειρά εστιάζει στην ιδιαίτερη σχέση μητέρας-κόρης.
Και αυτή ήταν η αρχή ενός τηλεοπτικού φαινομένου που θα αγαπούσαν όλες οι ηλικίες, στις χώρες όπου μεταδόθηκε. Στις 5 Οκτωβρίου του 2000, οι τηλεθεατές του αμερικανικού δικτύου WB, παρακολούθησαν το πιλοτικό επεισόδιο της δραμεντί «Gilmore Girls», το πρότζεκτ της Εϊμι Σέρμαν – Παλαντίνο (“The Marvelous Mrs. Maisel”, “Bunheads”) που πλέον αποτελεί ορόσημο της σύγχρονης ποπ κουλτούρας.
Η Παλαντίνο ξεκίνησε την καριέρα της ως σεναριογράφος στην τρίτη σεζόν της κωμικής σειράς «Roseanne», το 1991. Όμως, η μεγάλη της ευκαιρία ήρθε όταν σε μια σύσκεψη στην εταιρεία τηλεοπτικών παραγωγών Warner Bros, πρότεινε ιδέες για τη δημιουργία νέας σειράς με την υπογραφή της. «Δεν ήταν ενθουσιασμένοι. Στο τέλος, μίλησα για μια ιστορία μητέρας και κόρης που είναι περισσότερο φίλες, παρά συγγενείς. Τότε μου είπαν ότι αυτό ήθελαν», δήλωσε το 2005 σε συνέντευξή της στον ιστότοπο A.V Club. Για τη δημιουργία της τοποθεσίας που θα διαδραματιζόταν η ιστορία και τους ανθρώπους που θα πλαισίωναν τις πρωταγωνίστριες, η Παλαντίνο εμπνεύστηκε από την επίσκεψή της στην πόλη που βρισκόταν το σπίτι του Αμερικανού συγγραφέα Μαρκ Τουέιν, στο Κονέκτικατ.
Η σειρά που αρχικά προβλήθηκε από τον Οκτώβριο του 2000 έως τον Μάιο του 2007 στα WB και CW (η τελευταία σεζόν), έγινε δημοφιλής για τον γρήγορο διάλογο, τον ρυθμό της πλοκής, τις ποπ αναφορές και κυρίως την ήρεμη ατμόσφαιρα και τη «ζεστασιά» που προσφέρει στους θαυμαστές, ο κόσμος του Σταρς Χάλοου. Το σενάριο πάντα ισορροπούσε μεταξύ του κωμικού και δραματικού στοιχείου και παρουσίαζε ρεαλιστικές θεματικές, με τις οποίες συνεχίζουν να ταυτίζονται οι νέες γενιές. Ανήκει στις σειρές που χαρακτηρίζονται ως «comfort TV»: ευχάριστη τηλεόραση που χαρίζει μερικές ώρες απόδρασης από την πολλές φορές σκληρή πραγματικότητα και έχει ως αποτέλεσμα να ανατρέχουμε σε αυτή συχνά κι ας γνωρίζουμε κάθε ιστορία, κάθε επεισόδιο, κάθε ατάκα απέξω. Αυτός ήταν κι ένας από τους βασικούς λόγους που το «Gilmore Girls» με «κέρδισε» αμέσως όταν για πρώτη φορά ένα μεσημέρι του καλοκαιριού, παρακολούθησα κάποιο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν, στην ελληνική τηλεόραση. Η Λόρελαϊ, η Ρόρι, η Εμιλι (Κέλι Μπίσοπ) κι ο Ρίτσαρντ (Εντουαρντ Χέρμαν), ο Λουκ, η Σούκι (Μελίσα Μακάρθι) και μια σειρά από εκκεντρικούς αλλά αξιαγάπητους χαρακτήρες, συνόδευσαν όλη την εφηβεία μου. Το σόου έγινε γρήγορα εμμονή και κομμάτι της ζωής μου. Ακόμα και σήμερα, χρόνια μετά τους τίτλους τέλους, μιλάω γι’αυτό με το ίδιο ενθουσιασμό.
Το 2006, μετά από έξι επιτυχημένες σεζόν και έναν αριθμό πιστών θαυμαστών από όλο τον κόσμο που συνεχώς αυξανόταν, η Παλαντίνο αποχώρησε από τη σειρά εξαιτίας μιας διαφωνίας στο συμβόλαιο με το –τότε–νεοσύστατο δίκτυο CW. Τη θέση της έλαβε ο σεναριογράφος και παραγωγός Ντέιβιντ Ρόζενθαλ για την έβδομη και τελευταία σεζόν. Ωστόσο, το «Gilmore Girls» του Ρόζενθαλ δεν πλησίαζε σε τίποτα τη γοητεία και μαγεία της «φωνής» της Παλαντίνο. Παρόλο που το φινάλε ήταν ικανοποιητικό σε σύγκριση με τα υπόλοιπα επεισόδια, η – κατά γενική ομολογία – μέτρια έως κακή σεζόν, έμοιαζε σαν να μην υπήρξε ποτέ. Οι θαυμαστές ζητούσαν συνέχεια της ιστορίας, είτε με τηλεοπτική ή κινηματογραφική μορφή.
Το 2014, η σειρά εντάχθηκε στην ταινιοθήκη του Netflix Αμερικής και έτσι απέκτησε μια δεύτερη ζωή. Με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και παρά την ανάπτυξη περισσότερου περιεχόμενου που παρουσίαζαν οι ανερχόμενες streaming πλατφόρμες, το «Gilmore Girls» βρισκόταν σταθερά στις πρώτες επιλογές ενός νέου κύματος θεατών. Στην απαρχή της τάσης για αναβίωση σειρών και ταινιών από τις δεκαετίες ’80, ’90 και ’00 που ακολούθησε το επόμενο διάστημα, υπήρξε έντονη επιθυμία και για επιστροφή του «Gilmore Girls». Το 2015 και για την 15η επέτειο της σειράς, ένα γκρουπ ηθοποιών που συμμετείχαν σε αυτή, επανενώθηκε στη σκηνή του ATX - Φεστιβάλ Τηλεόρασης στο Τέξας. Εκεί, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για δημιουργία νέων επεισοδίων.
Οι φήμες αποτέλεσαν παρελθόν όταν κάποιους μήνες μετά, το Netflix επιβεβαίωσε την επιστροφή στο Σταρς Χάλοου. Στα νέα επεισόδια, τα οποία όπως δήλωσε η δημιουργός της σειράς θα αποτελούσαν φόρο τιμής στον Εντ Χέρμαν που πέθανε το 2014, θα συμμετείχε το πρωτότυπο καστ, συμπεριλαμβανομένων νέων προσώπων. Η είδηση προκάλεσε διαδικτυακή φρενίτιδα, οι πρώτες φωτογραφίες από τα γυρίσματα της μίνι σειράς άρχισαν να εμφανίζονται γρήγορα σε Facebook, Twitter και Instagram, προκαλώντας νοσταλγία και πυροδοτώντας τις συζητήσεις γύρω από τα όσα θα βλέπαμε στη μικρή οθόνη.
Στις 25 Νοεμβρίου του 2016 (ανήμερα του Black Friday στις ΗΠΑ), τα τέσσερα επεισόδια του «Gilmore Girls: A Year in the Life» ήταν διαθέσιμα στη δημοφιλή πλατφόρμα για binge-watching. Με το πάτημα του κουμπιού «play» θα μεταφερόμασταν ξανά σε ένα οικείο μέρος όπου όλα είναι φωτεινά και φιλόξενα. Και επιπλέον, θα ανακαλύπταμε επιτέλους τον τρόπο που οραματιζόταν η Παλαντίνο το τέλος της ιστορίας της.
Καθώς μεγάλωναν, η Λόρελαϊ και η Ρόρι έμαθαν να βασίζονται στις δυνάμεις τους, να εμπιστεύονται, να αγαπούν χωρίς φόβο, να κατανοούν, να συγχωρούν. Κι εμείς ήμασταν μέρος αυτού του ταξιδιού. Είκοσι χρόνια μετά την προβολή του πρώτου επεισοδίου, το «Gilmore Girls» διατηρεί μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά των θαυμαστών. Εξάλλου, «δεν είναι απλά μια σειρά, είναι ένας τρόπος ζωής, μια θρησκεία».
15°
